پس از بعثت پیامبر و به خصوص بعد از هجرت ایشان به یثرب،بین اسلام و پیروان ادیان دیگر روابطی برقرار گردید. حضرت محمد نیز به منظور گسترش اسلام ،با پیروان ادیان الهی که زبان مشترک و تشابهات بیشتری با هم داشتند به خصوص مسیحیان و یهودیان که در کتاب هایشان نوید آمدن پیامبر معود را شنیده بودند و اهل کتاب نامیده می شدند،پیمان نامه هائی امضا نمودند و مکاتباتی داشتند تا دولت اسلامی نوپای مدینه را در برابر گزندهای احتمالی حفظ نمایند. این مراودات ابتدا مورد پذیرش طرفین واقع شد،اما با گذشت زمان و به دلیل بروز برخی تعصبات و حسادت ها باعث فتنه انگیزهایی گردید. در این میان تقابل هایی بین اسلام و اهل کتاب رخ داد که برخی مانند مباهله با مسیحیان نجران و جنگ تبوک در آستانه تقابل پایان یافت،اما برخی نیز مانند جنگ خیبر و موته به صحنه درگیری کشیده شد. در پی این وقایع و با توجه به ورود نقل های تاریخی از این حوادث به سطور کتاب های تاریخی ابتدائی اسلام،این روایات مورد استفاده قرار گرفت و رواج یافت که در صحت این روایات تاریخی هم از بعد زمان و مکان و هم از حیث رجال نقل کننده این وقایع شبهات اساسی وجود دارد. به هر شکل این نقل های تاریخی در قرون آینده دست آویزی برای تخریب چهره پیامبر اسلام و آئینش گردید. با توجه همه جانبه به تاریخ اسلام و خصوصیات پیامبر و آئین الهی اش و همچنین تحلیل وقایع و نه صرف مطالعه روایات،می توان دلایل قاطعی را برای رد آن دسته از نقل هایی که پیامبر را خونریز و بی رحم و شقی معرفی می نماید و دینش را دین خشونت می داند،یافت. پیامبر اسلام طبق آیات قرآن مظهر رافت اسلامی بوده و با رفتاری کاملا رئوفانه با استناد به پیمان های برقرار شده بین ایشان و اهل کتاب با آنان برخورد نموده اند و نه در کلام وحی و نه در سیره شخصی ایشان،خشونتی که مغرضان سعی دارند تا به پیامبر نسبت دهند،وجود نداشته است.