بناهای تاریخی و قدیمی، بخشی از میراث گذشتگان ما هستند. این میراث نه تنها پیوند ما را به گذشته فراهم می آورد، بلکه بیانگر هویت، نحوه زیست، شیوه تفکر و... یا به عبارت ساده تر تاریخ آنان است. میراث گذشتگان، سند و شناسنامه و ماحصل تجربه پدران ما در طی روزگار است. با اتکاء به این تجارب است که می توان افق های گسترده تری را فراروی خود قرار دهیم. پشت پازدن به گذشته، حاصلی جز تجربه کردن مجدد آزمودنی ها و در نهایت عقب ماندگی فرهنگی را نخواهد داشت . تا قبل ازشروع این پژوهش مجموعه مطالعاتی مربوط به این بنا محدود به پروژه ثبت این اثر در فهرست آثار تاریخی ایران می اشد، و بالطبع هیچ گونه تحقیق و بررسی و یا تلاشی برای حفاظت ازآن انجام نشده است. که این خود موجب گردیده تا بر اثر این بی توجهی، عوامل مخل آسیب رسان طبیعی و اجتماعی، صدمات و مشکلات فراوانی برای مجموعه به وجود آورد. عدم وجود طرح حفاظتی و مستند نگاری پل فرح آباد نگارنده را بر آن داشت بسیاری از اطلاعات تاریخی و کالبدی اولیه مورد نیاز پروژه و حتی بسیاری از مسائل محیطی را به وسیله مطالعات میدانی و نیز مباحثات شخصی با افراد مطلع در سطح روستا و منطقه بدست آورد و تحلیل های مربوطه را بر این مطالعات استوار گرداند که البته تهیه و انتخاب اطلاعات صحیح و مستدل در زمینه های مختلف از حساسیت های اصلی نگارنده خواهد بود .