بهره برداری از جنگل به عنوان نیازی بیولوژیک عملی ضروری و در عین حال اقتصادی است. اما باید دانست که این کار صدماتی را به جنگل وارد می آورد که یکی از آن ها خسارت به زادآوری است. با توجه به این که این بهره برداری هم به صورت سنتی و با استفاده از حیوانات و هم به صورت مکانیزه و استفاده از ماشین در برداشت و حمل و نقل چوب از جنگل های شمال انجام می شود و هر یک از این روش ها باعث ایجاد صدماتی روی زادآوری می شوند، لذا در این مطالعه در دو بخش به بررسی میزان خسارت وارده بر زادآوری در اثر چوبکشی با اسب و قاطر (سنتی) و اسکیدر (صنعتی) و مقایسه این دو روش پرداخته شد. این تحقیق در پارسل 4 سری لالا جنگل تحت مدیریت شرکت صنایع چوب و کاغذ مازندران با موجودی بیشتر از 150 مترمکعب به عنوان عرصه ای مناسب برای تحقیق مورد نظر انجام شد. شیوه جنگل شناسی اعمال شده تک گزینی و روش آماربرداری تصادفی منظم با قطعات نمونه دایره ای شکل 1 آری برای بررسی صدمات زادآوری در دو مرحله قبل از چوبکشی و بعد از چوبکشی در دو حالت صنعتی و سنتی استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که در عملیات قطع و تبدیل درختان به 2/38 درصد از زادآوری و پس از عملیات چوبکشی در مجموع به 8/56درصد از زادآوری آسیب وارد شد. در این تحقیق که منطقه حمل چوب به روش صنعتی مجزای از حمل سنتی بوده مشخص شد صدمات چوبکشی صنعتی بر گروه های رویشی نهال، شل و خال به ترتیب 10/67%، 7/46% و 1/78% و صدمات چوبکشی سنتی به گروه های رویشی نهال، شل و خال 9/2%، 9/11% و 6/58% می باشد. همچنین صدمات وارد بر کل زادآوری در بخش چوبکشی صنعتی 7/93% و در بخش چوبکشی سنتی 9% تعیین شد که با استفاده از آزمون های آماری مشخص گردید صدمات چوبکشی صنعتی و سنتی در دو بخش از این پارسل اختلاف معنی داری با یکدیگر ندارند. هدف اصلی این پژوهش مقایسه روش های متفاوت چوبکشی است تا بتوان بهترین روش را در این مناطق انتخاب نمود.