اکثر برنامه ریزی ها در کشورهای در حال توسعه توسط دولت و به صورت متمرکز صورت گرفته و به نیازها و پتانسیل های مناطق توجه کمتری شده است. تجربه نشان داده است که در این کشورها نه تنها تخصیص بهینه منابع صورت نمی پذیرد، بلکه عمدتا منابع تخصیص یافته ارتباط چندانی با نیازها و پتانسیل ها نداشته و شکاف و دوگانگی بین مناطق مرتبا افزایش یافته است و نهایتا این عدم تعادل مشکلات عدیده و غیر قابل جبرانی را در مناطق کمتر برخوردار بوجود خواهد آورد. بنابراین از آنجایی که یکی از جوانب و اهداف مهم برنامه ریزی توسعه کمک به مناطق کمتر توسعه یافته و اقشار فقیرتر جامعه و توزیع عادلانه امکانات ودرآمدها با توجه به مزیت های نسبی مناطق وعقب ماندگی های آنها می باشد.پژوهش حاضر به منظور تعیین سطح توسعه یافتگی استان های کشور و رتبه بندی آنها بر اساس میزان توسعه یافتگی،برای هدایت برنامه ریزان و سیاست مداران در تعیین اولویت سرمایه گذاری در استان ها انجام گرفت. بدین منظور ابتدا 90شاخص در قالب 8 بخش برای 31 استان کشور گردآوری شدو همچنین به شرح روش بررسی پرداخته .در بخش دوم نیز از آنالیز تاکسونومی برای رتبه بندی استفاده گردید و از جدول ارتقاء برای تعیین کمبودهای هربخش استفاده گردیده است.ضمنا برای تهیه شاخص های ترکیبی از روش تحلیل عاملی استفاده شده و شاخص های ترکیبی برای استان ها محاسبه و سطح بندی شدند.بر اساس این سطح بندی ،استان های گیلان، تهران و یزد به ترتیب در رده های اول تا سوم و استان های سیستان بلوچستان ،آذربایجان غربی وخوزستان به ترتیب در رتبه های آخر قرار گرفتند.البته این نتایج کلی بوده و در نتایج بخشی در برخی از بخش ها نتایج متفاوت می باشد.