دراین مطالعه تاثیر سطوح مختلف نعناع فلفلی بر کیفیت گوشت جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی بررسی شد. بدین منظور، از 192 قطعه جوجه یک روزه (راس، 308) در 4 تیمار آزمایشی با 4 تکرار وهر تکرار نیز با 12 قطعه جوجه در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد، جیره شاهد مکمل شده با 1درصد پودر نعناع فلفلی، جیره شاهد مکمل شده با 2 درصد پودر نعناع فلفلی و جیره شاهد مکمل شده با 300 میلی گرم ویتامین e در هر کیلوگرم خوراک بودند. به منظور اعمال تنش گرمایی از روز 35 دوره پرورش، دمای سالن به مدت 6 ساعت به دمای 34 درجه سانتی گراد رسانیده شد. به منظور بررسی فراسنجه های خونی نظیر کلسترول کل، تری گلیسرید ، hdl- کلسترول، ldl- کلسترول و vldl- کلسترول خونگیری در روزهای 21 و 42 به عمل آمد. در پایان آزمایش، از هر تکرار 2 قطعه پرنده با وزن نزدیک به میانگین وزنی تیمار انتخاب و جهت بررسی کیفیت گوشت ران و سینه کشتار شدند. آزمایشات مربوط به کیفیت گوشت در دو بازه زمانی ، یکی روز اول پس از کشتار و دیگری 90 روز پس از نگهداری در فریزر انجام شد. مقادیرph، رطوبت و ظرفیت نگهداری آب در نمونه های گوشت ران و سینه با گذشت زمان کاهش معنی داری را نشان دادند (05/0 p<). میزان مالون دی آلدئید در نمونه های ران و سینه با افزایش زمان نگهداری به طور معنی داری افزایش یافت (05/0 p<). مقدار مالون دی آلدئید در تیمار 2% نعناع فلفلی و ویتامین e نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری را نشان داد (05/0 p<). شاخص روشنایی (l* ) در گوشت ران تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0 p<)، به طوری که شاخص فوق در روز اول پس از کشتار در تیمار ویتامین e کمترین میزان و 90 روزگی پس از کشتار در تیمارهای شاهد و 1% نعناع فلفلی بیشترین میزان بود. تیمارهای آزمایشی بر شاخص‎های قرمزی(a* ) و زردی (b* ) تاثیر معنی داری نداشتند. مقدار چربی گوشت ران در تیمار 2% نعناع فلفلی به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (05/0 p<)، ولی در گوشت سینه تفاوت قابل توجهی مشاهده نشد. میزان کلسترول کل، hdl- کلسترول وldl- کلسترول تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار داشت به طوری که سطوح کلسترول کل، hdl- کلسترول و ldl- کلسترول در تیمار 1% نعناع فلفلی پایین تر از سایر تیمار ها بود(05/0 p<).

این آزمایش برای مقایسه اثر محدودیت غذایی و تغذیه وعده ای روی عملکرد، خصوصیات لاشه و ترکیبات خون در جوجه های گوشتی نر انجام شد. جوجه ها در هفته اول بعد از هچ بصورت آزاد تغذیه شدند. برنامه های محدودیت غذایی از 7 تا 14 روزگی یا 7 تا 21 روزگی اعمال گردید. جوجه ها در تیمار 1 در کل آزمایش بصورت آزاد تغذیه شدند (al). پرندگان در تیمار های 2 و 3 تحت تاثیر محدودیت غذایی کمی براساس نیازهای انرژی نگهداری (qfrm) یا 50% رشد (qfrg)، قرار گرفتند. پرندگان در تیمار های 4 و 5 تحت تاثیر محدودیت غذایی براساس برنامه تغذیه وعده ای از 7 تا 14 روزگی (mf14) یا 7 تا 21 روزگی (mf21) قرار گرفتند. 5 تکرار حاوی 12 جوجه گوشتی برای هر تیمار در نظر گرفته شد. در انتهای دوره آزمایش نتایج نشان داد که گروه های محدودیت غذایی کمی (qfrm و qfrg) در مقایسه با (al) یا (mf) افزایش وزن کمتری داشتند (0/05>p). جوجه های گوشتی تحت تاثیر برنامه های محدودیت غذایی کمی خوراک کمتری در مقایسه با جوجه های گوشتی (al) و (mf) مصرف کردند (0/05>p). اختلاف معنی داری بین گروه های (al) و (mf) در میزان افزایش وزن و مصرف خوراک مشاهده نگردید. در انتهای آزمایش، ضریب تبدیل غذایی برای پرندگان گروه (mf14) بهبود یافته بود. وزن لاشه بطور معنی داری در گروه شاهد نسبت به گروه های محدودیت کمی بیشتر بود اما از لحاظ آماری اختلافی با گروههای (mf) نداشت. وزن چربی حفره شکمی، وزن بطن راست و نسبت وزن بطن راست به دو بطن (شاخص آسیت) تحت تاثیر برنامه های محدودیت غذایی قرار نگرفته بود. ترکیبات خون از قبیل تری آسیل گلیسرول، کلسترول، لاکتات دهیدروژناز (ldh) و هماتوکریت تحت تاثیر رژیمهای غذایی قرار گرفته بودند (0/05>p). نتایج این آزمایش نشان داد که محدودیت غذایی کمی از 7 تا 14 روزگی منجر به کاهش عملکرد و وزن لاشه در جوجه های گوشتی شد. تغذیه وعده ای از 7 تا 14 روزگی یا 7 تا 21 روزگی اثر منفی روی عملکرد و وزن لاشه در جوجه های گوشتی نداشت.