افزایش تعادل عاملی مهم در بهبود عملکرد، پیشگیری و یا کاهش آسیب ورزشکاران به شمار می رود، زیرا عملکرد ورزشکاران اغلب در خارج از دامنه سطح اتکا صورت می پذیرد و حفظ تعادل و مقابله با نیروی جاذبه ضروری می باشد(1). از آنجا که راه رفتن به عقب موجب اختلال در سیستم بینایی و در نتیجه درگیر نمودن حس عمقی می گردد به عنوان یک شیوه تمرینی مناسب برای ارتقای تعادل مورد توجه قرار گرفته است(12). هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرین راه رفتن به عقب بر تعادل نوجوانان بسکتبالیست بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 36 نوجوان با سابقه فعالیت ورزشی در بسکتبال به عنوان آزمودنی شرکت کردند. قد، وزن و طول پای شرکت کنندگان اندازه گیری شد. سپس در سه گروه کنترل، تمرین در سطح صاف و تمرین در شیب 15درصد تقسیم شده و سپس تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای آزمودنی ها، قبل و بعد از شرکت در تمرینات راه رفتن به عقب مورد بررسی قرار گرفت. افراد مورد مطالعه به مدت 18 جلسه (هفته ای سه جلسه) و هر جلسه به مدت 15دقیقه بر روی تردمیل با دو شیب متفاوت صفر و 15 درصد به سمت عقب راه رفتند. تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون با به کار گیری روش آماری t همبسته و تفاوت در بین گروه های تمرینی با استفاده از روش آماری کوواریانس در سطح معناداری 0/05?p تحلیل شد. نتایج نشان داد که در هر دو گروه شیب صفر و شیب 15درصد تمرینات راه رفتن به عقب در آزمون لک لک (برای ارزیابی تعادل ایستا) و نیز در تمامی هشت جهت آزمون ستاره (برای ارزیابی تعادل نیمه پویا) تغییرات معناداری را ایجاد نموده است در آزمون تعادلی پویا نیز در هر دوگروه تغییر معناداری دیده شد، اما در گروه کنترل تغییرات معناداری دیده نشد. همچنین در مقایسه بین هر سه گروه در تعادل ایستا، نیمه پویا وپویا تفاوت معنی داری وجود داشت. با توجه به نتایج تحقیق تکنیک تمرینی راه رفتن به عقب باعث افزایش تعادل می گردد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی طول دوره حرکات موزون برغلظت کورتیزول وتستوسترون بزاقی،خلق وخو در زنان غیر فعال انجام شد. بدین منظور دریک کار آزمایشی نیمه تجربی19زن متاهل غیرفعال با روش نمونه گیری هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تمرین حرکات موزون(12نفر) وکنترل(7نفر) تقسیم شدند. گروه حرکات موزون 8هفته تمرینات منظم ریتمیک هوازی با شدت 120ضربه مترونوم و معادل 65%vo2maxرا انجام دادند. هردوهفته یکبارml6 بزاق تحریک نشده قبل و پس از تمرین(هرچهارجلسه یک بار)از آزمودنیها گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از تحلیل واریانس یکطرفه با اندازه گیری های مکرر سطح معنی داری 05/0p<استفاده شد. نتایج نشان داد غلظت سطوح استراحتی و پس از فعالیت تستوسترون کاهش معنی دار یافت(05/0p<). درحالیکه سطوح استراحتی و پس ازفعالیت کورتیزول بصورت معنی داری افزایش یافت (05/0p<). بعلاوه از بین اجزاء ششگانه خلقی، تنها دراغتشاش فکری و تنش کاهش معنی دار مشاهده شد(05/0p<). در نتیجه می توان گفت پاسخ هورمونی تابعی از طول دوره تمرین حرکات موزون است. با در نظر گرفتن تغییرات هورمونی وهمچنین کاهش تنش و اغتشاش فکری متعاقب تمرین حرکات موزون، بر مبنای همین امر به زنان غیرفعال توصیه می شود تا از محاسن هورمونی، فیزیولوژیکی و رفتاری آن بهره ببرند.

اضافه وزن و چاقی فاکتورهای توسعه دهنده شرایط التهابی و استرس اکسایشی بوده و ممکن است نقش مهمی در پاتوژنز بیماری ها و عوارض ناشی از چاقی به ویژه آترواسکلرز، دیابت و فشار خون بالا داشته باشند. با این حال، تمرینات ورزشی و مصرف مکمل های غذایی ممکن است سهم عمده ای در کاهش این شرایط در موجودات زنده داشته باشد. البته به دلایل روش شناختی نتایج مطالعات موجود متناقض است. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرینات مقاومتی و مکمل سازی درازمدت زنجبیل بر برخی از شاخص های التهابی، فشار اکسایشی و کورتیزول خون مردان چاق بود. لذا در یک کارآزمایی نیمه تجربی دو سویه کور، 32 مرد چاق (30(bmi? 30-20 سال، انتخاب و به طور تصادفی در 4 گروه، 1-زنجبیل(8نفر)، 2-تمرین مقاومتی با مصرف دارونما (8نفر)، 3-تمرین مقاومتی با مصرف زنجبیل (8نفر) و 4-دارونما (8نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه 1و3 روزانه یک گرم کپسول زنجبیل (زینتوما) را به مدت 3 ماه دریافت کردند. آزمودنی های دو گروه 2و3 هم یک پروتکل مقاومتی پیشرونده را که شامل 8 حرکت ورزش مقاومتی بود به مدت 3 ماه اجرا نمودند. قبل از شروع برنامه تمرینی و بعد از آخرین جلسه تمرینی نمونه های خونی از ورید پیش آرنجی جمع آوری شد. اندازه گیری شاخص های التهابی پروتئین واکنش دهنده ی-c، اینترلوکین-6، آدیپونکتین و کورتیزول سرمی با استفاده از کیت های مخصوص و روش الایزا اندازه گیری شد. ظرفیت ضداکسایشی پلاسمایی با استفاده از تکنیکfrap، و مالون دی آلدهید به روش اسپکتوفتومتری و تست اسید تیوباربیتیوریک مورد اندازه گیری قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس دو- راهه در سطح 0.05? تحلیل شدند. بعد از 3 ماه از مداخلات، در دو گروه تمرینات مقاومتی با دارونما و با زنجبیل، کاهش معنی داری در شاخص های دورکمر، نسبت دور کمر به دور لگن، درصد چربی بدن، توده چربی، اینترلوکین-6 تام و کورتیزول مشاهده شد (05/0>p) در حالیکه این شاخص ها در دو گروه دیگر بدون تغییر باقی ماندند (05/0<p). بعلاوه کاهش معنی داری در غلظت مالون دی آلدیئد و پروتئین واکنشگر-c و افزایش معنی دار در ظرفیت ضداکسایشی پلاسما در تمامی گروهها به جزء گروه دارونما مشاهده شد (05/0> p). بنابراین، بر اساس نتایج به دست آمده پیشنهاد می گردد مصرف طولانی مدت زنجبیل و تمرینات مقاومتی می تواند شیوه درمانی موثری برای تغییرات مطلوب در شاخص های استرس اکسایشی و التهابی در مردان چاق باشد.

این پژوهش با هدف مقایسه تأثیرالگوی حرکتی با شدت های مختلف بر محور هورمون رشد ، فاکتور رشد شبه انسولینی یک(igf-1)و پروتئین سوم فاکتور رشد شبه انسولینی یک(igfbp-3)در مردان جوان فعال انجام شد. بدین منظور9مرد جوان فعال با میانگین سنی( (24± 3.69با روش هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب شدند.شرکت کنندگان در6جلسه منفرد ، سه جلسه با شدت 70% و سه جلسه با شدت 85% حداکثر ضربان قلب به فعالیت پرداختند. برای هر شدت از سه وسیله الپتیکال، دوچرخه و نوارگردان استفاده شد. 5 سی سی خون از ورید آنتی کیو بیتال قبل و بلافاصله بعد از انجام فعالیت بدنی وبه منظور اندازه گیری سطوح هورمون رشد ، igf-1 و igfbp-3 اخذ شد. برای اندازه گیری غلظت هورمون رشدوپروتئین سوم فاکتور رشد شبه انسولینی یک(igfbp-3) از روشelisa، وigf-1 از روش clia استفاده شد. تغییرات هورمونی با استفاده از روش تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر برای بررسی تغییرات قبل و پس از فعالیت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج افزایش معنی داری درمیزان غلظت هورمون رشد سرمی در گروه تمرین با شدت 70 درصد mhr روی نوارگردان(p=0.037) ،دوچرخه کارسنج(p=0/015) و با شدت 85 درصد mhr روی دوچرخه کارسنج(p=0/00) واسکی فضایی(p=0/043) نشان داد. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که نسبت ghبهigf-1 در پاسخ به فعالیت بر روی دوچرخه کارسنج(p=0/013) ونوارگردان(p=0/030) با شدت 70 درصد ودرپاسخ به فعالیت روی دوچرخه کارسنج(p=0/010) با شدت 85 درصد نیز افزایش معنادار یافت . بر اساس یافته های این مطالعه مشخص شد پاسخ سریع هورمون رشد ونسبت آن به فاکتور رشد شبه انسولینی یک به شدت فعالیت والگوی حرکتی وابسته بوده در حالیکه تغییرات (igf-1)و(igfbp-3)، مستقل از این دو عامل می باشد

این مطالعه در سال 1389 و 1390 روی 650 نفر از نوجوانان پسر 14-12 ساله ( مقطع راهنمایی ) شهرستان ماکو با ستفاده از نمونه گیری تصادفی انجام گردید . وضعیت لاغری ، چاقی و اضافه وزن بر اساس شاخص توده بدنی برای سن و جنس در مقایسه با صدکهای استاندارد cdc2000 ارزیابی گردید . الگوی ریم غذایی شامل کالای دریافتی و مصرف درشت مغذی ها با استفاده از پرسشنامه ی بسامد خوراک و فعالیت بدنی آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه pac-q که یک معیار پنج نمره ای است ارزیابی گردید . شیوع لاغری ، اضافه وزن و چاقی در بین آزمودنی ها به ترتیب 1/12% ، 8/10% و 8% بود . میانگین نمره سطح فعالیت بدنی آزمودنی های لاغر ، نرمال ، اضفه وزن و چاقی به ترتیب99/2 ، 90/2 ، 23/2 ، 3/2 بود میانگین کالری دریافتی آزمودنی های لاغر ، با وزن طبیعی و اضافه وزن – چاق به ترتیب 1976 ، 1907 ، 1968 ، 2022 کیلو کالری در روز بود . سطح فعالیت بدنی در گروه اضافه وزن – چاق نسبت به گروه لاغر و با وزن طبیعی به طور معنی داری کمتر و میزان تماشای تلوزیون د گروه اضافه وزن – چاق نسبت به گروه با وزن طبیعی به طور معنی داری بیشتر بود . هیچ تفاوت معنی داری درکالری دریافتی و مصرف درشت مغذی ها بین گروه ها مشاهده نشد . مقدار نوبت های مصرف صبحانه به طور معنی داری در گروه اضافه وزن – چاق نسبت به گروه با وزن طبیعی کمتر بود . ارتباط مثبت و معنی داری بین سطح تحصیلات والدین و bmi مشاهده گردید . هر چند مشکل لاغری و نوجوانان پسر 14-12 ساله شهرستان ماکو نسبتاً شایع است ولی مساله مهمتر شیوع بالای اضافه وزن و چاقی می باشد . کاهش سطح فعالیت بدنی و افزایش رفتارهای کم تحرک ( تماشای تلوزیون ) در این آزمودنی ها با اضافه وزن و چاقی مرتبط می باشد ولی هیچ ارتباطی بین الگوی رژیم غذایی و اضافه وزن و چاقی وجود ندارد .

مقدمه و هدف: لپتین و گرلین آسیل دار، هورمون هایی هستند که در موازنه انرژی کوتاه مدت و طولانی مدت دخیل اند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرینات منتخب استقامتی و مقاومتی بر غلظت های در گردش لپتین و گرلین آسیل دار در مردان جوان چاق و لاغر بود. مواد وروش ها: 48 مرد جوان بصورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت نمودند. داوطلبان بر اساس نمایه توده بدن به دو گروه چاق (24 نفر، 8/5 ± 5/27 سال، 05/5 ± 176 سانتی متر، 95/8 ± 50/93 کیلوگرم، 59/3 ± 03/31 کیلوگرم بر متر مربع) و لاغر (24 نفر، 6/5 ± 9/26 سال، 12/6 ± 179 سانتی متر، 54/7 ± 20/64 کیلوگرم، 17/2 ± 47/18 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. سپس آزمودنی ها بطور تصادفی در یکی از گروه های شش گانه (1: چاق-استقامتی، 2: چاق-مقاومتی، 3: چاق-کنترل، 4: لاغر-استقامتی، 5: لاغر-مقاومتی، 6: لاغر-کنترل) قرار گرفتند. قد، وزن، نمایه توده بدن، درصد چربی بدن، حداکثر اکسیژن مصرفی (با آزمون پله کچ-مک آردل)، میزان اشتها (از طریق پرسشنامه اشتهای cnaq)، غلظت گرلین آسیل دار پلاسما، غلظت لپتین، انسولین و هورمون رشد، قبل و پس از دوره تمرینات اندازه گیری شد. همچنین، میزان موازنه انرژی آزمودنی ها در طول دوره تمرینات، از طریق معادله هریس-بندیکت، خلاصه فعالیت های جسمانی و تغییرات درصد چربی بدن برآورد گردید. پروتکل تمرین استقامتی در 12 هفته، روی چرخ کارسنج، بصورت 3 جلسه در هفته، با شدت نسبی و فزاینده 60 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره و با مدت زمان متوسط 45 دقیقه تمرین در هر جلسه، و پروتکل تمرین مقاومتی در 12 هفته، از طریق تمرین با وزنه، بصورت 3 جلسه در هفته، با درگیری توده عضلانی بزرگ پایین تنه، با شدت نسبی و فزاینده 40 تا 90 % یک تکرار بیشینه و با مدت زمان متوسط 45 دقیقه تمرین در هر جلسه اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با بکارگیری نرم افزار آماری spss 16 صورت گرفت. طرح اندازه گیری های مکرر (آزمون دو بین و یک درون آزمودنی)، آزمون t همبسته، آزمون t مستقل و آزمون تحلیل واریانس یکطرفه جهت آزمون فرضیات تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. همچنین از آزمون همبستگی پیرسون جهت بررسی برخی ارتباطات استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 > p در نظر گرفته شد. یافته ها: تمرینات منتخب استقامتی و مقاومتی، فقط در آزمودنی های چاق، و نه لاغر، بطور معنی داری باعث کاهش غلظت لپتین سرم، افزایش غلظت گرلین آسیل دار پلاسما و افزایش میزان اشتها گردید و تفاوت معنی داری بین اثر تمرینات منتخب استقامتی و مقاومتی در گروه های چاق یا لاغر دیده نشد. بطور معنی داری، در هر دو گروه چاق-تمرین استقامتی و چاق-تمرین مقاومتی، تغییرات غلظت لپتین بطور مستقیم، و تغییرات غلظت گرلین آسیل دار بطور معکوس، با تغییرات انسولین، تغییرات درصد چربی بدن و موازنه انرژی منفی روزانه همبستگی داشتند، در حالیکه هیچکدام با انرژی ورودی روزانه، انرژی مصرفی روزانه و انرژی مصرفی ناشی از تمرین همبستگی معنی داری نداشتند. همچنین، تغییرات میزان اشتها همبستگی مستقیم و معنی داری با تغییرات غلظت گرلین آسیل دار پلاسما و همبستگی معکوس و معنی داری با تغییرات غلظت لپتین سرم داشت (05/0 > p). نتیجه گیری: تمرین ورزشی اثرات متفاوتی بر سطوح هورمون های گرلین آسیل دار، لپتین و میزان اشتهای افراد چاق و لاغر می گذارد، اما نوع تمرین (استقامتی یا مقاومتی بودن) اثری بر تغییرات حاصله در افراد چاق ندارد. تمرین ورزشی مستقل از تغییرات حاصله در درصد چربی بدن، تاثیری بر سطوحِ در گردش لپتین ندارد، اما افزایش حاصله در سطوحِ در گردش گرلین آسیل دار فراتر از تغییرات حاصله در درصد چربی بدن است. احتمال می رود عوامل دیگری همچون تغییرات غلظت لپتین و انسولین، در تغییرات غلظت گرلین آسیل دار دخیل باشند. تغییرات غلظت لپتین و گرلین آسیل دار با میزان انرژی ورودی روزانه، میزان انرژی مصرفی روزانه و میزان انرژی مصرفی ناشی از تمرین، ارتباطی ندارند، اما با تغییرات درصد چربی بدن و موازنه انرژی مرتبط می باشند.

مسابقات ورزشی به دلیل فشار روانی و فیزیولوژیکی، ممکن است ایمنی مخاطی را تحت فشار قرار داده و ورزشکاران را دچار عفونت های مجاری تنفسی فوقانی نمایند. در این راستا، هدف کلی این تحقیق تعیین تأثیر یک وهله مسابقه رسمی و نتایج ان بر کورتیزول، تستوسترون و اینموگلوبین a بزاقی در کشتی گیران مرد نخبه می باشد. در این تحقیق نیمه تجربی با طرح سری های زمانی 14 کشتی گیر مرد (7 برنده و 7 بازنده) با دامنه سنی 20 تا 32 سال که در قالب دو تیم نفت تهران و گاز مازندران به بازی فینال رقابت های لیگ برتر کشتی در سال 1388 راه یافته بودند شرکت داشتند. نمونه های بزاقی در زمان استراحت منطبق بر زمان مسابقه (ساعت 5 بعدازظهر)، 5 دقیقه قبل از مسابقه، بلافاصله بعد از مسابقه و یک ساعت بعد از مسابقه جمع آوری شد. از کیت immuno-teck ساخت کشور فرانسه برای تعیین غلطت کورتیزول و تستوسترون و کیت radim ساخت کشور ایتالیا برای تعیین غلطت iga بزاقی هر دو مورد با دقت 2/0 نانوگرم بر میلی لیتر استفاده شد. در نهایت، غلظت کورتیزول و تستوسترون با روش رادیوایمنئاسی و بوسیله دستگاه elisa reader مدل stat fax و غلظت iga با روش نفلومتری و بوسیله دستگاه می نی نف تعیین شد. برای آزمون فرضیه ها از تحلیل واریانس دو عاملی با تکرار سنجش عامل آزمون با طرح 2*4(2 نتیجه مسابقه * 4 اندازه گیری) و آزمون های تعقیبی مربوطه در سطح اطمینان 95 درصد استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون فرضیه ها به شرح ذیل است. - غلظت کورتیزول کل شرکت کننده ها، برنده ها و بازنده ها در طول مسابقه و یک ساعت بعد از مسابقه بطور معنی داری بالاتر از زمان استراحت قرار داشت، طوری که سطح کورتیزول برنده ها بجز یک ساعت بعد از مسابقه در مقاطع دیگر پایین تر از بازنده ها قرار داشت. - غلظت تستوسترون برنده ها در زمان استراحت پایین تر از بازنده ها بود اما با افزایش معنی داری نست به زمان استراحت در مقاطع زمانی دیگر در سطح بالاتری از بازنده-ها قرار گرفت. مقادیر تستوسترون بازنده ها در طول مسابقه و پس از ان بطور معنی-داری کاهش داشت. - در اثر مسابقه غلظت iga بزاقی شرکت کننده ها کاهش داشت اما یک ساعت بعد از مسابقه غلظت iga بزاقی برنده ها پایین تر و بازنده ها بالاتر از زمان استراحت بود و مقادیر غلظت iga بزاقی برنده ها در همه مقاطع اندازه گیری بطور معنی داری کمتر از بازنده ها قرار داشت.

توانایی حفظ تعادل بدن? عاملی مهم و ضروری در انجام فعالیتهای روزمره و اجرای فعالیتهای ورزشی می باشد? بنابراین شناخت سهم هر یک از عوامل دخیل در تعادل? ضروری می باشد. با فرض تاثیر گذاری تمرین ثبات مرکزی بر تعادل? هدف از این پزوهش بررسی تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرین ثبات مرکزی بر تعادل ایستا وپویای دختران نوجوان با تاکید بر تیپ بدنی بود. 42 آزمودنی با میانگین سنی9/0±13 سال، قد99/7±61/153 سانتی متر و وزن15/16± 25/52 کیلوگرم براساس تیپ بدنی غالبشان توسط آزمون هیث - کارتر در سه گروه اکتومورفی(15نفر)، مزومورفی(15نفر) و اندومورفی(12نفر) طبقه بندی شدند. قبل از اجرای برنامه تمرینی ثبات مرکزی تعادل ایستای آزمودنی ها با تست رومبرگ و تعادل پویا با تست تعادل ستاره(sebt) اندازه گیری شد. تعادل ایستای و پویای آزمودنی ها بعد از اجرای برنامه تمرینی در چهار مرحله? الف- بعد از چهار هفته برنامه تمرینی(پس آزمون1)، ب- بعد از هشت هفته برنامه تمرینی(پس آزمون2)،ج- بعد از چهار هفته بی تمرینی(ماندگاری1) و د- بعد از هشت هفته بی تمرینی(ماندگاری2)? اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روشهای آماری توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) وآمار استنباطی( t همبسته و آنالیز واریانس یک سویه) و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری05/0? p استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که بهبودی تعادل ایستا در پس آزمون 1 و 2، فقط در گروههای اکتومورفی و مزومورفی از لحاظ آماری معنی دار بود در صورتیکه بهبودی تعادل پویا در پس آزمون 1، فقط در گروههای اکتومورفی و مزومورفی و در پس آزمون 2 در هر سه گروه معنی دار بود. نتایج تحلیل واریانس یک سویه? بهبودی بیشتر تعادل ایستای گروه مزومورفی نسبت به گروه اندومورفی در پس آزمون 2 و بهبودی بیشتر تعادل پویا در گروه های اکتومورفی و مزومورفی را نسبت به گروه اندومورفی در پس آزمون 1 نشان داد. یافته های تحقیق همچنین نشان داد بعد از چهار و هشت هفته بی تمرینی تعادل ایستا و پویا در هر سه گروه کاهش یافت، با توجه به نتایج تحقیق، استفاده از تمرینات ثبات مرکزی برای بهبودی تعادل گروههای اکتومرفی و مزومورفی توصیه می شود

چکیده مقدمه و هدف: بیماری دیابت یک اختلال متابولیک است که بدنبال کاهش در ترشح انسولین و یا مقاومت به عمل انسولین ایجاد می گردد. پرنوشی،پرادراری،پرخوری،ضعف جسمانی و کاهش وزن از علائمی است که معمولا در بیماران مبتلا به بیماری دیابت دیده می شود. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر ترکیب عصاره آبی زعفران و دو هفته تمرین بر شاخصه های گلایسمیک در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می باشد. روش کار:مطالعه تجربی-کاربردی حاضر، بر روی 70 سر رت صحرایی نر(260-360گرم)که در پنج گروه (کنترل سالم،کنترل دیابتی،دیابتی زعفران،دیابتی ورزش ودیابتی ورزش و زعفران)تقسیم شده بودند، انجام گرفت.دیابت بوسیله تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین (60میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن،داخل صفاقی)ایجاد گردید. مدت مطالعه 4هفته ، بعد از دیابتی شدن رت ها دوره مصرف زعفران دو هفته با دوز خوراکی 25 mg/kg b.w می باشد. فعالیت بدنی در هفته اول با شدت 10 متر بر دقیقه و به مدت 10 دقیقه بر روی تردمیل ساخته شده برای رت ها انجام گرفت و در هفته دوم با شدت 10متر بر دقیقه و به مدت 5دقیقه و با شدت12متر بر دقیقه به مدت 10دقیقه انجام گرفت.پس از پایان دوره ،ابتدا حیوانات با کلروفرم بیهوش ، سپس از قلب خون گیری صورت گرفت و فاکتورهای مورد نظر از نمونه اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که تاثیرترکیب عصاره آبی زعفران و دو هفته تمرین بر شاخصه های گلایسمیک در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین روی گلوکز خون اثر معناداری دارد ولی بر روی انسولین خون و حساسیت به انسولین و مقاومت به انسولین تاثیر معناداری ندارد. نتیجه نهایی:این تحقیق نشان داد که استفاده از عصاره آبی زعفران و تمرین هوازی می تواند در پایین آوردن قند خون موثر باشد. ترکیبات آنتی اکسیدانی موجود در زعفران بر جذب گلوکز موثر است و همچنین ورزش می تواند با اثر شبه انسولینی در کاهش قند خون نقش داشته باشد.

