سکه شناسی بخش مهمی از علم باستانشناسی است که از اهمیت ویژه ای بر خوردار است و امتیاز آن از دیگر یافته های باستانی صحیح و سالم ماندن آنها به علت آسیب ناپذیریشان می باشد. نقوش روی سکه ها در شناخت ادیان و مذاهب و اساطیر باستانی، هنر، آداب و رسوم، البسه، تزئینات و جنگ افزارها و... ملتهای مختلف نقش بسیاری دارد و با مطالعه آن می توان تاریخ غبارآلود و فراموش شده قرون گذشته را آشکار نمود. در این نوشتار سعی شده است تا سیر تحول نقوش سکه های ایران از دوره هخامنشی تا دوره قاجار در شش بخش مورد بررسی قرار گیرد. این بخشها شامل مقدمه ای از تاریخ تکامل و پیدایش سکه، سپس نقوش روی سکه های ایران قبل از اسلام (شامل هخامنشی و ساتراپهای آن، اشکانی و حکومتهای همزمان آنها یعنی الیمائی، خاراسن ، پارس و سپس نقوش سکه های ساسانیان) می باشد. در بخش بعد سکه های ایران بعد از اسلام (شامل دوره های تبرستان، عرب ساسانی، اموی، عباسی، طاهریان، صفاریان، سامانی، آل بویه، غزنوی، سلجوقی، ایلخانان، سربداران، تیموری، آق قویونلو، زندیه، صفویه و قاجاریه) بررسی شده است و در انتها در مورد بعضی از نقوش، تحقیقاتی انجام شده و در نتیجه تفاوتها و تشابه های ملتهای مختلف در طی این دوران ارزیابی شده است.