هدف از انجام این پژوهش تعیین اثر اختلال در خواب ناشی از سفر زمینی در طول و عرض جغرافیای مختلف بر غلظت اینترلوکین2، اینترلوکین6وفاکتور نکروز دهنده آلفا و کورتیزول سرمی فوتبالیست های جوان بود.. روش نمونه گیری:با استفاده از نمونه گیری در دسترس 15 نفر از فوتبالیستهای تیم استقلال استان گلستان با میانگین سن 2± 20 سال و قد 5± 175 سانتی متر و وزن 7± 75کیلوگرم که در لیگ دسته یک گرگان کشور بازی می کردند به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. روش پژوهش: با توجه به اهمیت ، روش نمونه گیری ، پروتکل تمرینی و عدم کنترل همه عوامل اثرگذار بر متغیر های پژوهش، این پژوهش در ردیف پژوهش های نیمه تجربی قرار می گیرد. غلظت اینترلوکین2، اینترلوکین6وtnf? وکورتیزول در سه مرحله صبح گرگان، صبح تهران، صبح خرم آباد پس از بی خوابی ناشی از سفر زمینی مورد اندازه گیری قرار گرفت. طرح پژوهش:جهت تعیین اثر اختلال در خواب ناشی از سفر زمینی در طول و عرض جغرافیای مختلف بر غلظت اینترلوکین2، اینترلوکین6وفاکتور نکروز دهنده آلفا و کورتیزول سرمی یک گروه از فوتبالیست های جوان در سه مرحله صبح گرگان، صبح تهران، صبح خرم آباد پس از بی خوابی ناشی از سفر زمینی به صورت اندازه گیری های مکرر مورد پژوهش قرار گرفتند ، تجزیه تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد که اختلال در خواب ناشی از سفر زمینی ،باعث افزایش معنی دارغلظت کورتیزول سرمی در آزمودنیهاپس از سفر از گرگان به تهران شد(p=0.003)این کاهش پس از سفر از گرگان به لرستان معنی دار نبود(p=1.000).غلظت اینترلوکین2. آزمون های بین شهر گرگان به تهران کاهش معنادار نبود. (p=0/498) و از گرگان به خرم آباد افزایش معنا دار بود.(p=0/000). غلظت il6 گرگان با تهران کاهش که به لحاظ آماری معنا دار بوده (p=0/07) و از طرفی گرگان به خرم آباد همراه با افزایش بود که به لحاظ آماری معنادار بود (p=0/001). غلظتtnfaاز گرگان به تهران کاهش که به لحاظ آماری معنادار بود (p=0/036) و از گرگان به خرم آباد کاهش معنادار یافت (p=0/000). نتیجه گیری: اختلال در خواب می تواند به عنوان عامل اثرگذار بر سیستم آند و کرین در نظر گرفته شودوبه نظر میرسد بر سطوح اینترلوکین ها اثرگذار بوده و این اثر گذاری تابعی از طول دوره سفر می باشد.وبا توجه به کاهش در مقادیر غلظت اینترلوکین ها می توان گفت اختلال در خواب و استرس ناشی از سفر به همراه تغییردرمیزان غلظت کورتیزول عاملی در سرکوب سیستم ایمنی قلمداد می شود که این امر نیاز به مطالعات بیشتر وگسترده تری در این زمینه دارد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر فعالیت هوازی در شرایط هایپوکسی بر غلظت اینترلوکین6 و 10 سرم در مردان جوان فعال بود. هفت مرد جوان فعال با میانگین سنی 56/1±33/23 سال، وزن 14/3±16/67 کیلوگرم و قد 76/1±176 سانتیمتر در چهار جلسه فعالیت هوازی شامل دویدن به مدت 30 دقیقه با شدت 70% ضربان قلب بیشینه در چهار شرایط نورموکسی و هایپوکسی (ارتفاعات 2750، 3250 و 3750 متر) شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و یک ساعت بعد از فعالیت نمونه گیری خونی انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که تفاوت معناداری بین شرایط هایپوکسی و نورموکسی در غلظت هر دو سایتوکاین وجود ندارد (p<0.05).هرچهارجلسه فعالیت باعث کاهش معناداراینترلوکین 6شد (p>0.05).همچنین کاهش اینترلوکین10 بعد از هر چهار جلسه فعالیت، تنها در ارتفاع 3750 متر معنادار بود (p=0.012) واژگان کلیدی: هایپوکسی، اینترلوکین6، اینترلوکین10، فعالیت هوازی، ارتفاع

زمینه و هدف: سندرم پیش از قاعدگی ترکیبی از تغییرات فیزیکی، روانی و عاطفی است که در فاز لوتئال چرخه قاعدگی رخ میدهد. این سندرم در 3% تا 8% زنان بسیار شدید بوده بطوریکه در فعالیتهای روزانه و اجتماعی مبتلایان تداخل ایجاد میکند. از آنجائیکه روشهای درمانی متفاوتی برای آن وجود دارد، درمانهای بدون عوارض به ویژه فعالیت ورزشی مورد توجه است. هدف از این مطالعه، تعیین اثر دو شدت مختلف تمرین هوازی منظم بر علائم بالینی سندرم قبل از قاعدگی است. مواد و روشها: در این مطالعه نیمه تجربی پس از اعلام فراخوان پژوهشی و بر اساس پرسشنامه مربوط به علائم pms(خلق منفی، ناراحتی و ادم)، 90 نفر از زنان با میانگین سنی (96/10 ±1/27) که واجد شرایط شرکت در این پژوهش بودند، انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. همه آزمودنیها دارای سندرم پیش از قاعدگی و فاقد سابقه هر گونه بیماری بودند. این افراد به 3 گروه تقسیم شدند. گروه فعالیت بدنی با شدت بالا (30=n)، گروه فعالیت بدنی با شدت متوسط (30=n) و گروه کنترل (30=n) که در هیچ فعالیت ورزشی شرکت ننمودند. بعد از انجام 3 ماه فعالیت بدنی و 3 جلسه در هفته، علائم مجددا در 3 گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. در این پژوهش از آمار تحلیلی manova استفاده شد. یافته ها: علائم بعد از 3 ماه تمرین هوازی منظم، در 2 گروه تجربی کاهش یافت و میزان این کاهش در دو گروه تفاوتی نداشت. هم چنین شاخص توده بدن افراد تاثیری در میزان ابتلا آنان به pms ندارد(0001/0p= ). نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که 3 ماه تمرین هوازی منظم، در کاهش علائم pms موثر است. کلمات کلیدی: سندرم پیش ازقاعدگی، تمرین هوازی با شدت بالا، تمرین هوازی با شدت متوسط.

منظور از مطالعه حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر نیمرخ وضعیت خلق و خو و شاخص تود? بدن درزنان جوان غیرفعال بوده است. از بین جامعه آماری 28 زن غیرفعال با میانگین سنی 8/2±0/25 سال، قد 6/5±8/160سانتی متر، وزن 8/11±4/66 کیلوگرم و شاخص تود? بدن 1/4±9/25 کیلوگرم بر مجذور متر پس ازگرفتن رضایت نامه و به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب و به دو گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته (سه جلسه در هفته) در روزهای شنبه، دوشنبه و چهارشنبه از ساعت 8:30 تا 11:30 به انجام تمرینات پرداختند. وزن، قد، دور کمر، دور باسن و قدرت بیشینه (در حرکات پرس سینه، پرس پا، پرس بالاسینه، جلوپا با ماشین، جلو بازو با دمبل، پشت پا با ماشین، پشت بازو با دمبل) در جلسات اول، دوازدهم و بیست و چهارم قبل از تمرینات اندازه گیری شد. در همین جلسات پس از انجام تمرینات آزمودنی ها اقدام به پر کردن پرسشنامه ی خلق و خو کردند. گروه کنترل فقط در جلسات اندازه گیری در سالن حاضر می شدند و هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نتایج حاصل از آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری نشان داد که کاهش معنی داری بر خرده مقیاس خشم طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده شد ولی کاهش معنی داری بر خرده مقیاس های اغتشاش فکری، افسردگی، خستگی، تنش، طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده نشده. همچنین افزایش معنی داری بر خرده مقیاس نیرومندی و قدرت بیشینه حرکت پرس بالاسینه طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده نشد. بهبود و افزایش معناداری بر نیمرخ وضعیت خلق و خو طی هشت هفته تمرین مقاومتی صورت نگرفته است و کاهش معناداری در bmi و whr طی هشت هفته تمرین مقاومتی نیز دیده نشد و در نهایت افزایش معناداری در قدرت بیشینه حرکات پرس سینه، پرس پا، جلو پا، جلو بازو، پشت پا و پشت بازو طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده شد. در پایان باید گفت که برای روشنتر شدن بیشتر نقش تمامی این عوامل مورد بررسی در خلق و خو نیاز به انجام تحقیقات وسیعتر و استفاده از نمونه بزرگتری می-باشد که در آن به تمامی عوامل روحی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و شخصیتی توجه شود. لغات کلیدی: خلق و خو، تمرین مقاومتی، قدرت بیشینه، شاخص تود? بدن، زنان غیرفعال.

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ترکیب عصاره آبی زعفران و تمرین هوازی بر غلظت آنتی اکسیدان های غیر آنزیمی کبدی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوتوزوسین بود. روش بررسی: 41 موش صحرایی نر (سن: 3 هفته، وزن: 7/26 ± 314 گرم) به طور تصادفی در 5 گروه کنترل-سالم (6 = n) ، کنترل-دیابتی (10 = n)، دیابتی-ورزش (10 = n)، دیابتی-زعفران (10 = n) و دیابتی-زعفران-ورزش (5 = n) مورد مطالعه قرار گرفتند. به غیر از گروه کنترل- سالم، بقیه گروه ها بوسیله تزریق استرپتوزوسین دیابتی شدند، گروه دیابتی-زعفران و دیابتی-زعفران-ورزش به مدت دو هفته و روزانه به میزان mg/kg 25 زعفران به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه دیابتی-ورزش و دیابتی- زعفران-ورزش به مدت دو هفته روزی یک بار به مدت 30 دقیقه بر روی تردمیل با سرعت 12 متر بر دقیقه دویدند. یافته ها: آنالیز واریانس (anova) نشان داد که اختلاف معنی داری در سطوح مالون دی آلدئید، گلوتاتیون و tac بین 5 گروه وجود دارد (0.001 = p). نتایج آزمون تعقیبی شفه نشان داد که در فاکتورهای اندازه گیری شده بین گروه کنترل-دیابتی با گروه دیابتی-زعفران-ورزش بیشترین اختلاف وجود دارد (0.005 = p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که غلظت آنتی اکسیدان های غیر آنزیمی کبدی در آزمودنی های گروه زعفران، ورزش و زعفران-ورزش افزایش معنی داری یافت که این افزایش در گروهی که به صورت همزمان بارگیری زعفران و تمرینات را انجام داده بودند، افزایش بیشتری داشت و غلظت آنتی اکسیدان های کبدی آن ها به میزان موش های کنترل سالم رسید. بنابراین می توان گفت که ترکیب زعفران به همراه تمرین ورزشی با شدت اندک در بهبود ظرفیت آنتی اکسیدانی موشهای دیابتی شده موثر است

تاثیر تمرین استقامتی ،مقاومتی و موازی بر سطوح استراحتی فاکتوررشد شبه انسولینی یک و اینترلوکین 15 سرم دختران نوجوان مقدمه :تمرین بدنی متغیری است که سازگاری های هورمونی و فیزیولوژی را به وجود می آورد و بسیاری از جنبه های عملکرد ایمنی رادستخوش تغییر می سازد. این تغییر در عملکرد می تواند مثبت، منفی و یا خنثی باشد (2009david r. clemmons). برخی یافته های پژوهشی بیانگر آثار مداخله ای تمرین موازی برسازگاریهای قدرتی و استقامتی است (1999leverit) با توجه به نتایج متناقض گذشته در رابطه با تولید il – 15وigf-1 به هنگام ورزش و اهمیتی که در هنگام ورزش و پس از آن دارند و با توجه به این که تحقیقات محدودی وجود دارد که مقایسه اثر چند طرح تمرین مختلف اعم از استقامتی مقاومتی و بخصوص مــوازی را در نوجوانان مورد سنجش و اندازه گیری قرار دهد. لذا ضرورت پژوهش های بیشتر برای درک کامل نقش بیولوژیکی سایتوکاین هاوفاکتور رشد شبه انسولینی ناشی از ورزش دارای اهمیت بسزایی است . روش شناسی تحقیق: هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیرسه روش مختلف تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی بر سطوح استراحتی igf-1 و il – 15 سرم دختران نوجوان بود .بدین منظور 27 دختر نوجوان از بین 150 نفر از جامعه آماری به روش تصادفی انتخاب شدند.سپس به طور تصادفی درچهار گروه استقامتی( n = 7) موازی ( n= 7 )مقاومتی( n = 7 ) و کنترل ( n = 6 ) تقسیم شدند. آزمودنی های این پژوهش دارای میانگین سن 16.925±0.409سال ، قد160.33±5.751 سانتیمتر، (kg/m2) 36.20±48. 3 bmi ،وزن53.75±8.02 (kg) بودند. برنامه های تمرین گروهها به مدت 8 هفته و سه روز تمرین در هفته بود برنامه تمرین با وزنه ، شامل تمرین دایره ای بود که فواصل استراحت بین هر ست دو دقیقه و بین هر دایره به مدت 5 دقیقه بود حرکات شامل پرس سینه، نیم اسکات ، دراز و نشست ،جلو بازو، قیچی یا لانچ و باز کردن کمر یا فیله بود. برنامه تمرین قدرتی چهار هفته اول بر اساس قدرت یک تکرار بیشینه ی آزمودنیها در پیش آزمون و برنامه تمرین قدرتی چهارهفته دوم بر اساس قدرت یک تکرار بیشینه ی آزمودنیها در میان آزمون تعیین شد(3). تمرین استقامتی به مدت 8هفته و3جلسه در هفته به شکل دویدن و حرکات ایروبیک اجرا شد شدت تمرین در هفته اول ودوم 50درصد ضربان قلب بیشیه درهفته سوم وچهارم 60درصد،هفته پنجم وششم 70درصدکه در دوهفته آخر به 80درصد ضربان قلب بیشیه رسید.مدت تمرین استقامتی درهر جلسه هفته اول 15دقیقه بود که به صورت فزاینده هر هفته 5 دقیقه بر آن افزوده شدو در هفته پایانی به چهل دقیقه در هر جلسه رسید. نمونه های خونی قبل ،وسط و در پایان اجرای برنامه تمرین گرفته شدو متغیر های il-15 و igf-1 اندازه گیری شد. کلیه عملیات آماری با استفاده از نرم افزار spss ویرایش شماره 16 انجام شد. یافته های تحقیق: نمرات اینتر لوکین 15درکلیه گروه ها افزایش داشته.در گروه کنترل، تمرینات استقامتی و تمرینات موازی میزان اینترلوکین-15 (pg/ml) بین سه اندازه گیری با یکدیگر دارای تفاوت معنی داری نمی باشد چراکه p>0.05 می باشد. اما تفاوت معنی داری در نمره اینترلوکین-15 بین سه اندازه گیری در گروه تمرینات مقاومتی وجود دارد چراکه میزان f (2, 5)= 7.794 ; p=0.029می باشد. آزمون بونفرونی نیز نشان داد که تفاوت در نمرات سه اندازه گیری در گروه مقاومتی تنها ناشی از تفاوت نمرات پیش آزمون و پس آزمون می باشد (p=0.019). درضمن روند تغییرات متغیر اینترلوکین-15 سرم در این 4 گروه با یکدیگر تفاوت معنی داری ندارد (p=0.682). در گروه کنترل و استقامتی متغیر igf-1 افزایش داشته و در گروه تمرینات مقاومتی و موازی میزان igf-1 کاهش داشته است. تفاوت معنی داری در میانگین نمره igf-1 سرم در سه مرحله ی اندازه گیری (پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون) وجود ندارد. چراکه میزان f = 0.551 ; p=0.584 می باشد.همچنین تفاوت معنی داری در نمره igf-1 سرم بین 4 گروه تحقیق وجود ندارد (p=0.872). . بحث ونتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که افزودن تمرین قدرتی به برنامه ی تمرین استقامتی به عنوان عامل مخل در عملکرد سیستم ایمنی افراد تمرین نکرده مطرح نیست و حتی می تواند در بهبود آن موثر و کارآمد باشد.بررسیهای مهم در پژوهشهای آینده نزدیک بایستی طوری باشد که فعالیت جسمانی موجب پاسخهای التهابی شود واین پاسخها برای مثال توسط جنسیت ، سن ، آمادگی جسمانی در حد پایه ویا رژیم غذائی تحت تاثیر قرار گیرد. واژه های کلیدی: اینترلوکین 15،فاکتوررشد شبه انسولینی یک،تمرین موازی ، تمرین مقاومتی ،تمرین استقامتی منابع .david r. clemmons role of igf-i in skeletal muscle mass maintenance. j endocr and metab. 2009 ( 20(7: 349-256. . leveritt, m.; p.j. abernethy, b.k. barry, p.a. logan (1999). “concurrent strength and endurance training: a review”. sports medicine. 28(6), 413-427.

چکیده پایان نامه : مقدمه و هدف: ویبریشن کل بدن نوع جدیدی از تمرینات با تکنولوژی جدید می باشد که بطور فزاینده ای در جوامع مختلف استفاده از آن بعلت سهولت و استفاده در فضاهای مختلف از جمله منازل و سالن های ورزشی رو به گسترش میباشد همینطور اینگونه تمرینات تاثیرات بسیار زیاد و متنوعی بر روی سیستم های مختلف بدن ایجاد مینماید از جمله این تاثیرات که در مطالعات و تحقیقات گذشته بر روی آنها صورت گرفته به اختصار عبارت اند از تعادل و قدرت و استقامت و تاثیر بر سیستم های ترشحی غدد درون ریز از جمله تستوسترون و کورتیزول و هورمون رشد و ....لذا در این مطالعه تاثیر ترکیب تمرین مقاومتی و ویبریشن کل بدن با جابجایی عرضی بر غلظت تستوسترون و کورتیزول سرمی و نسبت تستوسترون به کورتیزول سرمی در مردان جوان مورد تحقیق قرار گرفت. هدف از انجام این تحقیق یافتن روشی ساده و در عین حال مفید جهت انجام ورزش در فضاهای خانگی با هدف تندرستی و در فضاهای باشگاهی با هدف ورزش قهرمانی جهت حفظ سطح آمادگی می باشد. روش کار: مطالعه از نوع نیمه تجربی بود.در این مطالعه 30 مرد جوان فعال که عضو یک تیم فوتبال دسته یک تهران بودند شرکت کردند . آزمودنیها بطور تصادفی در سه گروه تمرین ویبریشن و گروه تمرین مقاومتی و گروه تمرین ترکیبی ویبریشن و تمرین مقاومتی قرار گرفتند و به مدت 9 جلسه یک روز در میان به انجام تمرین پرداختند.خونگیری در ابتدا و انتهای جلسه اول و ابتدا و انتهای جلسه نهم انجام شد یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که تاثیرترکیب تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین مقاومتی در طی 9 جلسه و بصورت یک روز درمیان و با فرکانس 50 هرتز و جابجایی از نوع عرضی به میزان 4 میلیمتر که برای اولین بار در دنیا انجام شد سبب افزایش میزان غلظت تستوسترون و کاهش غلظت کورتیزول و نهایتا سبب افزایش معنی دار نسبت تستوسترون به کورتیزول شد. نتیجه نهایی: این تحقیق نشان داد که استفاده از ترگیب تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین مقاومتی با توجه به افزایش معنی دار نسبت تستوسترون به کورتیزول نشان دهنده آنابولیکی بودن اینگونه تمرینات ترکیبی بوده و می تواند برای مربیان و ورزشکاران و همگان تمرینی مناسب و مفید باشد. کلید واژه ها:تمرین ویبریشن کل بدن/تمرین مقاومتی/ترکیب تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین مقاومتی / تستوسترون / کورتیزول/ نسبت تستوسترون به کورتیزول

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : مقدمه و هدف: کراتین بعنوان یک مکمل نیروی زای موثر در بین ورز ش کاران شناخته شده است که برای افزایش توسعه عملکرد و اجرای ورزش در هنگام مسابقه مورد استفاده قرار می گیرد و استفاده از این مکمل در جوامع امروزی نمود بسیاری پیدا کرده است که با تأثیر روانی بروی افراد و با به تأخیر انداختن خستگی و افزایش تحمل لاکتات و سرعت عملکرد ورزشی می شود. و هدف از انجام این پژوهش اثرات مصرف مکمل کراتین بروی لاکتات خون و شاخص های عملکردی و ساختاری تکواندوکاران و یافتن روشی ساده و بی خطر و در عین حال مفید و با هدف قهرمانی و کسب مدال و جهت حفظ آمادگی در مسابقات پایانی و بازیابی دخایر از دست رفته atp-crp و دفع اسیدلاکتیک تولید شده حائز اهمیت می باشد. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بوده که در آن 20 ورزشکار به صورت تصادفی با جایگزین در دو گروه کراتین (7=n) و دارونما (10=n) تقسیم شدند گروه مکمل کراتین به مدت 6 روز هر روز 20 گرم کراتین در 4 وعده مصرف کردند در حالیکه گروه دارونما به همین شکل و اندازه گلوکز مصرف کردند آزمودنی ها آزمونی را که شامل ده نوبت پدال زدن با حداکثر سرعت و توان به مدت 6 ثانیه و استراحت غیرفعال بین هر تکرار بر روی دوچرخه کارسنج بود انجام دادند و در انتها از آزمودنی ها آزمون های 40 یارد سرعت، چابکی ایلینویز و توان بیهوازی و بی اسید لاکتیک وینگیت بعمل آمد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داده که میزان لاکتات خون و توان بیهوازی آزمودنی ها در هر دو گروه با کمی افزایش مواجه شده بود که به لحاظ آماری در هیچ یک از گروه ها معنی دار نبود و رکورد زمان اجرای آزمون های سرعت و چابکی در گروه کراتین در پس آزمون به ترتیب 38/0/ و 70/0 ثانیه بهبود یافته بود که (سطح (02/0=p ) و (01/0=p) معنی دار بود و وزن در هر دو گروه کراتین و دارونما به ترتیب 5/1 و 53/0 گیلوگرم و توده بدون چربی به ترتیب 56/1 و 68/0 کیلوگرم افزایش یافته بود که به لحاظ آماری معنی دار بود. نتیجه نهایی: این پژوهش نشان داد که مصرف مکمل کراتین علیرغم اینکه بر پاسخ لاکتات و توان تکواندوکاران نخبه تأثیر معنی داری نداشت ولی باعث بهبود سرعت و چابکی و همچین افزایش وزن و توده بدون چربی آنها شد.

هدف پژوهش حاضر، تعیین ارتباط برخی از پارامترهای فیزیولوژیکی با اجرای استقامتی دوندگان مرد تمرین کرده وتعیین متغیر پیشگو است.برای این منظور با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 24 دوند? مرد تمرین کرده با دامن? سنی 18تا 25 سال که حداقل به مدت یک سال وحداکثر چهار سال در تمرینات دوهای استقامت شرکت داشتند در پژوهش همکاری کردند.در پژوهش حاضر با استفاده از ابزارهای اندازه گیری دستگاه نوار گردان، دستگاه گازآنالایزر و زمان سنج دیجیتالی متغیر های پیش بین پژوهش(vo2max، vvo2max وtmax )ومتغیر ملاک پژوهش(اجرای استقامتی دوندگان مرد تمرین کرده که زمان اجرای دوی 3000متر است)مورد اندازه گیری قرار گرفت.فرضیه های پژوهش با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین رابط? بین متغیر ها مورد آزمون قرار گرفت وهمچنین جهت پیش بینی وتبیین متغیر ملاک (اجرای استقامتی) از روی متغیر های پیش بین (vo2max، vvo2maxو tmax)تحلیل رگرسیون چندگانه در سطح آلفای 05/0 مورد استفاده قرار گرفت.نتایج نشان داد که بین vo2max واجرای استقامتی دوندگان مرد تمرین کرده رابط? معناداری از لحاظ آماری وجود دارد.همچنین نتایج نشان داد که بین vvo2max واجرای استقامتی دوندگان مرد تمرین کرده رابط? معناداری از لحاظ آماری وجود دارد.در حالیکه بر اساس نتیج? پژوهش حاضر بین tmax واجرای استقامتی دوندگان مرد تمرین کرده رابط? معناداری از لحاظ آماری وجود ندارد.ضرایب استاندارد شد? رگرسیون نیز نشان داد که vvo2max در مقایسه با سایر متغیر ها ،پیش بین بهتری برای اجرای استقامتی می باشد.

زمینه و هدف: ورزش های مقاومتی، اثرات متفاوتی بر بیماران دیابتی نسبت به ورزش های هوازی دارند. هدف از مطالعه حاضر تاثیر تمرین مقاومتی منظم بر روی سطوح پلاسمایی سایتوکاین های tnf-?و il-18 در رتهای سالم و دیابتی بود. روش بررسی: برای اجرای این مطالعه 32 رت سه ماهه از نژاد ویستار(محدوده وزنی 30±250گرم)انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه 8 تایی تقسیم شدند. جهت ایجاد دیابت در 17 موش از روش تزریق داخل صفاقی mg/kg55 داروی استرپتوزوتوسین (streptozotocin) به صورت تک دوز استفاده گردید. تمرین مقاومتی منظم بصورت 3 روز در هفته و در هر جلسه تمرین 5 ست و هر ست 4 تکرار و در کل 6 هفته انجام گردید. سطوح سرمی tnf-?و il-18 قبل و بعد از دوره ورزش اندازه گیری شدند. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اختلاف میانگین tnf-?و il-18 در بین گروههای مورد مطالعه معنی دار بوده، بطوریکه ورزش مقاومتی منظم، غلظت سرمی tnf-? و il-18 را در رتهای سالم افزایش و در رتهای دیابتی کاهش داد(0005/0p<). نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از این مطالعه،ورزش منظم باعث افزایش مقادیر سرمی tnf-?و il-18 می شود و این افزایش در رتهای دیابتی چشمگیرتر از رتهای سالم می باشد.لذا انجام ورزش های مقاومتی منظم برای سلامتی بیماران دیابتی می تواند مفید باشد.

چکیده سابقه و هدف : هدف از این پژوهش، مطالعه تاثیر 12 هفته تمرین صبحگاهی و عصرگاهی بر شاخص های التهابی خطر بیماری قلبی- عروقی مردان چاق بود. مواد و روش ها: 40 نفر از مردان چاق و غیر ورزشکار با میانگین سنی 5/2±25/22 سال و وزن 07/6±74/89 کیلوگرم به صورت تصادفی در 4 گروه 10 نفره تجربی1(تمرین صبحگاهی)،تجربی2(تمرین عصرگاهی)، کنترل1(خون گیری در صبح) وکنترل2(خونگیری در عصر) قرار گرفتند. گروه های تجربی 1و2 پروتکل تمرین هوازی را سه جلسه در هفته به مدت 12 هفته اجرا کردند در حالی که گروه های کنترل1و2 هیج برنامه تمرینی منظمی را در این مدت اجرا نکرد. متغیر های تحقیق بوسیله انالیز واریانس با اندازه گیری مکرر (anova) برای ارزیابی درون گروهی و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (anova) برای ارزیابی بین گروهی با در نظر گرفتن سطح معنی داری پنج درصد(5%=p) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که تمرین هوازی صبحگاهی و عصرگاهی موجب کاهش crp، il-6 در گروه های تجربی صبحگاهی و عصرگاهی در مقایسه با گروه های کنترل می گردد همچنین مقادیر تولید شاخصهای التهابی در عصر کمتر از زمان صبح بود. همچنین نتایج حاصل از تحقیق نشان داد تمرین هوازی صبحگاهی و عصرگاهی موجب کاهش معنی دار سطوح ldl-c(03/0=p)، و افزایش معنی دار hdl-c(02/0=p)، در گروه های تجربی در مقایسه با گروه های کنترل شد در حالی که درسطوح کلسترول تام و تری گلیسرید تغییری مشاهده نشد. همچنین نتایج حاصل از این پژوهش کاهش سطوح ldl-c و افزایش hdl-c را در زمان عصر نسبت به صبح نشان داد، هرچند که این تغییرات از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: 12هفته تمرینات هوازی در صبح و عصر سبب کاهش شاخص های التهابی و احتمالا کاهش خطر حوادث قلبی عروقی بعدی در مردان چاق می گردد لذا با توجه به نتایج این پژوهش انجام تمرینات در عصر را می توان مناسب تر دانست.

هدف : هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر تصویر بدنی، bmi، whr و قدرت بیشینه زنان جوان غیرفعال بود. مواد و روش ها : 28 زن غیرفعال در دسترس (با سن 00/3 ± 0/25 سال و وزن 38/12 ± 63/66 کیلوگرم) به عنوان آزمودنی های این مطالعه انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی 8 هفته و هفته ای 3 روز به اجرای تمرینات مقاومتی پرداخت. تصویربدنی توسط پرسشنامه ی baq، شاخص توده بدن، نسبت دور کمر به باسن و یک تکرار بیشینه در ابتدا، میان و انتهای دوره تمرین محاسبه شد. یافته ها : نتایج تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و t استیودنت با اصلاحیه بن فرونی نشان داد که انجام تمرینات مقاومتی موجب افزایش معنی داری بر یک تکرار بیشینه حرکات پرس سینه، پرس پا، جلو پا، جلو بازو، پشت پا و پشت بازو می شود (001/0 = p)) اما موجب افزایش معنی داری در یک تکرار بیشینه پرس بالاسینه نمی شود (275/0 = p) و همچنین افزایش معنی داری بر خرده مقیاس جذابیت دیده شد (004/0 = p) اما تفاوت معنی داری در خرده مقیاس های ناموزونی بدنی (612/0 = p)، برجستگی بدنی (265/0 = p)، چاقی پایین تنه (244/0 = p)، احساس چاقی (388/0 = p) و قدرت (580/0 = p) دیده نشد. همچنین تفاوت معنی داری در شاخص توده بدن (484/0 = p) و نسبت دور کمر به باسن (230/0 = p) دیده نشد. نتیجه گیری : نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد هشت هفته تمرین مقاومتی افزایش معنی داری بر یک تکرار بیشینه حرکات پرس سینه، پرس پا، جلو پا، پشت پا و پشت بازو و خرده مقیاس جذابیت داشته اما افزایش معنی داری بر یک تکرار بیشینه حرکت پرس بالا سینه و سایر خرده مقیاس های تصویر بدنی، شاخص توده بدن و نسبت دور کمر به باسن نداشته.

هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسی مقایسه سه دوره تمرین استقامتی مقاومتی و موازی بر سطوح استراحتی il – 18 و crp سرم دختران نوجوان بود.. به این منظور 150 نفر از مهر آموزان غیر فعال به طور داوطلب فرم وپرسشنامه های مربوطه را پر کرده و در نهایت 27نفر با میانگین سنی 409/0± 925/16 سال، قد 751/ 5 ± 33/160 سانتیمتر به صورت تصادفی در چهار گروه کنترل ( 6 نفر :c )، تمرین استقامتی( 7 نفر :e)، تمرین قدرتی(7 نفر :s)، و تمرین موازی (7 نفر :se) قرار گرفتند. برنامه ی تمرین استقامتی شامل انجام حرکات موزون ایروبیک و دویدن با شدت 50% mhrکه به تدریج به 80% mhr ا فزایش یافت. تمرینات مقاومتی شامل10دقیقه گرم کردن و سپس انجام حرکات ایستگاهی به صورت دایره ای به ترتیب شامل پرس سینه،نیم اسکات، دراز نشست،جلو بازو، لانچ و فیله بود. تمرین طوری طراحی شد بود که بین هر ست 1الی2دقیقه استراحت وبین هر دایره بین 3الی 5 دقیقه استراحت انجام می گرفت. اصل اضافه بار بر اساس برنامه و بهبود قدرت واستقامت وبا توجه به 1rmافزایش می یابد.برنامه تمرین موازی ترکیبی از هر دو تمرین استقامتی و مقاومتی که عینا اجرا شد.برنامه ها ی تمرین به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شد.نمونه گیری خون از کلیه آزمودنی ها در آغاز دوره، هفته چهارم و 48 ساعت بعد از هفته هشتم در حالت استراحت وبه صورت ناشتا به عمل آمد. مقادیر crp و il _ 18 با استفاده از کیت اختصاصی و به روش الایزا اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس بین گروهی ودرون گروهی با اندازه های تکراری تجزیه و تحلیل شد.نتایج پژوهش حاضر نشان دادکه میزان il _18در گروه مقاومتی واستقامتی روند صعودی و سپس نزولی داشته ونیز درگروه موازی افزایش یافته است که این تغییرات به لحاظ آماری معنی دار نبوده است (p = 0.281). متغیر crp نیز در سه اندازه گیری دستخوش تغییراتی شده است. اما این تغییرات نیز معنی دار نبوده است (p=0.825). رابطه همبستگی بین اینترلوکین 18 و crp رابطه ی نسبتا" معنی دار (با توجه به اینکه میزان p نزدیک به سطح بحرانی 05/0 می باشد) برابر با (r=-0.206 ; p=o.065) می باشد.با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان گفت که افزودن تمرین قدرتی به برنامه ی تمرین استقامتی به عنوان عامل مخل در عملکرد سیستم ایمنی افراد تمرین نکرده مطرح نیست و حتی می تواند در بهبود آن موثر و کارآمد باشد.

چکیده هدف این تحقیق بررسی اثرات مصرف نوشیدنی های انرژی زای ردبول و هایپ بر برخی شاخص های توان بی هوازی و هوازی و سطوح لاکتات خون دانشجویان پسر ورزشکار، در حین انجام آزمون رست و بروس بود. بدین منظور از بین دانشجویان واجد شرایط داوطلب 30 نفر با میانگین سنی 33/22 سال، قد 26/181 سانتی متر و وزن 57/76 کیلوگرم، به طور تصادفی انتخاب شدند. این تحقیق در طی دو جلسه جداگانه و با فاصله 4 روز از همدیگر انجام شد. در جلسه اول آزمودنی ها پس از صرف صبحانه استاندارد در آزمون رست و بروس شرکت کردند و سطوح لاکتات خون آنها در سه مرحله شامل :(1) قبل از شروع آزمون، (2) پس از پایان آزمون و (3) شش دقیقه پس از پایان آزمون، توسط دستگاه لاکتومتر و با استفاده از نمونه خونی انگشت وسط دست غیر برتر، اندازه گیری و ثبت شد. در جلسه پس آزمون، آزمودنی ها بر اساس شاخص خستگی محاسبه شده در جلسه اول، به طور تصادفی منظم، به سه گروه نوشیدنی دارونما، ردبول و هایپ تقسیم شدند و هر کدام از گروه ها، بلافاصله پس از صرف صبحانه استاندارد، به فاصله 40 دقیقه قبل از آغاز آزمون رست و بروس، 6 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن خود دریافت کرد. نتایج تحقیق نشان داد که در گروهی که نوشابه ردبول مصرف کرده بودند، توان حداقل به مقدار 01/11 درصد و توان میانگین 85/9 درصد در آزمون بی هوازی و حداکثر توان هوازی به مقدار 13/8 درصد افزایش یافت و سطوح لاکتات خون اندازه گیری شده به فاصله 2 دقیقه پس از پایان آزمون رست به مقدار 63/3 درصد و زمان واماندگی به مقدار 21/5 درصد در پایان آزمون بروس دچار کاهش شد . نتیجه گیری کلی : مصرف یک وعده استاندارد از نوشیدنی ردبول ، می تواند اثر مثبتی بر بهبود عملکرد و کاهش میزان فشار درک شده و همچنین یک اثر گذرا بر کاهش سطوح لاکتات خون در حین انجام فعالیتهای بی هوازی و نیز در فعالیتهای هوازی اثر مثبت بر حداکثر و زمان واماندگی داشت . واژه های کلیدی : نوشیدنی انرژی زا ، عملکرد هوازی و بی هوازی ، لاکتات خون ، دانشجویان پسر ورزشکار فعال

هدف از پژوهش حاضر، تعیین رابطه ی برخی از ویژگی های پیکری با عملکرد بازیکنان فوتبال مرد نخبه در پست های بازی بود. نمونه آماری پژوهش 396 بازیکن فوتبال (36 دروازه بان، 168 مدافع، 123 هافبک و 69 فوروارد) با میانگین سن 71/3±23/27 سال، قد 43/6±45/181 سانتی متر و توده ی بدن 46/6±89/75 کیلوگرم بودند که در مسابقات جام-جهانی 2010 آفریقای جنوبی شرکت داشتند. ویژگی های پیکری شامل سن، قد و توده ی بدن و ویژگی های عملکردی شامل شوت ها، شوت های به دروازه، سانترها، سانترهای موفق، دفعات ورود به محوطه جریمه، دفعات ورود موفقیت آمیز به محوطه جریمه، دفعات ورود به یک سوم دفاعی حریف، دفعات ورود موفقیت آمیز به محوطه یک سوم دفاعی حریف ، تکل ها، سد کردن توپ، پاس ها، پاس های موفق، پاس های کوتاه، پاس های متوسط، پاس های بلند، زدن ضربه ی سر به توپ، میزان مسافت پیموده شده، بالاترین سرعت دویدن، تعداد دفعات دفع کردن توپ توسط دروازه بان و تعداد دفعات دریافت کردن توپ توسط دروازه بان بود. نتایج نشان داد دروازه بانان سن بالا تر، قد بلندتر و توده بدن بیش تری نسبت به بازیکنان سایر پست ها داشتند. با افزایش سن دفعات ورود به یک سوم دفاعی کاهش، ولی تعداد پاس ها، پاس های موفق و پاس-های متوسط افزایش می یابد. با افزایش قد تعداد پاس ها و پاس های بلند افزایش، و با افزایش توده ی بدن ورود به محوطه جریمه، ورود به یک سوم دفاعی، ورود موفقیت آمیز به یک سوم دفاعی، تعداد پاس ها، پاس های موفق، پاس های متوسط، پاس های بلند مسافت پیموده شده و گرفتن توپ افزایش می یابد. با افزایش قد و توده ی بدن مدافعان سانترها، سانترهای موفق، ورود به محوطه جریمه، ورود موفقیت آمیز به محوطه جریمه، ورود به یک سوم دفاعی، ورود موفقیت آمیز به یک سوم دفاعی، تعداد پاس ها، پاس های کوتاه، پاس های متوسط، مسافت پیموده شده و بالاترین سرعت دویدن کاهش، ولی زدن ضربه ی سر به توپ افزایش می یابد. هم چنین با افزایش قد پاس های بلند افزایش و با افزایش توده ی بدن پاس های موفق کاهش می یابد. با افزایش سن هافبک ها پاس های کوتاه کاهش و پاس های بلند افزایش، و با افزایش قد و توده ی بدن تعداد سانترها، سانترهای موفق، ورود به محوطه جریمه و ورود موفقیت آمیز به محوطه جریمه کاهش و زدن ضربه ی سر به توپ افزایش، و با افزایش توده ی بدنی ورود به یک سوم دفاعی، تکل زدن، سد کردن توپ و پاس های بلند افزایش می یابد. با افزایش سن، قد و توده ی بدن فورواردها پاس های موفق و پاس های متوسط کاهش ، با افزایش سن و قد ورود به محوطه جریمه و ورود موفقیت آمیز به یک سوم دفاعی کاهش، با افزایش قد و توده ی بدن تعداد پاس ها، پاس های کوتاه کاهش و زدن ضربه ی سر به توپ افزایش، و با افزایش سن تعداد شوت ها کاهش، با افزایش قد تعداد سانترها، ورود موفقیت آمیز به محوطه جریمه کاهش و مسافت پیموده شده افزایش می یابد. یافته های پژوهش حاضر می تواند در فرآیند استعدادیابی و گزینش بازیکنان مورد استفاده قرار گیرد.

ویبریشن کل بدن نوع جدیدی از تمرینات عصبی عضلانی است ، هدف از پژوهش حاضر بررسی ترکیب تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین مقاومتی بر روی میزان غلظت سرمی هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولینی -1 سرمی و میزان نسبت هورمون رشد به فاکتور رشد شبه انسولینی-1 بود. روش کار: مطالعه از نوع نیمه تجربی بود.در این مطالعه 30 مرد جوان فعال که عضو یک تیم فوتبال دسته یک تهران بودند شرکت کردند . آزمودنیها بطور تصادفی در سه گروه تمرین ویبریشن و گروه تمرین مقاومتی و گروه تمرین ترکیبی ویبریشن و تمرین مقاومتی قرار گرفتند و به مدت 9 جلسه یک روز در میان به انجام تمرین پرداختند.خونگیری در ابتدا و انتهای جلسه اول و ابتدا و انتهای جلسه نهم انجام شد یافته ها: در مطالعه حاضر تفاوت معنی داری بین غلظت فاکتور رشد شبه انسولینی-1 در قبل و بعد از تمرین در گروه یک (ویبریشن) و همچنین در جلسه آخر تمرینات تفاوت معنا داری در غلظت هورمون رشد گروه دو ( مقاومتی ) مشاهده شد . نتیجه نهایی: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ویبریشن کل بدن با فرکانس 50 هرتز و جابجایی از نوع عرضی در طی 9 جلسه تا حد چشمگیری میزان فاکتور رشد شبه انسولینی -1 را بالا برد ، همچنین تمرین مقاومتی با شدت متوسط و حجم نسبتا بالا با زمان استراحت کوتاه میزان ترشح هورمون رشد را افزایش داد. ویبریشن به صورت تنها تاثیری بر روی هورمون رشد و نسبت هورمون رشد به فاکتور شبه انسولینی -1 نداشت .

هدف پژوهش حاضر مقایسه ترکیب بدنی و خرده مقیاس های تصور بدنی قایقرانان نخبه زن و مرد رشته های روئینگ، دراگون بوت ،کایاک و بررسی ارتباط بین تصور بدنی با ترکیب بدنی آن ها بود. آزمودنی های پژوهش 45 قایقران زن و مرد نخبه با میانگین سن 3.24±20.14 سال، قد 9.77±176.94 سانتی متر و هدف توده بدن 11.83±69.21 کیلوگرم بودند. از پرسشنامه خود توصیفی بدنی با 11 خرده مقیاس فعایت بدنی، ظاهر بدن، چربی بدن، هماهنگی، انعطاف پذیری، استقامت، قدرت، سلامتی، صلاحیت ورزشی، تصور بدنی کلی و عزت نفس کلی برای ارزیابی تصویر بدنی و از شاخص های قد، توده بدن، شاخص توده بدنی، درصد چربی بدن برای ارزیابی ترکیب بدنی استفاده شد. نتایج نشان داد قایقرانان روئینگ بلند قدتر و قایقرانان کایاک جوان تر بودند. زنان و مردان تنها در خرده مقیاس فعالیت بدنی با هم تفاوت داشتند(p= 0/007). و رابطه مثبت و معناداری بین سن و ظاهر بدن(p=0/008، r=0/41)، توده بدن و ظاهر بدن (p=0/043، r=0/31) و درصد چربی با خرده مقیاس های فعایت بدنی(p=0/008، r=0/41) و انعطاف پذیری (p=0/013 ، r=0/38) و صلاحیت ورزشی(p=0/013 ،r=0/38 ) و نیز رابطه منفی و معناداری بین قد و خرده مقیاس های فعالیت بدنی(p=0/005 ، r = -0/42) و انعطاف پذیری (p=0/047، r=-0/30) و هماهنگی(p=0/035 ، r=-0/31) دیده شد.همچنین تصویر بدنی مردان رشته های مختلف در خرده مقیاس های ظاهربدن (p= 0/032) و استقامت (p= 0/011) وانعطاف پذیری (p= 0/018) و قدرت (p= 0/010)و زنان تنها در قدرت (p= 0/049) با هم تفاوت داشت. نتیجه این که قایقرانان زن و مرد رشته های مختلف در شاخص توده بدنی، درصد چربی بدن و توده بدن با هم اختلاف معناداری ندارند. مردان رشته روئینگ بهترین تصور را از ظاهر بدن ، قدرت و استقامت و مردان رشته دراگون بوت بهترین تصور را از انعطاف پذیری و زنان رشته دراگون بوت بهترین تصور را از قدرت خود داشتند.

سابقه و هدف:یکی از اصلی ترین بخش های آموزش نظامیان تمرینات آماده سازی جسمانی می باشد.در حال حاضر اطلاع دقیقی از میزان اثرگذاری برنامه های تمرینی مورد استفاده بر شاخص های آمادگی جسمانی و روانشناختی دانشجویان افسری وجود ندارد. به همین دلیل مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 12هفته تمرین منتخب نظامی بر آمادگی جسمانی ، شاخص توده بدنی ، سلامت روانی و خلق و خوی دانشجویان افسری طراحی و اجرا شد.مواد وروش ها:در یک کار آزمایی نیمه تجربی که بصورت میدانی انجام شد.90نفر از دانشجویان افسری یکی از دانشگاههای نیروهای مسلح ورودی سال 1389ازبین 180دانشجو به عنوان آزمودنی مورد مطالعه قرار گرفتند.ازبین آزمودنیها 70نفر در گروه تجربی و 20نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. در ابتدای دوره(هفته اول) ،میان دوره(هفته ششم) و انتهای دوره(هفته دوازدهم ) عملکرد هوازی ،چابکی ،استقامت عضلانی و شاخص توده بدنی مورد سنجش قرار گرفت. سلامت روانی و زیر مقیاسهای خلق و خو نیز به ترتیب توسط پرسشنامه 28سوالی گلدبرگ(ghq-28) و پرسشنامه برومز سنجیده شد. یافته ها: یک دوره تمرین منتخب نظامی بر عملکرد هوازی (زمان آزمون دو 1600 متر)، عملکرد چابکی(زمان آزمون دو 9x4متر)، و عملکرد استقامت عضلانی (نمره آزمون دراز و نشست و نمره آزمون بارفیکس )تاثیر معنی داری بر گروه تجربی داشت( 000/0 (p=. ولی بر نمره شاخص توده بدنی ،نمره سلامت روانی و نمره خلق و خو تاثیر معنی داری نداشت.نتیجه گیری: بر اساس یافته های بدست آمده مشخص شد شاخصه های عملکرد جسمانی در مقایسه با شاخصه های رفتاری و ترکیب بدنی به تمرینات نظامی حساس تر میباشد. و با توجه به توسعه شاخص های آمادگی جسمانی و عدم تاثیر منفی بر شاخص های رفتاری انجام این تمرینات برای دانشجویان افسری سودمند است.

چکیده هدف هر سالمند این است که بتواند تا حد امکان مسقل و کارآمد باقی بماند. تمرینات ورزشی به سالمندان کمک خواهد کرد تا قدرت اندام فوقانی، تحتانی، تعادل، انعطاف پذیری و هماهنگی خود را تقویت کنند. هدف از انجام این تحقیق تاثیر یک دوره تمرین منتخب(تعادلی، انعطاف پذیری) بر عملکرد بیومکانیکی راه رفتن مردان سالمند سالم بود. آزمودنی ها در چهار گروه تعادلی، انعطاف پذیری، منتخب و کنترل تقسیم شدند. تحقیق با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. آزمودنی ها به مدت هشت هفته(هفته ای سه جلسه و هر جلسه 75 دقیقه) پروتکل تمرین(پیوست شماره 1) را اجرا کردند. گروه کنترل تمرینات منتخب فوق را انجام ندادند. قبل و بعد از برنامه تمرینی مقادیر متغیرهای وابسته تحقیق(تعادل پویا، انعطاف پذیری، ریتم گام برداری، سرعت راه رفتن) ثبت شد. تحلیل داده های آماری با استفاده از روش آماری anova و t وابسته صورت گرفت. یافته ها نشان داد که بین چهار گروه تعادلی، انعطاف پذیری، منتخب و کنترل در پیش آزمون اختلاف معنی داری وجود ندارد، اما در پس آزمون گروه تعادلی در تعادل پویا و ریتم گام برداری، گروه انعطاف پذیری در انعطاف پذیری و سرعت راه رفتن و گروه منتخب کل متغیرهای تحقیق تعادل پویا، انعطاف پذیری، ریتم گام برداری و سرعت راه رفتن عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل از خود نشان دادند. همچنین اختلاف معنی داری بین انعطاف پذیری و سرعت راه رفتن گروه تمرین تعادلی پس از دوره تمرینی وجود ندارد. بین تعادل پویا و ریتم گام برداری گروه تمرین انعطاف پذیری اختلاف معنی داری وجود ندارد. تمرین منتخب که هم تمرینات تعادلی و انعطاف پذیری را شامل می شود نقش تعیین کننده ای در متغیرهای تحقیق انعطاف پذیری، سرعت راه رفتن، تعادل پویا و ریتم گام برداری در مردان سالمند دارد. به طوریکه با اعمال دوره تمرینی کوتاه مدت هشت هفته ای کل متغیرهای تحقیق(تعادل پویا، ریتم گام برداری، انعطاف پذیری و سرعت راه رفتن) افزایش می یابد.

مقدمه: یکی از معدود جنبه های منفی انجام فعالیت های بدنی توسعه استرس اکسیداتیومی باشد. گزارش شده استفاده از گیاهان دارویی که دارای خاصیت آنتی اکسیدانی می باشند، می تواند راهکار مناسبی برای تقویت سیستم آنتی اکسیدانی داخلی باشد. اما اطلاعات موجود در این حیطه با توجه به گستردگی گیاهان مورد استفاده کم و متناقض می باشد لذا مطالعه حاضربا هدف بررسی اثر تعاملی مصرف مکمل زیره سیاه وتمرین هوازی با شدت 65 تا75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بر آنزیم های آنتی اکسیدانی طراحی و اجرا شد. روش شناسی:در یک کارآزمایی نیمه تجربی، 20دانشجوی دختر سالم ،غیر ورزشکار با میانگین سن 87/0±85/23سال، وزن kg 49/1±15/56 و قد cm47/1±55/162، به طور هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه مکمل زیره سیاه (10 نفر) و شبه دارو ( 10 نفر) قرار گرفتند.گروه زیره سیاه روزانهmg/kg 10 زیره سیاه و گروه دارونماmg/kg 10 نشاسته را به مدت 14 روزبه شکل کپسول دریافت کردند . بعد از 14 روز مکمل گیری ،آزمودنی ها با شدت 65 الی 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی تردمیل به مدت 30 دقیقه دویدند. 8 میلی لیترخون سیاهرگی قبل از مکمل گیری،2هفته پس از مکمل گیری ،بلافاصله و90دقیقه پس از فعالیت جهت ارزیابی مقادیر آنزیم هایsod، gpx، cat،لاکتات خون، کلسترول تام،tg،ldl،hdlجمع آوری شد. یافته ها:نتایج نشان داد که مکمل آنتی اکسیدانی زیره باعث افزایش معنادارکلسترول،hdl، sod، gpxشد، ولی بر میزان آنزیم کاتالاز تاثیری نداشت.همچنین باعث کاهش معنادار لاکتات خون ،ldl وtg شد. بنابراین مکمل زیره سیاه سیستم دفاع آنزیمی استرس اکسیداتیو را قویتر می کند واسترس اکسایشی تولید شده بعد از فعالیت هوازی را کاهش می دهد.

مقدمه: یکی از معدود جنبه های منفی انجام فعالیت های بدنی توسعه استرس اکسیداتیو می باشد. گزارش شده استفاده از گیاهان دارویی که دارای خاصیت آنتی اکسیدانی می باشند، می تواند راهکار مناسبی برای تقویت سیستم آنتی اکسیدانی باشد. اما اطلاعات موجود در این حیطه با توجه به گستردگی گیاهان مورد استفاده کم و متناقض می باشد لذا مطالعه حاضربا هدف بررسی اثر تعاملی مصرف مکمل زیره سیاه وتمرین هوازی با شدت 65 تا75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بر استرس اکسیداتیو طراحی و اجرا شد. روش شناسی:در یک کارآزمایی نیمه تجربی، 20دانشجوی دختر سالم ،غیر ورزشکار با میانگین سن 87/0±85/23سال، وزن kg 49/1±15/56 و قد cm47/1±55/162، به طور هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه مکمل زیره سیاه (10 نفر) و شبه دارو ( 10 نفر) قرار گرفتند.گروه زیره سیاه روزانهmg/kg 10 زیره سیاه و گروه دارونماmg/kg 10 نشاسته را به مدت 14 روز به شکل کپسول دریافت کردند . بعد از 14 روز مکمل گیری ،آزمودنی ها با شدت 65 الی 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی تردمیل به مدت 30 دقیقه دویدند. 50 میلی لیتر خون سیاهرگی قبل از مکمل گیری ،2 هفته پس از مکمل گیری ،بلافاصله و 90 دقیقه پس از فعالیت جهت ارزیابی مقادیر mda،tac،ck،لاکتات خون، کلسترول تام،tg،ldl،hdlجمع آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مکمل زیره باعث کاهش سطوح mda ،ldl وtgشد و میزان آنزیم ck ، tac ، hdl و کلسترول افزایش داد. در نتیجه استرس اکسایشی تولید شده بعد از فعالیت هوازی را کاهش می دهد.

مطالعه ی حاضر در راستای تعیین تأثیر جکوزی آب گرم و جکوزی آب سرد بر شاخص های doms پس از یک جلسه تمرین برونگرا در زنان ورزشکار انجام شد.روش شناسی: به این منظور تعداد 33 نفر از زنان ورزشکار (با میانگین سنی 3/1 ± 4/22 سال ، قد 2/4 ± 161 سانتی متر، توده ی بدن 75/8 ± 09/57 کیلوگرم و bmi 90/2 ± 86/21 کیلوگرم/مترمربع ) به صورت تصادفی در 3 گروه همگن 11 نفری ،تمرین + جکوزی آب گرم ، تمرین + جکوزی آب سرد و گروه کنترل .به منظور ایجاد doms آزمودنی ها 3 ست 15 تایی با فاصله استراحت یک دقیقه بین ست ها و با 70% یک تکرار بیشینه به وسیله دستگاه کشش همسترینگ انجام دادند.متغیر ck در سه نوبت پیش ، 24 و 48 ساعت پس از ورزش و متغیرهای درک درد ، دور ران ، دامنه ی حرکتی ، توان عضلانی و قدرت هم طول عضلات پشت ران در پنج نوبت پیش ، 24 ، 48 ، 72 و 96 ساعت پس از ورزش اندازه گیری شدند. یافته ها: نتایج نشان دادند، داده ها نشان می دهد که جکوزی آب گرم و سرد در کاهش کراتین کیناز به صورت معناداربود. احساس درد در گروه کنترل به طور معناداری بیشتر از سایر گروه های آزمون است.جکوزی آب گرم و سرد تاثیر معناداری در جلوگیری از افزایش اندازه ی دور ران نداشته است.کاهش دامنهی حرکتی زانو در همه ی گروه ها به صورت معناداری مشاهده شد و افزایش دامنه ی حرکتی زانو در گروه جکوزی آب سرد معنادار بود.هم چنین یافته ها نشان دادند که استفاده از جکوزی آب سرد و گرم تاثیر معناداری بر بهبود توان عضلانی نداشته است. تأثیر جکوزی پس از انجام ورزش برونگرا موجب کاهش قدرت هم طول تا 48 ساعت پس از ورزش در هر 3 گروه شده است.نتیجه گیری: جکوزی آب سرد و جکوزی آب گرم برای کاهش درد عضلانی تأخیری پس از یک جلسه ورزش برونگرا تأثیر دارد.بحث: تمرین برونگرا به طور برجسته سبب درد عضلانی تأخیری می شود، اما کاربرد جکوزی بعد از تمرین برونگرا یک اثر کاهنده مفید در میزان درد عضلانی تأخیری دارد.

هدف اصلی این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرین هشت هفته ای ثبات ناحیه مرکزی بدن بر تعادل فوتبالیستهای جوان نخبه بود. بدین منظور تعداد 15 نفر از بازیکنان 20 تا 25 ساله تیمهای فوتبال امید و بزرگسالان داماش تهران (سن: 1.25±21.10 سال، قد: 6.83±179.53 سانتیمتر، وزن: 7.42±71.80 کیلوگرم، شاخص توده بدن: 1.27±22.23 کیلوگرم بر مترمربع و حداکثر پرش عمودی: 5.58±51.66 سانتیمتر) که همگی از سلامت کامل جهت شرکت در تمرینات برخوردار بوده اند، با رضایت کامل در تمرینات شرکت نمودند. 72 ساعت قبل از شروع برنامه تمرینی، پیش آزمونهای تعادل ایستا به روش کارلسون و پویا به روش شاخص ثبات پاسچر پویا بر روی صفحه نیرو با فرکانس 200 هرتز گرفته شد. سپس آزمودنی ها یک دوره برنامه تمرین ثبات ناحیه مرکزی به مدت 8 هفته 3 جلسه ای 30 دقیقه ای زیر نظر فیزیوتراپ تیم پس از 75 دقیقه تمرینات تکنیکی و تاکتیکی تیمی انجام دادند. تمرینات شامل چهار مرحله دو هفته ای بود که مرحله به مرحله فشار تمرین افزایش می یافت. پس از اتمام تمرینات پس آزمون را در همان محیط از آزمودنی ها به عمل آمد. از روش آماری t همسته استفاده شد. نتایج اختلاف معنی داری در تعادل ایستا و پویا بین پیش آزمون و پس آزمون نشان داد. تحلیل جفت های مقایسه ای آزمودنی ها با استفاده از آزمون t همبسته نشان داد که عملکرد بهتر در پس آزمون تعادل ایستا مربوط به اختلافات معنی داری است که در پیش و پس آزمون تغییرات مرکز فشار و سرعت تغییرات مرکز فشار حالتهای پای برتر و غیربرتر با چشمان باز و بسته در جهات داخلی-جانبی و قدامی-خلفی وجود دارد و تنها در جهت قدامی-خلفی پای غیربرتر با چشمان باز بین پیش و پس آزمون اختلاف معنی داری مشاهده نشد، که آن هم با p=0.079 پیشرفت چشمگیری در تعادل ایستا نشان داده است. نتایج تعادل پویا نیز اختلاف معنی دار بین پیش آزمون و پس آزمون در پای برتر و غیربرتر در جهات جانبی-داخلی، قدامی-خلفی و عمودی شاخص ثبات پاسچر پویا را نشان می-دهد.

هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر مصرف عصاره آبی زعفران، تمرین هوازی و ترکیب آنها بر سطوح سرمی آنزیم های کبدی alt، ast و alp در موش های نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. 44 سرموش صحرائی نربالغ از نژاد ویستار در این مطالعه به عنوان آزمودنی انتخاب شدند و به طور تصادفی در پنج گروه قرار گرفتند و متغیرهای پژوهش اعمال شد، به طوری که آزمودنی ها توسط تزریق یک دوز داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (60 میلی گرم بر کیلوگرم) مبتلا به دیابت نوع 1 شدند. آزمودنی ها به پنج گروه کنترل سالم، گروه کنترل دیابتی، گروه دیابتی و مکمل زعفران، گروه دیابتی و تمرین هوازی و گروه دیابتی و ترکیب مکمل زعفران وورزش تقسیم شدند. گروههای کنترل سالم و دیابتی در طول دوره فعالیت خاصی نداشته و مداخله ای را دریافت نکردند. گروه مکمل زعفران به مدت دو هفته عصاره آبی زعفران را به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه تمرین هوازی نیز هر هفته پنج جلسه به مدت 10دقیقه روی نوار گردان با سرعت 10 متر بر دقیقه دویدند. در پایان هفته ی دوم از ناحیه بطن چپ خونگیری جهت سنجش آنزیم های مذکور به عمل آمد. از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه مستقل جهت مقایسه بین پنج گروه استفاده شد. غلظت alt و ast سرم در گروه کنترل سالم به طور معنادار کمتر از چهار گروه دیگر بود اما تفاوت میان گروههای دیگر معنادار نبود. غلظت alp سرم در گروه کنترل سالم و گروه زعفران ورزش دیابتی کمتر از سه گروه دیگر بود و در گروه زعفران ورزش دیابتی کمتر از گروه کنترل سالم بود. به نظر می رسد 2 هفته تمرین نتواند تاثیرات بالقوه خود را ایجاد کند و تاثیر ترکیب عصاره آبی زعفران و ورزش را نیز تحت تاثیر قرار دهد. در مورد مصرف عصاره آبی زعفران نیز اگرچه طول مدت مصرف تاثیرگذار است، اما دوز مصرفی نیز مهم است. در مورد alp، با اینکه مصرف عصاره آبی زعفران و تمرین هوازی باعث تغییر معناداری در آن نشدند، اما وقتی با هم ترکیب شدند باعث کاهش معنادار سطوح alp سرم موش های دیابتی شد و لذا شاید ترکیب آنها باعث بهبود شاخص های آسیب سلولی ناشی از دیابت شود. واژگان کلیدی: alt، ast، alp، زعفران، تمرین هوازی، آنزیم های کبدی، دیابت

هدف مطالعه حاضر بررسی اثرترکیب عصاره آبی زعفران وتمرین هوازی برغلظت هورمون های تیروئیدی درموشهای صحرایی دیابتی شده بااسترپتوتوزوسین بود. بدین منظور 44 موش صحرایی نر (سن: 2ماه، وزن: 7/26 ± 314 گرم) به طور تصادفی در 5 گروه کنترل-سالم (7 = n) ، کنترل-دیابتی (7 = n)، دیابتی-ورزش (10 = n)، دیابتی-زعفران (10 = n) و دیابتی-زعفران-ورزش (10 = n) مورد مطالعه قرار گرفتند. به غیر از گروه کنترل- سالم، بقیه گروه ها بوسیله تزریق استرپتوزوسین دیابتی شدند، گروه دیابتی-زعفران و دیابتی-زعفران-ورزش به مدت دو هفته و روزانه به میزان mg/kg 25 زعفران به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه دیابتی-ورزش و دیابتی- زعفران-ورزش به مدت دو هفته روزی یک بار به مدت 15دقیقه بر روی تردمیل با سرعت 12 متر بر دقیقه دویدند. آنالیز واریانس (anova) نشان داد اختلاف معنی داری در سطوح t3(001/0 = p) و t4(000/0 = p)بین 5 گروه وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی شفه نشان داد که در فاکتورهای اندازه گیری شده بین گروه کنترل-دیابتی و گروه کنترل- سالم با گروه دیابتی-زعفران-ورزش بیشترین اختلاف وجود دارد (05/0 ?p). به این صورت که در مورد t3 بیشترین میزان مشاهده شده مربوط به گروه دیابتی- زعفران- ورزش و کمترین میزان مربوط به گروه کنترل سالم بود در حالی که در مورد میزان t4 مشاهده شده بیشترین مقدار مربوط به گروه کنترل سالم و کمترین مقدار هم مربوط یه گروه کنترل دیابتی بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد ترکیب مکمل گیری عصاره زعفران به صورت خوراکی با اعمال تمرینات ورزشی تاثیر تعدیل کننده ی بیشتری بر غلظت هورمونهای t3 و t4 موش های دیابتی دارد، لذا پیشنهاد می شود برای نتیجه گیری بهتر از تمرینات ورزشی در بیماران دیابتی بویژه در مواردی که هدف جلوگیری از بروز بیماری های خود ایمن و جلوگیری از اختلال ناشی از دیابت در متابولیسم بدن است، از مکمل گیری زعفران به عنوان یک عامل موثر استفاده شود. لازم به ذکر است که تحقیق حاضر جزء اولین مطالعات انجام شده در خصوص تاثیر مکمل سازی زعفران بر سطوح هورمون های تیروئیدی در موش های دیابتی بوده است. لذا در کابرد نتایج آن باید با احتیاط عمل کرد. واژگان کلیدی: زعفران، دیابت، تمرین هوازی

چکیده : در این پژوهش تأثیر هشت هفته تمرینات استقامتی بر روی اینترلوکین6 ،گلوکز ،انسولین ،آدنوزین تری فسفات و چربی پلاسمائی موش های صحرائی نر بررسی گردید . بدین منظور آزمودنی ها شامل 14 سر موش صحرایی نر بالغ 3 ماهه نژاد ویستار بوده اند که از مرکز انستیتو پاستور شهرستان آمل تهیه شدند و سپس حیوانات به محیط آزمایشگاه منتقل گردیده و به دو گروه کنترل و تمرین (هر گروه 7 سر) تقسیم شدند.. گروه تمرین بمدت 8 هفته تحت تمرین استقامتی قرار گرفته و در پایان دوره 8 هفته ای مجددا" میزان اینترلوکین6 ، گلوکز ،انسولین ،آدنوزین تری فسفات و چربی پلاسمائی هر دوگروه اندازه گیری و ثبت شد . متغیرهای اندازه گیری شده در دو گروه کنترل و تمرین با هم مقایسه شده و سپس آمار توصیفی و استنباطی به منظور تجزیه و تحلیل و آزمون فرضیه ها مورد استفاده قرار گرفت . برای مقایسه متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه از آزمون های t مستقل استفاده گردید. و برای کلیه محاسبه های آماری از نرم افزار spss win.ver16 استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح اینترلوکین 6 پلاسمای موش های صحرایی نر تأثیر معنی داری دارد (p=0/001) ومشاهده شد که اینترلوکین 6 پلاسمای موش های تمرین کرده بطور قابل ملاحظه ای بیشتر از موش های تمرین نکرده می باشد.اما هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح گلوکز ،آدنوزین تری فسفات و چربی پلاسمای موش های صحرایی نر تمرین کرده و بدون تمرین تفاوت معنی داری ندارد . و براین اساس مشاهده شد که هشت هفته تمرینی استقامتی موجب افزایش اندکی در گلوکز ، آدنوزین تری فسفات و چربی پلاسمای موش های نر صحرایی تمرین کرده نسبت به تمرین نکرده می باشد. با این حال تفاوت قابل ملاحظه ای بین دوگروه وجود ندارد . همچنین بر سطح انسولین پلاسمای موش های نر صحرایی تمرین کرده و بدون تمرین تفاوت معنی داری ندارد البته انسولین موش های تمرین کرده اندکی کمتر از موش های تمرین نکرده بود با این حال تفاوت قابل ملاحظه ای بین دو گروه وجود نداشت .

زمینه و هدف:. دیابت وضعیتی است که با افزایش نشانگرهای التهابی خون همراه است. مطالعات نشان می دهند کاهش در انرژی دریافتی و افزایش فعالیت بدنی باعث کاهش التهاب کلی می شود. با توجه به اینکه دیابت با تولید نشانگرهای التهابی و ایجاد آتروفی همراه است لذا بررسی اینکه آیا تمرین مقاومتی در افراد دیابتی می تواند اثرات آتروفی و التهاب را کاهش دهد جالب توجه خواهد بود.. هدف پژوهش حاضر مطالعه ی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر غلظت ifn-? ، igf-1 و گلوکز سرمی در موش های دیابتی و غیر دیابتی بود. مواد و روش ها: بدین منظور تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن30±250 انتخاب شده . موش ها به گونه ی تصادفی به چهار گروه 8 تایی تقسیم شدند. تمرین مقاومتی منظم به صورت 3 روز در هفته ودر هر جلسه تمرین 5 ست و هر ست 4 تکرار و در کل 6 هفته انجام گردید. نمونه های خونی برای تعیین غلظت ifn-? ، igf-1 سرمی اندازه گیری شدند. یافته ها: در بررسی غلظت ifn-? بین هیچ یک از میانگین ها اختلاف معناداری وجود ندارد (05/0 < p). غلظت igf-1 بین میانگین گروه دیابتی کنترل با میانگین گروه سالم کنترل (001/0 = p) و سالم تمرین کرده اختلاف معناداری وجود دارد (000/0 = p).. غلظت گلوکز بین میانگین گروه دیابتی کنترل با میانگین گروه سالم کنترل (000/0 = p) و سالم تمرین کرده اختلاف معناداری وجود دارد (000/0 = p) نتیجه گیری: دیابت با کاهش igf-1 سیتمی که بیانگر افزایش اثرات آتروفی می باشد همراه بود. هر چند که سطوح igf-1 در این پژوهش در گروه دیابتی تمرین کرده به میزان اندکی بالاتر بود اما بطور کل تمرینات مقاومتی استفاده شده در این پژوهش موجب اثر بخشی مطلوب در گروه دیابتی تمرین کرده در مقایسه با گروه دیابتی کنترل نشد. و همچنین با توجه به کاهش اندکی که در سطوح ifn-? در گروه دیابتی تمرین کرده دیده شد .سطوح گلوکز سرمی در گروه دیابتی تمرین کرده در وضعیت بهتری نسبت به گروه کنترل دیابتی قرار داشت که همین امر حتی با کوچکترین در صد تغییرات در حیطه بالینی می تواند بسیار حائز اهمیت باشد.. واژه های کلیدی : تمرین مقاومتی ، دیابت نوع 1 ، ifn-? ، igf-1 ، نیم رخ لیپیدی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر سه دوره تمرین استقامتی،مقاومتی و موازی بر سطوح استراحتی tnf_? و crp سرم دختران نوجوان بود.به این منظور 150 نفر از دانش آموزان غیر فعال به طور داوطلب فرم و پرسشنامه های مربوطه را پر کرده و سرانجام 27 آزمودنی با میانگین سنی 409/0±925/16 سال،قد 751/5 ±33/160 سانتی متر به صورت تصادفی در چهار گروه کنترل(6نفر:c )،تمرین استقامتی(7نفر:e )،تمرین قدرتی(7نفر:s )و تمرین موازی(7نفر:se )قرار گرفتند.برنامه تمرین استقامتی شامل انجام حرکات موزون ایروبیک و دویدن با شدت 50 درصد mhr بود که به تدریج به 80 درصد mhr افزایش یافت.برنامه تمرین مقاومتی شامل 10 دقیقه گرم کردن وسپس انجام حرکات ایستگاهی به صورت دایره ای به ترتیب شامل پرس سینه،نیم اسکات،دراز و نشست،جلو بازو،لانچ و فیله بود.تمرین طوری طراحی شده بود که بین هر ست 1 الی 2 دقیقه استراحت و بین هر دایره 3 الی 5 دقیقه استراحت انجام می گرفت.اصل اضافه بار بر اساس برنامه و بهبود قدرت و با توجه به rm1 اعمال شد.برنامه تمرین موازی،ترکیبی از هر دو تمرین استقامتی و مقاومتی بود که عینا اجرا شد.برنامه های تمرین به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شد.نمونه گیری خون از کلیه آزمودنی ها در آغاز دوره، هفته چهارم و 24 ساعت پس از هفته هشتم در حالت استراحت و به صورت ناشتا به عمل آمد.مقادیر crp و tnf_? با استفاده از کیت اختصاصی و به روش الایزا اندازه گیری شد.داده ها با استفاده از تحلیل واریانس بین گروهی و درون گروهی با اندازه های تکراری تجزیه و تحلیل شد.نتایج پژوهش نشان داد میزان tnf_? در گروه استقامتی و موازی افزایش معناداری یافت(p=0/009 ،p=0/003 )،ولی در گروه مقاومتی دارای تفاوت معناداری نبود(p=0/592 ).crp نیز در سه اندازه گیری دستخوش تغییراتی شد،اما این تغییرات نیز معنادار نبود(p=0/825 ).بررسی رابطه ی همبستگی بین دو متغیر tnf_? وcrp نشان داد،متغیر tnf_? با هیچ متغیری رابطه ی معناداری نداشت و متغیر crp نیز دارای رابطه ی معناداری با دیگر متغیرها نبود.

هدف این تحقیق بررسی اثر هشت هفته ورزش صبحگاهی بر نیمرخ عوامل خطرزای قلبی-عروقی، مقاومت انسولین و ترکیب بدن زنان بزرگسال غیرورزشکار بود. تعداد 30 نفر با دامنه سنی 45 تا 60 سال انتخاب شدند. اطلاعات اولیه در خصوص سن، وزن، قد و ... آزمودنی ها اندازه گیری و ثبت شد. سپس آزمودنی ها به صورت تصادفی ساده در دو گروه 15 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. از سیاهرگ دست راست هر آزمودنی cc10 در حالت ناشتایی خون گرفته شد. گروه های تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته شش جلسه در برنامه تمرینی ویژه خود شرکت کردند. برنامه ورزش صبحگاهی شامل 20 دقیقه گرم کردن و انجام حرکات کششی، دویدن به مدت 15 دقیقه در جلسه اول با شدت 5 ±80 درصد حداکثر ضربان قلب و افزایش یک دقیقه ای زمان دویدن در هر دو جلسه تمرینی بوده تا اینکه زمان دویدن به 30 دقیقه افزایش یافته و این مقدار تمرین تا آخر حفظ می شود. دو روز پس از آخرین جلسه تمرین، از گروه های آزمودنی و کنترل پس آزمون به عمل آمد. تجزیه و تحلیل آماری گروه های تجربی و کنترل نشان داد که هشت هفته ورزش صبحگاهی باعث کاهش معنی داری در tg ، کلسترول، ldl ، ldl، vldl ، hs-crp ، bmi ، whr ، گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین و افزایش معنی داری در hdl شد. همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین میانگین های فاکتورهای فوق در پیش و پس از تمرین در بین دو گروه آزمودنی وجود ندارد.

درباره تأثیر الگوی حرکتی و شدت فعالیت بدنی بر عملکرد غده تیروئید یافته های همگونی وجود ندارد. در این پژوهش تأثیر الگوهای حرکتی متفاوت، با کنترل دقیق شدت و مدت فعالیت بدنی، بر پاسخ محور هیپوتالاموسی– هیپوفیزی– تیروئیدی(hpt) در 9 مرد جوان فعال سالم بررسی شد (89/1 81/22=bmi، 12/4 12/46= ). شرکت کنندگان در 6 جلسه مجزا روی الپتیکال ، دوچرخه کارسنج و نوارگردان با شدت های 70 و 85 درصد حداکثر ضربان قلب (mhr) به فعالیت پرداختند. نمونه های خون، پیش و بلافاصله پس از هر جلسه فعالیت به منظور اندازه گیری غلظت سرمی هورمون های غده تیروئید و تغییرات غلظت خون جمع آوری شدند. تیروتروپین (tsh) تقریباً در تمام جلسات افزایش نشان داد. پس از فعالیت روی دوچرخه کارسنج (028/0= p) با شدت 70 درصد mhr ، و نوارگردان (027/0= p ) با شدت 85 درصدmhr این تفاوت معنادار بود. تیروکسین تام (tt4) تقذبیاً در تمام جلسات فعالیت بدنی کاهش نشان داد. پس از فعالیت روی نوارگردان با شدت 85 درصد mhr این کاهش معنادار بود (017/0=p ). تری یدوتیروئین تام (tt3) بلافاصله پس از فعالیت افزایش نشان داد؛ که پس از فعالیت روی الپتیکال با شدت 70 درصد mhr این تغییر معنادار بود (014/0=p) . نتایج این مطالعه پیشنهاد می کنند که غلظت tt3 تحت تأثیر شدت و الگوی حرکتی، و غلظت tsh و tt4 به طور همزمان ناشی از شدت و تغییرات tt3 تحت تأثیر شدت الگوی حرکتی، و غلظت tsh و tt4 به طور همزمان ناشی از شدت و تغییرات tt3 قرار می گیرند. ممکن است این تغییرات به دلیل افزایش غلظت خون نیز باشد. با اینحال افزایش t3 و کاهش t4 نشانه تبدیل محیطی t4 به t3 و نیاز بافت های فعال به تأمین انرژی از مسیر هوازی است. علاوه بر این، احتمالاً عملکرد غده تیروئید در دامنه70 درصد mhr شروع به تغییر می کند؛ که قبلاً توسط دیگران نیز گزارش شده بود. کلید واژه : الپتیکال ، دوچرخه کارسنج، نوارگردان، تیروتروپین، تیروکسین، تری یدوتیرونین.

مکمل های غذایی مبحث نسبتا جدیدی در ورزش محسوب می شوند. به نظر می رسد که اطلاع رسانی و آگاه ساختن ورزشکاران و مربیان از آخرین اطلاعات موجود در زمینه استفاده از مکمل های ورزشی و مواد دارویی واثرات مثبت و زیانبار آنها روی عملکرد ورزشی و سلامت بدن که در چارچوب قوانین و مقررات کمیته بین المللیالمپیک است، وظیفه ای است که بر دوش متولیان امور ورزشی سنگینی می کند. یکی از انواع این مکملها که امروزه به میزان نسبتا زیاد مورد استفاده ورزشکاران قرار می گیرد مکمل bcaa است. از طرفی مبحث جدیدی که امروزه در پژوهشهای ورزشی اهمیت پیدا کرده است نوع تمریناتی است که همراه با مصرف این مکملها صورت می گیرد و تاثیر این نوع تمرینات بر میزان افزایش یا کاهش تاثیر مکملهاست.این مطالعه تاثیر مکمل سازی bcaa همزمان با انجام تمرینات hiit را بر فاکتورهای آسیب عضلانی در مردان غیر ورزشکار مورد بررسی قرار داد. نتایج نشان داد که مصرف این مکمل موجب کاهش معنی دار فعالیت آنزیمهای کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز در شرکت کنندگان شد در حالی که فعالیت آنزیم آلدولاز تغییر معنی داری نکرد. لذا با مصرف مکمل bcaa می توان از بروز آسیبهای عضلانی و کاهش آنها جلوگیری کرد.

با وجود تمرین ورزشیalp ، ast،altکبدی اطلاعات کاملی در مورد اثر ترکیب تمرین هوازی وعصاره زعفران ترکیب آنها بر این آنزیم ها در کبد موجود نمی باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر مطالعه در این زمینه بود. روش ها:41 موش صحرایی نربه طور تصادفی در 5 گروه کنترل-سالم(n=6)،کنترل –دیابتی(n=10 )،دیابتی –ورزش((n=10،دیابتی -زعفران(n=10)ودیابتی –زعفران- ورزش(n=5) مورد مطالعه قرار گرفتند.به غیر از گروه کنترل- سالم ،بقیه بوسیله تزریق استرپتوزوتوسین دیابتی شده ،گروه دیابتی –زعفران و دیابتی-زعفران-ورزش به مدت دو هفته و روزانه به میزان 25 mg/kg زعفران به صورت خوراکی دریافت کردند.گروه دیابتی-ورزش و گروه دیابتی-زعفران-ورزش به مدت دو هفته روزی یکبار به مدت 30 دقیقه بر روی تردمیل با سرعت 12 متر بر دقیقه دویدند.یافته ها : مقادیر alt کبدی در گروه کنترل سالم به طور معنادار کمتر از دیگر گروهها بود و در گروه ورزش دیابتی به طور معنادار بیشتر از دیگر گروهها بود. مقادیر ast کبد در گروه کنترل سالم به طور معنادار کمتر از دیگر گروهها بود و در گروه ورزش دیابتی به طور معنادار بیشتر از گروه زعفران ورزش دیابتی بود. مقادیر alp کبد در گروه کنترل سالم به طور معنادار کمتر از گروههای کنترل دیابتی، زعفران دیابتی و ورزش دیابتی بود و در گروه ورزش دیابتی به طور معنادار بیشتر از گروه زعفران ورزش دیابتی بود. مقادیر alp کبد گروه زعفران ورزش دیابتی تفاوت معناداری با گروه کنترل سالم نداشت. نتیجه گیری : عدم تغییر در میزان کبدی آنزیم ها بوسیله مصرف عصاره آبی زعفران شاید به دلیل مصرف کوتاه مدت آن باشد. افزایش آنزیم ها در گروه ورزش دیابتی شاید بدلیل ناتوانی در سازگاری با افزایش بار تمرین باشد و پیشنهاد می شود بیماران دیابتی نوع 1 در کنار تمرین از مصرف زعفران استفاده کنند. واژگان کلیدی: alt، ast، alp، زعفران، تمرین هوازی، آنزیم های کبدی، دیابت

از عوامل مورد توجه در این تحقیق مساله تاثیر اعمال برنامه های تمرینی بر بهبود فاکتورهای بیومکانیکی است.هدف از انجام تحقیق حاضر تاثیر هشت هفته تمرین پلایومتریک بر برخی فاکتورهای بیومکانیکی پسران هشت تا یازده سال بود. از بین دانش آموزان پسر منطقه نه تهران? 30 نفر در رده سنی هشت تا یازده سال به طور تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی ها با استفاده از روش هیث- کارتر به سه گروه اکتومورف (لاغر)? مزومورف (عضلانی) و آندومورف (چاق) تقسیم شدند. از آزمودنی ها? پیش آزمون تست لک لک و تخته لق برای سنجش تعادل ایستا? تست 9×4 برای سنجش چابکی? دوی 60 متر برای سنجش سرعت? تست پرش عمودی برای سنجش توان و جعبه انعطاف برای سنجش انعطاف پذیری گرفته شد. پس از هشت هفته تمرین که شامل پرش پهلو روی مانع (استپ)? پرش جفت از روی مانع های دو میدانی و پرش متوالی از روی کش بود? به مدت سه روز در هفته و روزی 20 دقیقه پس از 10 دقیقه گرم کردن صورت گرفت? پس آزمون گرفته شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش anova یکطرفه وتی همبسته صورت گرفت. یافته ها نشان داد که بین تمام آزمودنی ها و دو گروه لاغر و عضلانی (از گروه چاق به دلیل درصد ناچیز آن در بین آزمودنی ها (3/3) صرفنظر شد) در پیش آزمون اختلاف معناداری وجود ندارد. اما در پس آزمون تست تعادل لک لک? چابکی? سرعت? توان و انعطاف پذیری در کل آزمودنی ها و آزمودنی های لاغر و طبیعی عملکرد بهتری از خود نشان دادند. در پس آزمون تست تعادل تخته لق آزمودنی های لاغر اختلاف معناداری مشاهده نشد. با توجه به یافته های تحقیق? برای بهبود تعادل ایستا? چابکی? سرعت? توان و انعطاف پذیری پسران هشت تا یازده سال می توان تمرینات پلایومتریک را توصیه نمود. کلمات کلیدی: تمرینات پلایومتریک? تیپ بدنی? تعادل ایستا? توان? چابکی? انعطاف پذیری

هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط بین تمرین مقاومتی ویژه و تمرین معمول شنا در شناگران قورباغه و مقایسه آن با تمرین معمول شنا می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و استنباطی است که جامعه آماری آن شامل شناگران تیم امید البرز و حجم نمونه 20 نفر (جامعه تمام شمار) با میانگین سنی 13 سال تعیین شد. ابزار اندازه گیری داده ها شامل ترازو و قدسنج پزشکی، زمان سنج و دوربین فیلمبرداری جهت شمارش تعداد استروک بود. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین، انحراف معیار، پراکندگی، رسم نمودارها و جداول و طبیعی بودن توزیع داده ها با استفاده از آزمون کلوموگروف اسمیرنوف تعیین شد و تغییرات درون گروهی با استفاده از آزمون t همبسته محاسبه گردید . سپس برای مقایسه تفاوت بین گروهی در دو گروه تجربی و کنترل از تحلیل کوواریانس ancova)) استفاده شد .ضابطه ی تصمیم گیری در مورد تمامی متغیرها در سطح احتمال p<0/o5 بود. کلیه عملیات آماری با استفاده از رایانه انجام شده است .برای رسم نمودارها از نرم افزار excel و برای محاسبه میانگین و انحراف معیار و تحلیل کوواریانس از نرم افزار 16spss استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که میزان افزایش عملکردی که در اثر ترکیب تمرینات مقاومتی ویژه با تمرینات معمول به دست آمده است، بهینه بودن این تمرینات را در مسافت های بلند و استقامتی نسبت به تمرینات کوتاه می رساند. واژگان کلیدی: تمرین ویژه مقاومتی شنا، تمرین معمول شنا، شنای قورباغه و عملکرد شنای قورباغه ?

در این پژوهش تأثیر هشت هفته تمرینات استقامتی بر روی اینترلوکین-10،آنزیم کاتالاز و مالون دی آلدئید و کورتیزول پلاسمائی موش های صحرائی نر بررسی گردید . بدین منظور آزمودنی ها شامل 14 سر موش صحرایی نر بالغ 3 ماهه نژاد ویستار بوده اند که از مرکز انستیتو پاستور شهرستان آمل تهیه شدند و سپس حیوانات به محیط آزمایشگاه منتقل گردیده و به دو گروه کنترل و تمرین (هر گروه 7 سر) تقسیم شدند.. گروه تمرین بمدت 8 هفته تحت تمرین استقامتی قرار گرفته و در پایان دوره 8 هفته ای مجددا" میزان اینترلوکین10 و مالون دی الدئید وآنزیم کاتالاز و کورتیزول پلاسمائی هر دوگروه اندازه گیری و ثبت شد . متغیرهای اندازه گیری شده در دو گروه کنترل و تمرین با هم مقایسه شده و سپس آمار توصیفی و استنباطی به منظور تجزیه و تحلیل و آزمون فرضیه ها مورد استفاده قرار گرفت . برای مقایسه متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه از آزمون های مستقل استفاده گردید. و برای کلیه محاسبه های آماری از نرم افزار spss win.ver16 استفاده شد . نتایج پژوهش حاضر نشان داد هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح اینترلوکین 10 پلاسمای موش های صحرایی نر تأثیر معنی داری دارد (p?0/05) ومشاهده شد که اینترلوکین 10 پلاسمای موش های تمرین نکرده بطور قابل ملاحظه ای بیشتر از موش های تمرین کرده می باشد.همچنین بر سطح کورتیزول پلاسمای موش های صحرایی نر تمرین کرده و بدون تمرین تفاوت معنی داری دارد . p?0/05)) وبراین اساس مشاهده شد که هشت هفته تمرینی استقامتی موجب افزایش کورتیزول پلاسمای موش های نر صحرایی می گردد.اما بر سطح مالون دی آلدئید پلاسمای موش های نر صحرایی تمرین کرده و بدون تمرین تفاوت معنی داری ندارد p?0/05)) البته مالون دی آلدئید (mda) موش های تمرین کرده اندکی بیشتر از موش های تمرین نکرده بود با این حال تفاوت قابل ملاحظه ای بین دو گروه وجود نداشت . ونیز اینکه هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح کاتالازپلاسمای موش های صحرایی نر تمرین کرده وتمرین نکرده تفاوت معنی داری ندارد (p?0/05) البته مشاهده شد که سطح کاتالاز پلاسمای موش های تمرین کرده اندکی بیشتر از موش های تمرین نکرده می باشد .با این حال تفاوت قابل ملاحظه ای بین دوگروه وجود ندارد .

مقدمه و هدف: روشهای درمانی مختلفی اعم از دارو درمانی – فعالیت بدنی و رژیم های غذایی جهت درمان اختلالات چربی خون در بیماران دیابتی مورد مطالعه قرار گرفته اند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات هایپولیپیدمیک عصاره آبی زعفران و فعالیت بدنی سبک در رتهای دیابتی شده انجام شد. روش کار: این مطالعه تجربی بر روی 70 رت نژاد ویستار انجام شد. دیابت نوع یک توسط تزریق یک دوز داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (60mg/kg) ایجاد شد. پس از گذشت4روز رتهایی که استرپتوزوتوسین دریافت کرده بودند هایپر گلایسمی ( glu>350 mg/dl ) نشان دادند.حیوانات به پنج گروه شاهد ، دیابتی ، دیابتی تحت درمان با تمرین هوازی ، دیابتی تحت درمان با عصاره آبی زعفران و دیابتی تحت درمان با تمرین هوازی و عصاره آبی زعفران تقسیم شدند. پس از دو هفته درمان سطوح پلاسمایی کلسترول ، تری گلیسیرید ،hdl ، ldl و vldl اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج حاصل از آنالیز واریانس نشان داد که پس از دو هفته درمان با تمرین هوازی و عصاره آبی زعفران در موشهای دیابتی میزان سرمی کلسترول در مقایسه با گروه کنترل دیابتی به طور معنی داری (05/0>p ) کمتر بود. نتیجه نهایی: این مطالعه نشان داد که دو هفته فعالیت بدنی سبک همراه با مصرف خوراکی زعفران تاثیر قابل توجهی بر پروفایل لیپیدی حیوانات دیابتی دارد. کلید واژه ها:: دیابت ملیتوس -استرپتوزوتوسین- تمرین هوازی - زعفران - دیابت -زعفران- لیپید پروفایل

جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل، از آزمون t جفتی استفاده شد. کورتیزول در هر دو گروه تمرین تداومی و تناوبی به طور خطی و معنادار کاهش یافت (p<0.05). دی هیدرواپی اندرسترون و نسبت دی هیدرواپی اندرسترون به کورتیزول در هر دو گروه تمرین تداومی و تناوبی به طور خطی و معنادار افزایش یافتند (p<0.05). در هر صورت تفاوتی بین دو گروه در هر سه متغیر مورد مطالعه وجود نداشت (p>0.05). پیشنهاد می شود زنان جوان فعال جهت بهبود آمادگی بدنی خود به این تمرینات روی بیاورند. همچنین زنان جوان فعال می توانند به دلخواه و با توجه به علاقه خود از تمرینات مقاومتی تداومی و تناوبی استفاده کنند. با این وجود نیاز به پژوهش های بیشتری می باشد. واژگان کلیدی: کورتیزول، دی هیدرواپی اندرسترون، تمرین مقاومتی، تمرین تداومی و تناوبی

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی بر پاسخ حاد و مزمن هورمونهای تیروئید، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح t3، t4 و tsh سرم زنان جوان فعال بود. 21 آزمودنی مورد بررسی قرار گرفته در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی دادند. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه مقاومتی تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین مقاومتی تداومی و گروه تمرین مقاومتی تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل، از آزمون t جفتی استفاده شد. بین سطوح استراحتی و در پاسخ به یک وهله ورزش مقاومتی غلظت t4، t3 و tsh سرم قبل و بعد از 8 هفته تمرین، تفاوت معناداری بین گروه مقاومتی تداومی و تناوبی مشاهده نشد (p>0.05). همچنین سطوح t4، t3 و tsh سرم در گروه تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - و در طول دوره پژوهش تغییر معناداری نداشت (p>0.05). این نتایج نشان می دهد که یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده مشابه پروتوکل تمرینی مورد استفاده در پژوهش حاضر، در زنان جوان فعال باعث تغییرات معنادار متابولیک نمی شود. همچنین این نتایج نشان می دهد که این عدم تغییر معنادار ارتباطی با اینکه تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی باشد ندارد.

پرفشارخونی به دلیل شیوع زیاد و خطرات قلبی عروقی و بیماری های کلیوی همراه با آن، به عنوان یکی از مهم ترین مشکلات سلامت جدی در دنیا شناخته شده است که با تغییر در عملکرد اندوتلیال از طریق کاهش فراهمی نیتریک اکسید و آسیب نسبی در دفع سدیم از طریق کلیه همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات استقامتی و مکمل گیاهی باریجه بر پروتئین شوک گرمایی و برخی از شاخص های التهابی و اکسایشی بافت کلیه موش های صحرایی نر مبتلا به پرفشار خونی ناشی از نیتروال-آرژنین متیل استر بود. این پژوهش تجربی بر روی 60 سر موش های صحرایی نر (با دامنه سنی 8 الی10 هفته و میانگین وزنی20±240 گرم) انجام شد.حیوانات پس از آشنایی با محیط جدید و نحوه فعالیت روی نوارگردان به طور تصادفی و مساوی به شش گروه کنترل، شم( سالین 9/0%،1میلی لیتر/ کیلو گرم)، l–name (10میلی گرم /کیلو گرم ،6 جلسه/ هفته)، باریجه(گاواژ معدی- 90 میلی گرم / کیلوگرم)، تمرین و تمرین+باریجه تقسیم بندی شدند. برنامه ی اصلی تمرینی شامل 8 هفته دویدن روی نوار گردان بدون شیب، با سرعت بین 15تا22 متر در دقیقه و25 تا 64 دقیقه،5 جلسه در هفته بود. پس از 12 ساعت ناشتایی شبانه و 48ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و یا تیمار، موش ها با تزریق داخل صفاقی کتامین و زایلازین فدا شدند و میزان فعالیت آنزیم sod، mda، سطوح سایتوکاین های پیش التهابی tnf-?،il-6 و hsp70 کلیوی و فعالیت ace، سطوح tac و no پلاسمایی اندازه گیری شد.آنالیز آماری با استفاده از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد(05/0>p). نتایج نشان داد که 8 هفته مکمل سازی با عصاره هیدروالکلی باریجه، تمرین هوازی و ترکیبی از روش های مداخله ای فوق منجر به افزایش معنی دار فعالیتsod و کاهش معنی دار سطوح سایتوکاین های پیش التهابیtnf-?،il-6 ، hsp70 وmda کلیوی در موش های تیمار شده با l-name شدند. علاوه بر این تاثیر بلند مدت مصرف عصاره باریجه، اجرای تمرین هوازی و روش ترکیبی ، ضمن افزایش معنی دار سطوح tac پلاسمایی و کاهش فعالیتace پلاسمایی در موش های تحت القا پرفشارخونی با افزایش فراهمی نیتریک اکسید پلاسمایی همراه بودند. تمرینات هوازی منظم، مکمل سازی با عصاره هیدروالکلی باریجه و ترکیبی از دو روش درمانی فوق ممکن است از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی و سطوح سایتوکاین های پیش التهابی tnf-?وil-6، تنظیم مثبت دفاع آنتی اکسیدانتی ، تعدیل سطوح افزایش یافته hsp70 و توسعه فراهمی نیتریک اکسید، اثرات حمایتی خود را در مقابل استرس اکسایشی و التهاب کلیوی ناشی از نقص نیتریک اکسید سنتاز اعمال نمایند.

: امروزه از فعالیت بدنی به عنوان یکی از عامل های پیشگیری از بروز بیماری ها و داشتن زندگی سالم یاد می شود ، به طوری که بیشتر یافته ها بر مفید بودن شرکت در تمرینات هوازی تاکید شده است. سندروم داون مجموعه ای است از علائم ذهنی و بدنی با عارضه های خاص که آن ها را از دیگران متفاوت می سازد.فعالیت هوازی می تواند راه کار مناسبی برای تقویت سیستم ایمنی آنتی اکسیدان های آنزیمی برای این افراد باشد.لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 10 هفته فعالیت هوازی با شدت 65-70% حداکثر اکسیژن مصرفی بر آنزیم های آنتی اکسیدانی طراحی و اجرا شد. روش شناسی : در یک کارآزمایی نیمه تجربی 9 نفر پسر غیر ورزشکار مبتلا به سندرم داون با میانگین قد 22/6 ± 33/154، میانگین وزن 10/15 ± 144/70، میانگین سنی 74/3 ± 67/26 به طور هدف مند به عنوان آزمودنی انتخاب شدند.اندازه گیری سوپراکسیددیسموتاز ، گلوتاتیون پراکسیداز ،کاتالاز صبح اولین روز برنامه تمرینی نمونه گیری خون پس از 12 ساعت ناشتایی و پس از پایان 10 هفته جلسه تمرینی ، 72 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی مجداد نمونه گیری خون جهت ارزیابی آنزیم های مورد نظر جمع آوری شد. یافته ها : نتایج نشان داد که تمرینات هوازی بر آنتی اکسیدان های آنزیمی سوپراکسیددیسموتاز تاثیر معنی دار اندکی گذاشته است و بر گلوتاتیون پراکسیداز باعث افزایش معنی دار شد و بر میزان کاتالاز تاثیر ی نداشت. بنابراین فعالیت هوازی بلند مدت با شدت متوسط65 -70 % اکسیژن مصرفی بیشینه منجر به تقویت سیستم ایمنی و آنتی اکسیدان های آنزیمی می شود.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : تمرین مقاومتی سنگین در مردان جوان محرکی قوی برای افزایش شدید هورمون های در گردش است . ارتعاش کل بدن(wbv) به عنوان جایگزینی موثر برای ورزش مقاومتی به شمار می رود که این مسئله بدلیل اثرات مشابه wbv بر عضله، استخوان و پروفایل هورمونی می باشد . اطلاعات بسیار محدودی در مورد اثرات ترکیب تمرین ارتعاشی و مقاومتی بر هورمون های آنابولیک وجود دارد ؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر ترکیب ارتعاش کل بدن و فعالیت مقاومتی بر میزان تستوسترون و کورتیزول در مردان جوان سالم بود . در این مطالعه نیمه تجربی 30 فوتبالیست جوان به صورت داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این مطالعه شرکت نمودند . پس از مشخص شدن آزمودنی ها ، هر یک از آنها به صورت تصادفی در گروههای سه گانه ویبریشن ، تمرین مقاومتی و ترکیب ویبریشن و تمرین مقاومتی قرار گرفتند . ارتعاش با فرکانس 50 هرتز و جهت عرضی به مدت یک دقیقه و یک دقیقه استراحت تا 5 بار گرفت. سپس پس از 5 دقیقه استراحت مجدداً یک دقیقه ارتعاش و یک دقیقه استراحت تا 5 بار انجام شد. تمرین مقاومتی بصورت سه دوره ده تایی70 درصد وزنه rm 1 زده شده بین هر دوره 2 دقیقه استراحت می نمایند . نمونه های بزاق جهت اندازه گیری سطح هورمون های(تستوسترون، کورتیزول) ابتدا قبل از شروع پروسیجرها و برای بار دوم بلافاصله پس از اتمام انجام پروسیجرهای مطالعه گرفته شد. نتایج مطالعه نشان داد که غلظت کورتیزول بزاقی در گروه ویبریشن و تمرین با وزنه بین جلسه اول و آخر افزایش یافت که میزان آن در گروه ویبریشن معنی دار بود .(p<0/046)؛ اما در تمرین ترکیبی این میزان بطور جزئی کاهش یافت که این تغییر معنی دار نبود . افزایش تستوسترون بزاقی در تمام گروه ها بعد از جلسه اول تمرین افزایش یافت در حالیکه در جلسه آخر بعد از تمرین غلظت تستوسترون بزاقی کاهش یافت. اختلاف غلظت تستوسترون بزاقی بین جلسه اول و آخر در تمام گروه ها کاهش یافت که این اختلاف فقط در گروه تمرین ویبریشن (p<0/019) و ترکیبی(p<0/035) از نظر آماری معنی دار بود . نتایج مطالعه نشان داد که نسبت غلظت تستوسترون به کورتیزول در تمام گروه ها بین جلسه اول و آخر افزایش یافت که فقط در گروه تمرین معنی دار بود(p<0/042). در مجموع نتایج مطالعه حاضر نشان داد که ورزش ارتعاشی با تعدیل و افزایش پاسخ های هورمونی و از طریق افزایش قدرت، استقامت و تعادل و بهبود انعطاف پذیری موجب افزایش عملکرد ورزشکاران می گردد.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده): در مورد تاثیر فعالیت در شرایط هایپوکسی بر پاسخ هورمونهای تیروئید نتایج متناقضی ارائه شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر فعالیت هوازی در شرایط هایپوکسی بر میزان هورمونهای tsh، t4 و t3 سرم در مردان جوان فعال بود. هفت مرد جوان فعال با میانگین سنی 56/1±33/23 سال، وزن 14/3±16/67 کیلوگرم و قد 76/1±176 سانتیمتر در چهار جلسه فعالیت هوازی شامل دویدن به مدت 30 دقیقه با شدت 70% ضربان قلب بیشینه در چهار شرایط نورموکسی و هایپوکسی (ارتفاعات 2750، 3250 و 3750 متر) شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و یک ساعت بعد از فعالیت نمونه گیری خونی انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که تفاوت معناداری بین شرایط هایپوکسی و نورموکسی در غلظت هر سه هورمون وجود ندارد (p<0.05). هیچکدام از جلسات فعالیت، تغییر معناداری در غلظت tsh و t3 سرم ایجاد نکرد (p<0.05). همچنین اگرچه فعالیت در ارتفاعات 3250 و 3750 متر تغییر معناداری در غلظت t4 سرم ایجاد نکرد (p<0.05)، اما فعالیت در شرایط نورموکسی و ارتفاع 2750 متر باعث افزایش غلظت t4 سرم شد (به ترتیب p=0.004 و p=0.013). اگرچه در شرایط هایپوکسی، افزایش، کاهش و عدم تغییر هورمونهای تیروئید در مقایسه با شرایط نورموکسی گزارش شده است، اما در پژوهش حاضر، تفاوت معناداری بین شرایط هایپوکسی تا ارتفاع 3750 متر و شرایط نورموکسی مشاهده نشد. از دلایل احتمالی یافته های متناقض، می توان به درجه هایپوکسی متفاوت، ارتفاع شبیه سازی شده یا طبیعی، فعالیت یا عدم فعالیت، مدت زمان ماندن در شرایط هایپوکسی، اندازه گیری هورمون های آزاد تیروئید به جای هورمونهای توتال تیروئید، جامعه آماری مورد مطالعه و غیره اشاره کرد. به هر حال جهت یک نتیجه گیری دقیق، نیاز به پژوهش های بیشتری می باشد. واژگان کلیدی: هایپوکسی، t4، t3 ، tsh، فعالیت هوازی، ارتفاع

هدف پژوهش: هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر شش هفته تمرینات کششی pnf به شیوه cr با مدت انقباض ایزومتریک 5 و 10 ثانیه ای بر قدرت عضلات همسترینگ و پرش عمودی دانشجویان زن غیر ورزشکار است. روش نمونه گیری افراد نمونه 60 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی ،در این تحقیق برگزیده شده که از بین آنها 30 نفر به طور تصادفی با دامنه سنی 24-18 در این تحقیق شرکت کردند. روش پژوهش این تحقیق از نوع غیر تجربی می باشد ابزار اندازه گیری متر نواری – ترازو – پودر گچ- صفحه مدرج - کرنومتر – دستگاه بدنسازی (هیگر ) طرح تحقیق آزمودنیها به صورت تصادفی در سه گروه ، گروه 1 ( 5 ثانیه انقباض ایزومتریک ) – گروه 2 ( 10 ثانیه انقباض ایزومتریک ) و گروه کنترل ( بدون هیچ تمرینی) شرکت داشتند، گروه تمرینی ( 5 و 10 ثانیه انقباض ایزومتریک) به مدت 6 هفته و 3 روز در هفته به تمرینات کششی pnfپرداختند قبل وبعد از 6 هفته از همه گروهها تست قدرت و پرش عمودی گرفته شد . نتیجه کلی با توجه به مقدار0.05> p می توان گفت که شش هفته تمرین کششی pnf ( با انقباض ایزومتریک 5 و 10 ثانیه ای ) تاثیر معنی داری بر قدرت عضلات همسترینگ دارد. با توجه به مقدار0.05> p می توان پذیرفت که شش هفته تمرینات کششی pnf ( با انقباض ایزومتریک 5 ثانیه ای ) بلا فاصله و 15 ثانیه بعد از تمرینات کششی pnf تاثیر معنی داری بر عملکرد پرش عمودی دارد. همچنین با توجه به مقدار0.05< p می توان پذیرفت که شش هفته تمرینات کششی pnf ( با انقباض ایزومتریک 10 ثانیه ای ) بلافاصله و 15 ثانیه بعد از تمرینات کششی pnf تاثیر معنی داری بر پرش عمودی ندارد. پیشنهادات برخاسته از تحقیق 1 – داشتن قدرت در عضلات ناحیه پشت ران ،کمر و پشت از بروز ناراحتی های و دردهای ارتوپدی نظیر کمردرد جلوگیری می کند 2 – مطالعه حاضر نشان میدهد که کشش pnf عملکرد پرش عمودی را کاهش می دهد در نتیجه کشش pnf نباید قبل از فعالیتها یا حرکات انفجاری استفاده شود . واژه های کلیدی: pnf – انقباض ایزومتریک -عضله همسترینگ

مقدمه در طول دوران حیات بشر، همواره استفاده از مواد طبیعی موجود در محیط زندگی انسان یکی از راه های مقابله با بیماری ها، آسیب ها و ارتقاء سطح زندگی بوده است و در طول سالیان متمادی این روش های سنتی روز به روز گسترده تر و پیشرفته تر شده است و حتی با پیشرفت تکنولوژی و تولید داروها و مواد شیمیایی مختلف طب سنتی باز هم جایگاه خود را حفظ نموده است (میل و بون ، 2000). یکی از شاخه های اصلی طب سنتی شاخه گیاهان دارویی می باشد که گستردگی بسیار زیادی داشته و صدها هزار نوع گونه مختلف را در بر می گیرد، ایران مهد بسیاری از انواع گونه های گیاهان دارویی است که بومی فلات ایران بوده و مختص این ناحیه می باشد، و حتی در سطح دنیا با نام ایران شناخته شده است (حسین زاده و همکاران 2009). یکی از مهمترین آنها زعفران ایرانی می باشد که کشور ما از عمده تولید کنندگان آن است و بخش مهمی از صادرات غیر نفتی ایران می باشد (حسین زاده و همکاران 2009). زعفران علاوه بر این که یک چاشنی غذایی پرمصرف است، اثرات فارماکولوژیک متعددی نیز دارد و یک داروی قوی محسوب می شود. زیرا به مقادیر کم (روزانه mg100 زعفران یا mg30 پودر عصاره هیدروالکلی زعفران) از راه خوراکی در انسان می تواند اثرات فارماکولوژیک قابل توجهی ایجاد نماید (ورما و بوردیا 1998؛آخوندزاده و همکاران 2005؛ نوربالا و همکاران 2005). زعفران، عصاره و تنتور آن در طب سنتی به عنوان تسهیل کننده هضم غذا، اشتها آور، آرام بخش، معرق، خلط آور، محرک، مشهی، قاعدگی آور، سقط کننده جنین و برای درمان اختلالات کبد و کیسه صفرا، اسپاسم، کرامپ، درد دندان و لثه، التهاب مخاط بینی و گلو، نفخ، بی خوابی، افسردگی، اختلالات شناختی، تشنج، بی نظمی قاعدگی، قاعدگی دردناک، خون ریزی شدید بعد از زایمان، خون ریزی مزمن از رحم، کمردرد، سرفه، آسم، برونشیت، تب، استفراغ، سرخک، مخملک، آبله، عفونت های ادراری، اسهال خونی، سرماخوردگی، اختلالات قلبی- عروقی و سرطان به کار رفته است. زعفران در طب ayurveda (طب سنتی هندوستان) به عنوان آداپتوژن افزایش دهنده مقاومت بدن در برابر استرس ها مانند تروما، اضطراب و خستگی) مصرف می شود (کیانبخت، 2008). یکی از مهمترین فواید زعفران اثر آنتی اکسیدانی آن می باشد، زعفران، کروسین، کروستین و سافرانال اثرات از بین برنده رادیکال های آزاد و آنتی اکسیدان داشته اند (آسیموپولو و همکاران 2005). با توجه به این که فعالیت از بین برندگی رادیکال شدیداً با اثر ضد پیری ارتباط دارد، پیشنهاد شده که از عصاره زعفران به عنوان یک مکمل در غذاها و نوشیدنی ها و هم چنین فرآورده های دارویی و آرایشی استفاده شود. خوردن روزانه 100 میلی گرم زعفران به صورت مخلوط در شیر برای مدت 6 هفته منجر به بهبود وضعیت آنتی اکسیدان خون بیماران مبتلا به بیماری کرونر قلبی شده است (چن و همکاران 2008). علاوه بر اثر آنتی اکسیدانی زعفران فواید ضد درد و ضد التهابی آن در مطالعاتی که برروی موش ها صورت گرفته، اثبات شده است (حسین زاده و همکاران 2003)، همچنین زعفران پراکسیداسیون لیپیدها در غشای پلاکت ها و نیز چسبیدن پلاکت ها را در خون افراد سالم بسته به غلظت و زمان استفاده از آن مهار می نماید و از این طریق می تواند خطرات قلبی-عروقی را کاهش دهد (جسی و کریشناکانتا 2005). در رابطه با سیستم ایمنی نیز مصرف سه هفته ای زعفران در مقایسه با گروه کنترل موجب کاهش معنادار igm، شمار پلاکت ها و نیز گلبول های سفید خون شده است و پیشنهاد شده است که زعفران به صورت بالقوه ممکن است از طریق تشدید پاسخ های ایمنی ثانویه در بهبود پاسخ آنتی بادی های اختصاصی در نقص های ایمنی به عنوان مثال در سالمندان موثر واقع شود ( کیانبخت و عضوی 2011). افزایش عملکرد جسمانی و اجرای ورزشی همواره یکی از چالش های انسان بوده است، به همین جهت ارائه راه کارهای در این زمینه همواره مورد استقبال قرار گرفته است و در این میان نقش تغذیه و مواد غذایی بسیار مورد توجه بوده است. مواد نیرو زا و ارگوژنیک نیز بحدی مورد استفاده قرار گرفت که بسیاری از آنها توسط نهاد ها و سازمانهای ناظر بر اجرای مسابقات ورزشی ممنوع اعلام شده است (مک آردل و همکاران 2009).

چکیده سابقه و هدف: لپتین و آدیپونکتین از جمله آدیپوسایتوکاین های مترشحه از بافت چربی هستند که در پاتوژنز چاقی و اختلالات همراه با آن نقش دارند. مقاومت به انسولین از جمله عوارض چاقی می باشد. پژوهش حاضر تاثیر تمرینات هوازی بر سطوح لپتین ، آدیپونکتین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین(homa-ir) را در مردان سندروم داون غیرفعال مورد مطالعه قرار داده است. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 10زن مبتلا به سندرم داون با میانگین سنی 15تا 25سال و شاخص توده بدنی (69/7 ± 73/29) به مدت 10 هفته، 3 جلسه در هفته ( هر جلسه 45 تا 50 دقیقه) به فعالیت هوازی پرداختند. نمونه های خون جهت اندازه گیری سطوح سرمی آدیپونکتین و انسولین، لپتین به روش الایزا در دو مرحله، هفته صفر(پس از 12 ساعت ناشتایی) و هفته دهم(72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین ) تهیه شد. برای تعیین مقاومت انسولینی از شاخص مقاومت انسولینی و برای بررسی نتایج از آزمون های تی همبسته و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. کلیه عملیات آماری با نرم افزار spss 16 انجام شد. یافته ها: تمرینات هوازی سطوح لپتین (963/0 = p) ، آدیپونکتین پلاسما (619/0= p) و homa-ir (486/0= p) در مردان مبتلا به سندرم داون را تغییر نمی دهد. همبستگی مثبت و معنی داری بین سطح لپتین و آدیپونکتین قبل(000/0=p ،915/0=r) و پس از 10 هفته فعالیت هوازی(012/0=p ،752/0=r) وجود داشت، در حالی که لپتین و آدیپونکتین با شاخص مقاومت به انسولین به طور قابل توجهی قبل و بعد از مداخله در زنان مبتلا به سندرم داون ارتباط معنی داری نداشت.(05/ 0p>) نتیجه گیری: تغییردر سطوح آدیپوکاینها، بویژه لپتین و آدیپونکتین در زنان سندرمی به سختی انجام میشود.

هدف از این مطالعه بررسی اثر دوره های بسیار کوتاه استراحتی در طول تمرین مقاومتی سنگین بر نسبت تستوسترون کورتیزول مردان والیبالیست نخبه بود.ده والیبالیست مرد با دامنه سنی93/1±53/25 به صورت داوطلبانه وتصادفی انتخاب شدند ودریک گروه به صورت هدفمند قرار گرفتند.شرکت کنندگان به دوجلسه تمرین مقاومتی سنگین در هفت ایستگاه با شدت 70درصد یک تکراربیشینه پرداختند،در جلسه اول بین ست ها و ایستگاهها از 60ثانیه استراحت وجلسه دوم از 120 ثانیه استراحت استفاده شد. به منظور اندازه گیری متغیرها نمونه های خونی قبل از جلسه تمرین، بلافاصله بعد و 30 دقیقه بعد از اجرای برنامه تمرینی وهمین طور در یک روز غیر تمرینی صبح ناشتا گرفته شد،متغییرها در هر دو زمان استراحت 60ثانیه و 120 ثانیه تفاوت درون گروهی و بین گروهی معنی داری با هم داشتند .نتایج این مطالعه نشان داد که نسبت t/cدر جلسه استراحت 60 ثانیه کاهش معناداری بلافاصله بعد و 30 دقیقه بعد از تمرین داشت (p?0.05) ،نسبت t/c در جلسه استراحت 120 ثانیه ای کاهش یا افزایش معناداری نداشت، نتایج بین دو جلسه این مطالعه نشان داد که از آنجا که تنها در مورد غلظت تستوسترون بلافاصله بعد تمرین و غلظت کورتیزول 30 دقیقه بعد تمرین با آزمون تی زوج نمونه ای، (p?0.05) شده است ومیانگین این دو متغیر در دوره های استراحتی 60 و 120 ثانیه تفاوت معناداری با هم دارند. با توجه به این مطالعه می توان گفت که هر چه زمان استراحت کمتر باشد غلظت تستوسترون بلافاصله بعد تمرین و نیز غلظت کورتیزول 30 دقیقه بعد تمرین افزایش می یابد.

مقدمه: تمرینات تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شود. اثر این گونه تمرین ها برسازگاریهای فیزیولوژیک مردان فوتسالیست به ویژه کم توان ذهنی که منجر به افزایش اجرای هوازی و بی هوازی آنان می گردد، تا کنون بررسی نشده است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف یافتن تاثیر تمرینات تناوبی شدید کوتاه مدت ( hiit) بر توان هوازی مردان فوتسالیست id انجام شد. مواد و روش ها : 16 آزمودنی با میانگین سنی 20 تا 29 سال به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند که به طور تصادفی در دو گروه تمرینات hiit (10n=) و تمرینات هوازی (6n= ) تقسیم شدند. تمرینات شامل ده جلسه و سه جلسه در هفته بود. یک هفته قبل از اجرای پژوهش، آموزش کامل به داوطلبان داده شد و آنها 1 جلسه آزمایشی بر روی تردمیل دویدند. جلسات تمرینی شامل گرم کردن، بخش اصلی تمرین و سرد کردن بود. گروه تمرین هوازی در مرحله اصلی تمرین برروی تردمیل دویدند، گرم کردن گروه hiit به صورت عمومی و اختصاصی (تمرینات ایستگاهی-اینتروال، دایره ای) انجام شد و در مرحله اصلی داوطلبان بر روی تردمیل بر مبنای vo2max دویدند. زمان فعالیت به استراحت 1 به 3 منظور گردید و روند افزایش شدت تمرینات به شکل زیر بود: سه جلسه ابتدایی 100%، جلسه چهارم و پنجم 110%، جلسه ششم و هفتم 120% و سه جلسه آخر 130 درصد. سرد کردن شامل 20 دقیقه تمرینات ریلکسیشن و کشش های پردامنه جهت ریکاوری بود. آزمون ها و نمونه گیری خون یک هفته قبل از اجرای پروتکل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی گرفته شد. از روش های آماری t-مستقل و وابسته، تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی جهت تجزیه تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها : نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل تمرین hiit و هوازی بر میزان برون ده توان نسبی، میانگین برون ده توان نسبی، ارگوچامپ 15 ثانیه در آستانه لاکتات، میزان پرش عمودی، درصد حداکثر اکسیژن مصرفی آستانه لاکتات، ضربان قلب آستانه لاکتات، پاسخ حاد لاکتات خون به فعالیت حاد وینگیت تاثیر معنادار ندارد. نتیجه گیری: با توجه به افزایش برون ده توان وینگیت و عدم تغییر آستانه لاکتات و پاسخ های لاکتات خون، مدت زمان طولانی تری برای بهبود فاکتورهای توان بی هوازی لازم است، از این رو توصیه می شود تنها به صورت مقطعی و کوتاه مدت تمرینات htit انجام نشده و در کنار تمرینات هوازی در طی فصل های تمرین و آماده سازی بکار برده شود. - high intensity interval training - intellectual disability

هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره تمرینات پلایو متریک بر سطوح هورمون رشد، کورتیزول و نسبت هورمون رشد به کورتیزول در فوتبالیست های نخبه زن بود و با توجه به اهداف و ماهیت پژوهش، 19 فوتبالیست نخبه زن به مدت 8 هفته در تمرینات پلایو متریک شرکت نمودند و در 2 نوبت پری تست و پست تست قبل از شروع تمرین وبعد از 8 هفته تمرین در ساعت 8 9-صبح از آنها نمونه خون گرفته شد. جهت آنالیز آماری با استفاده از آزمون کلموگروف-اسمیرنف (k-s) نرمال بودن داده ها تایید شد. سپس جهت مقایسه هورمون رشد، کورتیزول و نسبت آنها از آزمون تی استیودنت همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد، هشت هفته تمرین پلایومتریک سبب افزایش معنادار هورمون رشد، کاهش معنادار هورمون کورتیزول و افزایش معنادار هورمون رشد نسبت به کورتیزول گردید.نتایج پژوهش حاضر نشان داد، هشت هفته تمرینات پلایومتریک سبب افزایش معنادار هورمون رشد، کاهش معنادار هورمون کورتیزول و افزایش معنادار 148% هورمون رشد نسبت به کورتیزول گردید. نتایج بیان کننده افزایش آنابولیسم نسبت به کاتابولیسم بود. کلمات کلیدی: هورمون رشد، کورتیزول، تمرین پلایومتریک.

هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر تمرین استقامتی و مکمل سازی عصاره آبی دانه شنبلیله بر سطوح ویسفاتین و واسپین در رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود. مواد و روش ها : دیابت از طریق تزریق داخل صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kg60) به 96 رت نر نژاد ویستار(وزن 200-250 گرم و سن 12 هفته) ایجاد شد. رت ها به طور تصادفی به 8 گروه تقسیم شدند:گروه تمرین استقامتی و شنبلیله با دوز g/kg74/1 (s-f1)،گروه تمرین استقامتی شنا (s)،گروه تمرین استقامتی و شنبلیله با دوز g/kg 0/87 (2s-f)،گروه تمرین استقامتی شنا و گلی بنکلامید(g-s)، گروه کنترل دیابتی (c)، گروه شنبلیله با دوز g/kg 0/87(f1)، گروه شنبلیله با دوز g/kg 1/74 (2f) وگروه گلی بنکلامید(g). تمرین استقامتی به صورت شناکردن به مدت 6 هفته ، هفته ای 5 روز و روزی 1 ساعت در یک تانک آب انجام شد. در هر وعده داروی گلی بنکلامید ، عصاره شنبلیله و محلول سالین به صورت خوراکی و با استفاده از روش گاواژ به آزمودنی ها خورانده شد. یافته ها : نتایج نشان داد که ترکیب تمرین استقامتی و عصاره آبی دانه شنبلیله با دوز g/kg 1/74 بر سطوح ویسفاتین پلاسما کاهش معنی دار دارد ولی ترکیب تمرین استقامتی و عصاره آبی دانه شنبلیله با دوز g/kg 1/74بر سطوح ویسفاتین پلاسما اثر معنی دار نداشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج ارائه شده در این پژوهش که نشان داد که تمرین استقامتی شناکردن و عصاره شنبلیله بر کاهش ویسفاتین موثر است پس می توان گفت که تمرین استقامتی و گیاه شنبلیله احتمالاً می توانند بعنوان پیشگیری یا روش درمان برای بیماری دیابت مطرح شوند.

سابقه و هدف: لپتین و آدیپونکتین از جمله آدیپوسایتوکاین های مترشحه از بافت چربی هستند که در پاتوژنز چاقی و اختلالات همراه با آن نقش دارند. مقاومت به انسولین از جمله عوارض چاقی می باشد. پژوهش حاضر تاثیر تمرینات هوازی بر سطوح لپتین ، آدیپونکتین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین(homa-ir) را در مردان سندرم داون غیرفعال مورد مطالعه قرار داده است. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 10 مرد مبتلا به سندرم داون با میانگین سنی (74/3 ± 67/26) و شاخص توده بدنی (69/7 ± 73/29) به مدت 10 هفته، 3 جلسه در هفته (هر جلسه 45 تا 50 دقیقه) به فعالیت هوازی پرداختند. نمونه های خون جهت اندازه گیری سطوح سرمی آدیپونکتین، گلوکز، انسولین و لپتین به روش الایزا در دو مرحله، هفته صفر(پس از 12 ساعت ناشتایی) و هفته دهم(72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین ) تهیه شد. برای تعیین مقاومت انسولینی از شاخص مقاومت انسولینی و برای بررسی نتایج از آزمون های تی همبسته و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. کلیه عملیات آماری با نرم افزار spss 16 انجام شد. یافته ها : تمرینات هوازی سطوح لپتین (052/0 =p) ، آدیپونکتین پلاسما (06/0=p) و homa-ir (14/0= p) در مردان مبتلا به سندرم داون را تغییر نمی دهد. همبستگی مثبت و معنی داری بین سطح لپتین و آدیپونکتین قبل(01/0=p ،76/0=r) و پس از 10 هفته فعالیت هوازی(03/0=p ،7/0=r) وجود داشت، در حالی که لپتین و آدیپونکتین با شاخص مقاومت به انسولین به طور قابل توجهی قبل و بعد از مداخله در مردان بزرگسال مبتلا به سندرم داون ارتباط معنی داری نداشت.(05/ 0p>) نتیجه گیری: تغییر در سطوح آدیپوکاین ها، بویژه لپتین و آدیپونکتین در مردان سندرم داون به سختی انجام می شود.

بسمه تعالی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی (این چکیده به منظور چاپ در پژوهش نامه دانشگاه تهیه شده است) نام واحد دانشگاهی: تهران مرکزی کد واحد: 101 کد شناسایی پایان نامه: 10121404911013 عنوان پایان نامه: اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تناوبی و تداومی بر ایمونوگلوبولین بزاقیa وکورتیزول بزاقی در زنان جوان فعال نام و نام خانوادگی دانشجو: سهیلا عسگرزاده شماره دانشجویی: 88083788600 رشته تحصیلی: فیزیولوژی ورزشی تاریخ شروع پایان نامه: 1/04/1391 تاریخ اتمام پایان نامه: 18/11/1391 استاد / استادان راهنما: آقای دکتر مقصود پیری استاد / استادان مشاور: آقای دکتر حمید آقاعلی نژاد آدرس و شماره تلفن: سید خندان، خیابان غفاری، کوچه لادن، پلاک 37- تلفن:09122790468 چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : هدف از این مطالعه بررسی اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تناوبی و تداومی بر ایمونوگلوبولین بزاقیa وکورتیزول بزاقی در زنان جوان فعال است. 21 نفر از دانشجویان غیر ورزشکار دختر سالم بطور تصادفی در سه گروه تداومی (سن13/2±28/22 سال و قد cm39/4±43/165و وزنkg 63/13±52/56 ،7=n) ، تناوبی(سن47/2±14/22سال و قد cm19/2±86/165 و وزنkg 08/8±6/59،7=n) ، کنترل(سن34/2±14/25سال و قد cm65/6±29/166و وزنkg 59/9±34/67،7=n) تقسیم شدند. برنامه ی تمرینات مقاومتی شامل 8 هفته و 3 جلسه در هفته بود و به صورت دایره ای و به دو شیوه تداومی و تناوبی با بار تمرینی یکسان طراحی شده بود. نمونه گیری قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات), آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات همانند جلسه اول)، انجام شد. روش آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 انجام شد. بر اساس یافته های پژوهش حاضر، 8 هفته تمرین مقاومتی باعث تغییر معنادار سطوح استراحتی کورتیزول بزاقی نمی شود اما باعث افزایش معنادار در سطوح استراحتی ایمونوگلوبولین بزاقی a می شود. از طرفی در مقایسه بین تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی که مهمترین هدف پژوهش حاضر بود مشخص شد، تفاوتی در خصوص نتیجه ذکر شده حاصل از تمرینات مقاومتی، بین نوع تداومی و تناوبی آن وجود ندارد. کلمات کلیدی: ایمونوگلوبولین بزاقی a ، کورتیزول بزاقی تمرین مقاومتی تناوبی و تداومی نظر استاد راهنما برای چاپ در پژوهش نامه دانشگاه مناسب است تاریخ و امضاء: مناسب نیست

چکیده هدف از پژوهش حاضر ، بررسی رابطه ی برخی ویژگی های پیکری با عملکرد بازیکنان والیبال مرد نخبه که در مسابقات جام جهانی 2011 ژاپن شرکت کرده بودند، بود. جامعه ی آماری پژوهش را 164 بازیکن تیم های ملی شرکت کننده در رقابت های جهانی 2011 ژاپن تشکیل دارند که میانگین سن 26 سال، میانگین قد 71/196 سانتی متر و میانگین وزن 35/88 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی 84/22 کیلوگرم / مترمربع بود . ویژگی های پیکری شامل سن، قد، وزن و توده بدنی بود که از پایگاه اینترنتی فدراسیون جهانی والیبال دریافت شد. ویژگی های عملکردی شامل اسپک، دفاع، سرویس، دریافت، عملکرد لیبرو و عملکرد پاسور بود. جهت تجزیه و تحلیل آماری، اطلاعات آماری در دو بخش توصیفی و استنباطی قرار داده شد. نتایج پژوهش رابطه معنا داری بین قد با عملکرد اسپک و دفاع و پرش عمودی نشان داد. اما رابطه معناداری بین سن، وزن و شاخص توده بدنی با اسپک و دفاع مشاهده نشد. رابطه معناداری بین پرش عمودی با سن و شاخص توده بدنی مشاهده نشد هم چنین رابطه معناداری بین سرویس و دفاع و عملکرد لیبر و با هیچ کدام از ویژگی های فردی مشاهده نشد. همچنین رابطه معناداری بین عملکرد پاسور با سن مشاهده شد اما با قد و وزن و شاخص توده بدنی رابطه معنادار مشاهده نشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که برنامه تمرین باید با ویژگی هر مسابقه و قابلیت های هر بازیکن متناسب باشد. یافته های پژوهش حاضر می تواند در فرآیند استعداد یابی و گزینش بازیکنان مورد استفاده قرار گیرد.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : هدف از این مطالعه، بررسی پاسخ کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز و مالون دی آلدهید به یک جلسه انقباض برونگرا متعاقب مکمل سازی زعفران در مردان فعال بود. 21 مرد فعال بطور هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه مکمل زعفران(سن30/6±24سال، kg07/6±14/73 وزن،cm 82/6±71/174قد ،7=n)، گروه)کنترل مثبت) مکمل ویتامین c(سن39/4±29/25سال، kg76/5±14/75 وزن،cm 28/4±57/176قد ،7=n)و گروه دارونما(سن24/4±57/24سال، kg75/6±57/75 وزن،cm 50/4±43/174قد، 7=n) به مدت 14 روز مکمل به شکل کپسول دریافت کردند.بعد از 14 روز مکمل گیری،آزمودنی ها با شدت 70%حداکثر اکسیژن مصرفی روی تردمیل با شیب منفی 10% به مدت 45 دقیقه دویدند.5 میلی لیتر خون قبل از مکمل ، 14روز پس از مکمل ، بلافاصله بعد از فعالیت و60 دقیقه پس از فعالیت جهت ارزیابی مقادیر ck، ldh و mda جمع آوری شد. تحلیل آماری جهت مقایسه تغییرات بین گروهی کراتین کیناز، مالون دی آلدهید و لاکتات دی هیدروژناز با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی (4*3) انجام شدند، همچنین تغییرات درون گروهی گروه های مختلف با استفاده از تحلیل واریانس مکرر مورد ارزیابی قرار گرفت و و در صورت معناداری جهت یافتن محل تفاوت ها از آزمون تعقیبی بانفرونی استفاده گردید. نتایج کاهش معنادار سطوح کراتین کیناز در بلافاصله بعد از فعالیت را نشان داد، اما با توجه به اختلاف معنادار سطوح استراحتی کاهش مالون دی آلدهید تنها هنگام در نظر گرفتن سطوح استراحتی آن به عنوان کواریت بلافاصله بعد از فعالیت کاهش معنادار مالون دی آلدهید در گروه مکمل زعفران در مقایسه با گروه شاهد مشاهده شد، اما مکمل زعفران سبب تغییر معناداری در سطوح لاکتات دهیدروژناز نشد. از این رو به نظر می رسد مکمل دهی زعفران در طی فعالیت برون گرا موجب کاهش فعالیت آنزیم های کراتین کیناز و مالون دی آلدهید در مقایسه با گروه شاهد می گردد.

عفونت های مجاری تنفسی (urti) مانند سرماخوردگی ، سرفه و عفونت های گلو و گوش میانی از دلایل اصلی مراجعه به پزشکان عمومی در سطح جهان است .ورزشکارانی که در برنامه های تمرینی سنگین شرکت می کنند به ویژه ورزشکاران استقامتی بیشتر مستعد urti هستند. عوامل زیادی بر پاسخ ایمنی به ورزش تاثیر می گذارد که تغذیه یکی از آنهاست. بنابراین هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر یک دوره کوتاه مدت فعالیت بدنی و مکمل سازی کلرلا بر غلظت ایمونوگلوبولین aوکورتیزول بزاقی در زنان غیر ورزشکار بود. بدین منظور 37 زن غیر ورزشکار انتخاب(براساس برخی از شاخص های آنتروپومتریکی از قبیل 25? ?bmi 20،گروه سنی 30-20 سال) همگن شدند و به طور تصادفی در چهار گروه : گروه تمرین (10نفر)، گروه مصرف مکمل کلرلا (10 نفر)، گروه تمرین به همراه مصرف مکمل کلرلا (10 نفر) و گروه کنترل (7 نفر) قرار گرفتند. افرادی که در گروه مصرف مکمل کلرلا و گروه فعالیت بدنی به اضافه مصرف مکمل کلرلا قرار گرفتند روزانه 1 قرص کلرلا را در مقدار مصرفی 300 میلی گرمی، به مدت 4 هفته دریافت کردند.افرادی که در گروه تمرینات ورزشی قرار گرفتند در یک تمرین استقامتی تحت نظارت پژوهشگر به فعالیت بدنی پرداختند. و گروه کنترل هیچ گونه فعالیتی نداشتند برنامه تمرین شامل 4 هفته تمرین استقامتی فزاینده روی چرخ کار سنج بود و 3 جلسه در هفته و به مدت 20 دقیقه بود و شدت تمرین با استفاده از ماکزیمم ضربان قلب و با فرمول تاناکا تعیین شد که از شدت 60% hr max شروع و در مدت 4 هفته به 75 % رسید. یافته های حاصل از پژوهش حاضر با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس نشان داد که سطوح کورتیزول در گروه تمرین بیشتر از گروه کنترل و همچنین بیشتر از گروه مکمل کلرلا به اضافه تمرین(0.016=p) بود. سطوح iga بزاقی هم در گروه مکمل( 0.035=p) و هم گروه تمرین و مکمل ( 0.026=p)بیشتر از گروه کنترل در این مدت بود. در جمع بندی کلی می توان گفت که مصرف مکمل کلرلا باعث بهبود معنی داری در سطوح بزاقی iga و کاهش در کورتیزول و در نتیجه بهبود سیستم ایمنی مخاطی و جلوگیری از urtl به خصوص در ورزشکاران استقامتی می شود.

در پژوهش حاضر 79 رت نر در 8 گروه با شرایط استاندارد 12 ساعت نور و 12 ساعت تاریکی همراه با آب و غذا به شرح زیر تقسیم شدند: 1- گروه فعالیت استقامتی شنا کردن (s) 2- استقامتی-شنبلیله با دوز میزان 87/0 گرم در کیلوگرم (0.87 g/kg) (sf2) 3- گروه استقامتی- شنبلیله با دوز میزان 74/1 گرم در کیلوگرم (1.74 g/kg) (sf1) 4- گروه شنبلیله با دوز میزان 87/0 گرم در کیلوگرم (0.87 g/kg) (f2) 5- گروه شنبلیله با دوز میزان 74/1 گرم در کیلوگرم (1.74 g/kg) (f1) 6- گروه گلی بنکلامید (g) 7- استقامتی-گلی بنکلامید (sg) 8- گروه کنترل دیابتی (0.5 میلی لیتر سالین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) (c). رت ها با تزریق 60 میلی گرم در کیلوگرم استرپتوزوسین رقیق شده در 1ml بافر سیترات سدیم (0.1m, ph 4.5) دیابتی شدند. 7 روز پس از تزریق و 12 ساعت ناشتایی، در صورتی که میزان گلوکز خون در حالت استراحت بیش از 300 mg/dl بود به عنوان دیابتی در نظر گرفته می شدند. تمرین استقامتی به صورت شنا کردن به مدت 6 هفته، هفته ای 5 روز و روزی 1 ساعت در یک تانک پلاستیکی با ابعاد (150cm×90cm×70cm) با درجه حرارت آب به میزان 28±1°c انجام شد. گلی بنکلامید در هر وعده به میزان 0.5 میلی گرم بر کیلوگرم (0.5 mg/kg, orally) به رت ها داده شد. عصاره شنبلیله، داروی گلی بنکلامید و محلول سالین به مدت 6 هفته به صورت خوراکی و با استفاده از gastric gavage وارد معده گروه ها شد. پس از پایان 6 هفته پروتکل، رت ها با اتر بی هوش شده و نمونه های خونی به طور مستقیم از قلب حیوان گرفته شد و به میزان 30000 دور در دقیقه به مدت 10 دقیقه سانتریفیوژ شد و پلاسمای مربوطه جهت سنجش میزان آدیپونکتین پلاسما، لپتین پلاسما، انسولین و گلوکز پلاسما به آزمایشگاه منتقل شدند. برای ارزیابی میزان مقاومت انسولین مقدار گلوکز و انسولین در حالت ناشتا اندازه گیری و در فرمول زیر قرار داده شد: 50/22 ÷ غلظت گلوکز پلاسما (میلی مول بر لیتر) × غلظت انسولین پلاسما (میلی واحد بر دسی لیتر) = مقاومت انسولینی نتایج نشان داد که تمرین استقامتی در کنار دیگر روشهای درمان دیابت، روشی مفید بوده و می تواند در پیشگیری و درمان بیماری های متابولیکی مثل دیابت مفید باشد

هدف اصلی این تحقیق ترکیب تمرین هوازی فزاینده و عصاره سرخ ولیک بر vegf و آنژیوپویتین 1 و 2 پلاسمایی و بافت قلب موشهای نر ویستار است. جامعه آماری شامل30 سر موش صحرایی نر چهار تاشش هفته ای نژاد ویستار بود. آزمودنی ها به طور تصادفی به 4 گروه سالین کنترل (6 سر )، سالین تمرین ( 8سر)، سرخ ولیک کنترل (8سر)، سرخ ولیک تمرین (8سر) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به اجرای هشت هفته (5 روز در هفته) تمرین استقامتی شدید پرداختند و گروه های کنترل نیز به مدت هشت هفته در قفس نگهداری شدند و در هیچ تمرینی شرکت داده نشدند. مقدار 1 میلی لیتر عصاره آبی سرخ ولیک به ازای هر 100 گرم وزن موش به صورت دهانی بلافاصله پس از تمرین، 5 روز در هفته و به مدت 6 هفته از پایان هفته دوم به گروه های کنترل – سرخ ولیک و تمرین -سرخ ولیک خورانده شد و گروه های سالین ( سرم فیزیولوژی) نیز همانند دو گره دیگر مصرف کردند. تمام گروه ها با شرایط کاملاً مشابه و در شرایط پایه (72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) کشته شدند. نمونه های خونی از طریق خون گیری مستقیم از ورید اجوف تحتانی و بافت قلب نیز بلافاصله پس از جداسازی وارد تیوب های مخصوص گردیده و به نیتروژن مایع منتقل و سپس در یخچال 80- تا زمان اندازه گیری نگهداری شد. از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه طرح(2*2) برای تعیین اثرات تمرین، عصاره و اثرات تعاملی و برای تفاوت های درون گروهی از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد ترکیب تمرین هوازی و عصاره سرخ ولیک برvegf، آنژیوپویتین 1 و نسبت آنژیوپویتین 2/1 پلاسما و بافت قلب در رت های نر ویستار اثر معنی داری نداشت. اما بر غلظت آنژیوپویتین 2 پلاسما و بافت قلب اثر معنی داری داشت. با توجه به نتایج بسته آمده نتیجه گیری می شود ترکیب تمرین هوازی فزاینده و عصاره سرخ ولیک اثرات آنژیوژنزی بر بافت قلب نداشته و از طرفی مصرف عصاره به تنهایی موجب آنژیوژنز بافت قلب شد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی آثار کاهش وزن کوتاه مدت بر کراتین کیناز قلبی و تروپونین کشتی گیران جوان شهرستان دورود انجام پذیرفت. نمونه های آماری شامل 14 نفر از کشتی گیران جوان با میانگین سنی 82/0 07/18 سال، میانگین قد 46/4 07/172 سانتی متر، وزن 44/8 04/70 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 05/2 21/23 که به صورت هدفمند انتخاب شدند. در این پژوهش غلظت کراتین کیناز قلبی و تروپونین سرمی در دو مرحله مورد اندازه گیری قرار گرفت. مرحله اول نمونه گیری در اولین روز پژوهش در ساعت 30/7 صبح به صورت همزمان انجام گردید. با ده روز فاصله از مرحله پیش آزمون مرحله دوم نمونه گیری در ساعت30/7 صبح به صورت همزمان انجام گردید نتیجه بررسی های آزمایشگاهی و همچنین تجزیه و تحلیل های آماری حاکی از آن است که کاهش وزن کوتاه مدت بر افزایش کراتین کیناز قلبی و تروپونین و نسبت کراتین کیناز قلبی به تروپونین تاثیر معنی داری دارد. ولی در مقایسه با کاهش وزن سریع این تاثیر معنی دار نبوده است.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) :پژوهش حاضر به منظور بررسی آثار کاهش وزن کوتاه مدت بر منوسیت و نوتروفیل کشتی گیران جوان شهرستان دورود انجام پذیرفت. نمونه های آماری شامل 14 نفر از کشتی گیران جوان با میانگین سنی 82/0 ± 07/18 سال ، میانگین قد 46/4 ± 07/172 سانتی متر ، وزن 44/8± 04/70 و شاخص توده بدنی 05/2 ±21/23 که به صورت هدفمند انتخاب شدند. در این پژوهش میزان مونوسیت و نوتروفیل در دو مرحله مورد اندازه گیری قرار گرفت. مرحله اول نمونه گیری در اولین روز پژوهش و در ساعت 30/7 صبح و بصورت همزمان انجام گردید. با ده روزفاصله ازمرحله پیش آزمون ، مرحله دوم نمونه گیری در ساعت 30/7 صبح بصورت همزمان انجام گردید. تجزیه و تحلیل های پژوهش با استفاده از روش خطی عمومی چند متغیره با اندازه گیری های مکرر انجام و نتایج بدست آمده در این پژوهش با سطح معنی داری 5 درصد گرفته شد. در این پژوهش مشخص شد که کاهش وزن سریع نسبت به کاهش وزن کوتاه مدت بر نوتروفیل تاثیر معنی دار داشت و بر مونوسیت تاثیری نداشت.

چکیده پایان نامه:هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر یک دوره فعالیت های ورزشی منتخب بر میزان آمادگی جسمانی مشمولان مراکز آموزش سربازی نیروهای مسلح و مقایسه ی آن با تمرینات ورزشی جاری می باشد. بدین منظور در ابتدا 40 نفر از سربازان مراکز آموزش نظامی 1 تهران به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی 20 نفری (گروه اول تحت فعالیت های ورزشی جاری و گروه دوم تحت تمرینات ورزشی منتخب) سازماندهی شدند. کل این تحقیق هشت هفته به طول انجامید. تمرینات ورزشی گروه تمرینات جاری در در دوره ی آموزش رزم مقدماتی به مدت 45 دقیقه از ساعت 7:15 تا 8:00 صبح و سه روز در هفته در روزهای یک شنبه، دوشنبه و چهارشنبه برگزار شد. تمرینات ورزشی جاری شامل 20 دقیقه دویدن با شدت سبک تا متوسط و سپس 25 دقیقه حرکات نرمشی شامل حرکات کششی، حرکات جنبشی و حرکات دورانی بود. همچنین تمرینات ورزشی گروه تمرینات ورزشی منتخب شامل 1- تمرینات تقویت عضلانی به روش دایره ای با حرکات آمادگی جسمانی با وزن بدن به صورت گروهی و 2- تمرینات هوازی تداومی با شدت متوسط بود. در این پژوهش تمرینات دایره ای با حرکات آمادگی جسمانی و بدون وزنه شامل شش حرکت، هر حرکت به مدت 15 ثانیه، چهار نوبت و سپس 5/2 دقیقه استراحت نیمه فعال بین نوبت ها بود است. حرکت های تمرینات دایره ای به این صورت بود که پس از اجرای شش حرکت فوق سربازان 5/2 دقیقه استراحت نیمه فعال داشتند که این زمان را به تمرینات کششی و انعطافی اختصاص می دادند. بعد از استراحت نوبت چهارم تمرینات دایره ای، برنامه ی تمرین هوازی بر اساس راهنمای کالج امریکایی طب ورزش اجرا شد که با تواتر سه جلسه در هفته و مدت جلسات تمرین 10 تا 25 دقیقه بود. تمرینات هوازی شامل پیاده روی، جاگینگ و دویدن که جلسه اول به مدت 10 دقیقه با شدت متوسط (55% تا 60%) ضربان قلب ذخیره ای و هر جلسه یک دقیقه بر زمان تمرین افزوده به طوری که در هفته ششم، هفتم و هشتم زمان تمرین در 25 دقیقه حفظ شد؛ در انتهای هر جلسه تمرین عمل سرد کردن انجام شد. جهت تجزیه و تحلیل فرضیه های تحقیق از آزمون های آماری t مستقل و وابسته استفاده شده (05/0?p). نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات منتخب نسبت تمرینات جاری اثر بیشتری بر افزایش استقامت قلبی- تنفسی دارد؛ تمرینات منتخب و تمرینات جاری اثر یکسانی بر افزایش رکورد دو سرعت دارند؛ تمرینات منتخب و تمرینات جاری اثر یکسانی بر افزایش انعطاف پذیری دارند؛ تمرینات منتخب نسبت تمرینات جاری اثر بیشتری بر افزایش استقامت عضلات کمربند شانه ای دارد؛ تمرینات منتخب نسبت تمرینات جاری اثر بیشتری بر افزایش استقامت عضلات شکم دارد؛ تمرینات منتخب نسبت تمرینات جاری اثر بیشتری بر افزایش چابکی دارد و تمرینات منتخب نسبت تمرینات جاری اثر بیشتری بر افزایش توان اندام تحتانی دارد. با توجه به نتایج این مطالعه توصیه می شود که جهت افزایش آمادگی جسمانی نظامیان به جای تمرینات جاری از تمرینات منتخب استفاده کنند. واژه های کلیدی: آمادگی جسمانی، تمرینات جاری، تمرینات منتخب

هدف از این پژوهش، مطالعه ی تعیین روایی و پایایی vo2max اندازه گیری شده با آزمون yoyo و تجزیه ی گازهای تنفسی در بازیکنان فوتسال id می باشد و با توجه به اهداف و ماهیت پژوهش، 20 بازیکن فوتسال نخبه مرد id (سن 8/26، وزن:2/69 کیلوگرم، قد:8/176 سانتیمتر) انتخاب شدند. آزمودنی ها در یک جلسه پیش آزمون تست گاز آنالایزور و یک پیش آزمون و یک پس آزمون تست yoyo ir2 جهت اندازه گیری vo2max شرکت نمودند. تست ها با فاصله ی 3 روز استراحت انجام شدند. جهت آنالیز آماری برای کلیه ی فاکتورهای اندازه گیری شده در این پژوهش، ابتدا با استفاده از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، طبیعی بودن داده ها بررسی شده و سپس با استفاده از نرم افزار آماری spss پایایی آزمون yoyo ir2 با تحلیل آلفای کورنباخ و روایی آن با استفاده از آزمون تی همبسته مورد بررسی قرار گرفته و ضریب همبستگی پیرسون نیز برای ارتباط سنجی بیت متغیرها مورد استفاده قرار گرفت. سطح معناداری 05/0 > p در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که در فوتسالیست های نخبه id آزمون yoyo ir2 دارای روایی و پایایی بالایی بوده و همچنین نتایج برآورد vo2max از آزمون yoyo با داده-های گاز آنالایزور همبستگی بالایی داشت.

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح سدیم، پتاسیم و اسیداوریک سرم و ادرار زنان جوان فعال بود. 21 زن جوان فعال، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی و ادراری از آزمودنیها گرفته شد. از گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه گیری انجام شد. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تداومی و گروه تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. بین سطوح استراحتی و سطوح در پاسخ به فعالیت ورزشی مقاومتی سدیم، پتاسیم و اسیداوریک هم سرم و هم ادرار قبل و بعد از 8 هفته تمرین، تفاوت معناداری بین دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی وجود نداشت (p>0.05). سطوح هم سدیم و هم پتاسیم سرم و ادرار - هر دو - در هر دو گروه تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی، در طول دوره تمرین، به طور معنادار کاهش یافت (p<0.05). اسیداوریک سرم بدنبال تمرینات مقاومتی تداومی و تناوبی افزایش یافت، اما تنها در گروه تمرین تناوبی به طور معنادار افزایش یافت (p<0.05). اگرچه کاهش الکترولیت های ادراری می تواند ناشی از پاسخ و سازگاری هومئوستازی به تمرین باشد، اما کاهش سطوح سرمی الکترولیت ها پرسشی است که جهت پاسخ به آن، تنها راه چاره، انجام بررسی های دقیقتر و پژوهش های کنترل شده تر در آینده است. افزایش اسیداوریک هم نشان دهنده ی سازگاری مطلوب در دستگاه ضد اکسایشی بدن است. هنوز نیاز به بررسی های بیشتر می باشد.

یافته های پژوهش : یافته های پژوهش نشان داد که غلظت tnf-? سرمی در گروه های سه گانه پس از 15 روز تمرین به طور معناداری کاهش پیدا کرد ، و لیکن غلظت 6- il تغییر معناداری نکرد.همچنین نتایج تحلیل واریانس بر پاسخ غلظت های 6- il و tnf-? سرمی در گروه های سه گانه پس از 15 روز تمرین و مصرف مکمل امگا-3 به ترتیب نشان می دهد ، که تفاوت معنی داری در 6- il فقط بین گروه اول و دوم وجود دارد (0.003 f= ، 0.05p< ) ، در حالی که تفاوت معنی داری در tnf-? در بین سه گروه وجود دارد. نتیجه گیری : نتایج تحقیق حاضر نشان داد که مصرف روزانه دو کپسول 3 گرم امگا-3 که در مجموع حاوی 2400 میلی گرم epa و 1200 میلی گرم dha بوده می تواند التهاب ناشی از تمرینات فزاینده ورزشی را در زمینه سایتوکاین التهابی tnf-? به گونه ای معنادار بکاهد. هرچند در مورد متغیر دیگر یعنی il-6 تفاوت معناداری در گروه دارونما و استفاده کننده از مکمل امگا-3 دیده نشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر فعالیت هوازی در شرایط هیپوکسی بر غلظت اینترلوکین 8 و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در مردان جوان فعال بود. بدین منظور 10 مرد جوان فعال با میانگین سنی 56/1 5/21 سال، قد 76/1 176 سانتیمتر، توده بدن 14/3 16/76 کیلوگرم، شاخص توده بدن 91/0 6/21 کیلوگرم بر مجذور قد به متر، ضربان قلب استراحت 74/3 55/68 ضربه در دقیقه در این پژوهش شرکت کردند. شرکت کنندگان در 4 جلسه فعالیت هوازی شامل 30 دقیقه دویدن با شدت 70 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه در شرایط مختلف نورموکسی و هیپوکسی معادل ارتفاعات 2750، 3250 و 3750 متر بالاتر از سطح دریا به فعالیت پرداختند. قبل و بلافاصله پس از ورزش نیز به میزان 5cc خون از آنها گرفته شد. داده ها به وسیله نرم افزار spss و آزمون oneway anova در سطح معنی داری (05/0p<) تفسیر شدند. داده ها نشان می دهند در معرض ارتفاعات قرار گرفتن باعث افزایش سطوح il-8 و vegf می گردد. هم چنین نتایج تحقیق نشان می دهد بین پاسخ vegfو il-8 به یک وهله فعالیت استقامتی در محیط نورموکسی با محیط های هایپوکسیک تفاوت معنادار دارد(05/0p<). تفاوت تنها بین محیط نورموکسی با محیط هایپوکسیک 3750 متر بود. داده ها نشان می دهند بلافاصله پس از فعالیت مقدار il-8 افزایش ومیزان vegf روند کاهشی دارد. در نهایت با توجه به داده های پژوهش می توان عنوان داشت انجام فعالیت ورزشی به هنگام صعود به ارتفاعات بلند یا محیط های دارای فشار هایپوکسیک بالا محرک تولید il-8 از عضلات فعال و vegf می باشد که هر دو به صورت موضعی نقش رگ زایی در عضله دارند و نقش التهابی ندارد.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : ها گونه های فعال اکسیژن می باشد که دائماً در شرایط فیزیولوژیکی و در نتیجه ros: مقدمه استرس اکسیداتیو تولید می شوند . استرس اکسیداتیو در بسیاری از پروسه های پاتولوژیکی نقش لیپیدو پروتئین ها از آسیب های ، dna دارد . برای حفظ مولکول های بیولوژیک مخصوصاً احتمالی ، همه ارگانیسم های مصرف کننده اکسیژن دارای یک سیستم آنتی اکسیدانی جامع، شامل ترکیبات آنزیمی و غیر آنزیمی هستند . سوپر اکسید دسموتاز، گلوتا تیون پراکسیداز و کاتالاز از انزیم های اصلی و مورد توجه هستند . ترکیبات غیر آنزیمی شامل مولکول هایی از می باشد . فعالیت بدنی و c ،e قبیل آلبومین ، فریتین و مولکول های کوچک از قبیل ویتامین ros ورزش به علت افزایش روند اکسیداسیون در بدن موجب تولید رادیکالهای آزاد و افزایش (گونه های فعال اکسیژن ) می شود که باعث تخریب بافتها می شوند . در کنار آنتی اکسیدان های کلاسیک ترکیبات فنولیک به عنوان آنتی اکسیدان های مهم در گیاهان شناخته شده اند که بعضی از آنها خاصیت آنتی اکسیدانی قوی تری نشان می دهند زعفران از گیاهان آنتی اکسیدانی می باشد.مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر مکمل زعفران بر آلبومین و فریتین طی یک جلسه فعالیت برونگرا طراحی و اجرا شد. روش کار:در یک کار آزمایی نیمه تجربی ، 21 مرد فعال بطور هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه مکمل زعفران( 7نفر)، گروه(کنترل مثبت) 7نفر)و گروه دارونما( 7نفر) به مدت 1? روز به شکل کپسول دریافت )c مکمل ویتامین کردند.بعد از 1? روز مکمل گیری،آزمودنی ها با شدت 70 %حداکثر اکسیژن مصرفی روی تردمیل با شیب منفی 10 % به مدت ?? دقیقه دویدند. ? میلی لیتر خون قبل از مکمل ، 1? روز پس از مکمل ، بلافاصله بعد از فعالیت و ?0 دقیقه پس از فعالیت جهت ارزیابی مقادیر آلبومین و فریتین جمع آوری شد. و دارونما c یافته ها:نتایج نشان داد آلبومین و فریتین در گروههای مکمل زعفران ، ویتامین دارای تغییرات بوده است اما این تغییرات معنی دارنبوده است . کلید واژه:استرس اکسیداتیو، فریتین آلبومین ،فعالیت برونگرا و زعفران

هدف این تحقیق تعیین اثر یک دوره تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر سطوح پلاسمایی گرلین، انسولین و گلوکاگن در رت های نر ویستار بود. بدین منظور تعداد 19 سر رت نر نژاد ویستار از انستیتو پاستور ایران با وزن 225-200 گرم و سن هشت هفته، خریداری و به صورت تصادفی به عنوان دو گروه تجربی (7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت بالا و 7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط) و 5 رت به عنوان گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی شامل هشت هفته پنج جلسه ای و هر جلسه 60 دقیقه دویدن روی تردمیل بود. شدت تمرین برای گروه استقامتی با شدت بالا 85-80 درصد vo2max و برای گروه استقامتی با شدت متوسط 75-70 درصد vo2max بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از 12 ساعت ناشتایی نمونه برداری انجام شد و سطوح پلاسمایی گرلین، انسولین، گلوکاگن، گلوکز و مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تمامی محاسبات با استفاده از نرم افزار آماری spss مدل 19 انجام شد و سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که وزن رت ها پس از تمرینات استقامتی با شدت بالا و متوسط کاهش یافت ولی این کاهش فقط در گروه تمرینی با شدت بالا معنی دار بود. مقادیر گرلین در هر دو گروه تمرینی افزایش یافت ولی این افزایش فقط با تمرین با شدت بالا معنی دار بود. مقادیر انسولین در هر دو گروه تمرینی کاهش معنی دار داشت. مقادیر گلوکاگن و گلوکز در هیچ کدام از گروه ها تغییر معنی دار نداشت. مقاومت به انسولین در گروه استقامتی با شدت بالا کاهش معنی دار داشت. در گروه استقامتی با شدت بالا بین تغییرات وزن و سطح گرلین ارتباط منفی معنی دار وجود داشت. بنابراین تمرین با شدت بالاتر موجب اثرات سلامتی بیشتری مرتبط با حساسیت انسولینی و کاهش وزن می شود.

هدف این تحقیق تعیین اثر یک دوره تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر سطوح پلاسمایی لپتین، ابستاتین و استرادیول در رت نر ویستار بود. بدین منظور تعداد 19 سر رت نر نژاد ویستار از انستیتو پاستور ایران با میانگین وزنی 9/018±212/11 و سن هشت هفته، خریداری و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (7 رت در گروه تمرین استقامتی با شدت بالا و 7 رت دیگر در گروه تمرین استقامتی با شدت متوسط) و 5 رت دیگر به عنوان گروه کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل هشت هفته پنج جلسه ای و هر جلسه 60 دقیقه دویدن بود. شدت تمرین برای گروه استقامتی با شدت بالا و متوسط به ترتیب 85-80 و 75-70 درصد vo2max بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، رت ها پس از ناشتایی 12 ساعته نمونه برداری شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. همچنین جهت به دست آوردن ارتباط بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تمامی محاسبات با استفاده از نرم افزار آماری spss انجام شد و سطح معنی داری آزمونها p<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که تمرینات استقامتی با شدت متوسط و شدید بر سطوح پلاسمایی استرادیول رت های نر ویستار تاثیر معنی داری داشته است. همچنین لپتین متعاقب هر دو نوع تمرین استقامتی متوسط و شدید کاهش یافت ولی تغییرات فقط در گروه تمرینی با شدت بالا نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. نتایج بیانگر افزایش غیر معنی دار سطوح پلاسمایی ابستاتین در رت های نر ویستار متعاقب هر دو نوع برنامه تمرین استقامتی با شدت متوسط و شدید بود. وزن رت ها نیز متعاقب تمرینات استقامتی با شدت بالا و متوسط کاهش یافت ولی این کاهش فقط در گروه تمرینی با شدت بالا معنی دار بود.

امروزه رقابت بر سر کسب مدال کشورها را وادار کرده در زمینه استعداد یابی سرمایه گذاری کنند و مربین زبده در این زمینه را به خدمت بگیرند.هدف ما در این تحقیق سنجش توصیف ویژگیهای انتروپومتریک و فیزیولوژیک بسکتبالیست های مرد نخبه تیم ملی برای استعداد یابی در رده های سنی مختلف و دادن یک نورم معتبر برای الگو برداری به تیم های باشگاهی و رده های پایه تیم ملی بود. روش کار: نمونه اماری ما را 20 نفر از بازیکنان دعوت شده به اردوی تیم ملی تشگیل دادند آزمون های انتروپومتریک و فیزیولوژیک از بازیکنان گرفته شد، بازی کنان در پست های مختلف تفکیک شدند میانگین و انحراف معیار پست ها در 2 جدول ثبت شد در ویژگی ها آنتروپومتریک تفاوت بین میانگین پست های 5 گانه چشمگیر بود، ویژگی های فیزیولوژیک در برخی از تست ها تفاوت چشمگیر بود. همچنین ضریب همبستگی بین میانگین ها گرفته شد و نتایج نشان داد بین قد، درصد چربی، چاق پیکری، وزن بدون چربی، عضلانی پیکری و لاغر پیکری رابطه معنی دار و مثبت وجود دارد، بین کلیه شاخص های فیزیولوژیک در پست های مختلف رابطه معنی دار و مثبت وجود دارد، بین درصد چربی با وزن بدون چربی و لاغر پیکری رابطه معنی دار منفی وجود دارد.

تحقیق حاضر با هدف مقایسه شاخص های آمادگی جسمانی آتش نشان های شهر تهران با آتش نشان های جهان انجام شد. بدین منظور از بین 3000 نفر نیروهای امداد (آتش نشان) شهر تهران تعداد50 نفر بصورت تصادفی انتخاب شدند. ابتدا آزمون هوازی و سپس فاکتورهای مهارتی عملیاتی به ترتیب، آزمون کشیدن دسته لوله های آتش نشانی با وزن 56 کیلوگرم، آزمون صعود از نردبان، آزمون حمل مصدوم، آزمون ورود اضطراری با استفاده از پتک، آزمون پیشروی با لوله آب آتش نشانی انجام شد. نتایج با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی تست tدر گروه های مستقل نشان داد: توان هوازی آتش نشانان شهر تهران در مقایسه با آتش نشانان جهان پایین تر ار نورم جهانی است و آنها از لحاظ توان هوازی از وضعیت مطلوبی برخوردار نیستند(001/0≥p)، . در مورد فاکتور کشیدن دسته لوله های 56 کیلوگرمی میانگین نمونه های مورد مطالعه(آتش نشانان شهر تهران) با نورم مقایسه شده(آتش نشانان جهان)در کشیدن دسته لوله های 56 کیلوگرمی تقریباً در یک سطح قرار دارند. در صعود از نردبان آتش نشانان شهر تهران در مقایسه با آتش نشانان جهان بالاتر نورم جهانی است و از وضعیت مطلوبی برخوردار بودند (001/0≥p)، در فاکتور ورود اضطراری آتش نشانان شهر تهران در مقایسه با آتش نشانان جهان، عملکرد مطلوبی دارند (01/0≥p)، و نیز در فاکتور کشیدن لوله 5/1 آتش نشانان شهر تهران در مقایسه با آتش نشانان جهان، زمان بیشتری را صرف کرده و از عملکرد چندان مطلوبی برخوردار نبودند.

هدف از این تحقیق بررسی اثر یک دوره تمرین موازی بر عملکرد قدرتی و بی هوازی بسکتبالیست های نوجوان بود. از بین جامعه آماری 28 بسکتبالیست نوجوان انتخاب و به صورت تصادفی در 4 گروه استقامتی (7 نفر)، مقاومتی (7 نفر)، موازی (7 نفر) و کنترل (7 نفر) قرار گرفتند. گروه های استقامتی، مقاومتی و موازی به اجرای 6 هفته برنامه تمرینی در گروه مربوطه پرداختند. قبل از شروع برنامه تمرینی و پس از پایان 6 هفته تمرین فاکتورهای استقامت بی هوازی، سرعت، چابکی، پرش عمودی و قدرت بالاتنه و پایین تنه اندازه گیری شدند. یافته های تحقیق نشان داد پس از 6 هفته تمرین در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری در سرعت، پرش عمودی، قدرت بالاتنه و پایین تنه افراد در گروه های استقامتی، مقاومتی و موازی مشاهده شد. در حالی که در استقامت بی هوازی و چابکی تفاوت معناداری وجود نداشت. در مقایسه درون گروهی، در گروه استقامتی هیچ یک از متغیرها تغییر معناداری نسبت به پیش آزمون نداشتند. در گروه مقاومتی افزایش معناداری در قدرت بالاتنه و پایین تنه به وجود آمد. در حالی که در سایر متغیرها تغییر معناداری نسبت به پیش آزمون نداشتند. در گوره موازی در مقایسه درون گروهی افزایش معناداری در سرعت، پرش عمودی و قدرت بالا تنه و پایین تنه مشاهده شد، در حالی که در سایر متغیرها تغییر معناداری نسبت به پیش آزمون نداشتند.

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح gh و igf-1 سرم زنان جوان فعال بود. 21 آزمودنی مورد بررسی قرار گرفته در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی دادند. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - باعث افزایش gh و igf-1 سرم زنان جوان فعال می شود. از طرفی در مقایسه بین تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی مشخص شد، تمرین مقاومتی تداومی باعث افزایش بیشتر gh در مقایسه با تمرین مقاومتی تناوبی می شود، هرچند که در مورد igf-1 تفاوتی بین نوع تداومی و تناوبی تمرین مقاومتی مشاهده نشد. با توجه به افزایش بیشتر gh در گروه تمرین تداومی در مقایسه با گروه تمرین تناوبی، این احتمال وجود دارد که بدنبال تمرینات مقاومتی تداومی، فرایندهای آنابولیک بیشتر از تمرینات مقاومتی تناوبی باشد. به هر حال چنین تفاوتی در ifg-1 سرم بین دو نوع تمرین مشاهده نشد. لذا جهت نتیجه گیری دقیق نیاز به بررسی های بیشتر می باشد.

چکیده: هورمون رشد نقش حیاتی در بالیدگی دستگاههای مختلف بدن به ویژه در کودکی و نوجوانی دارد. ورزش یکی از محرکهایی است که ترشح gh راتحت تاثیرقرارمی¬دهد. امروزه ورزشهای آبی به علت ایجادنشاط در کودکان ونوجوانان بسیارتوصیه شده است. هدف از این پژوهش یافتن اثر 8 هفته تمرینات منتخب در آب بر ترشح هورمون رشد در پسران 9 تا 11 ساله منطقه 6تهران است. 24دانش آموزپسرغیرورزشکاربطورتصادفی انتخاب و در دو گروه تمرین(12نفر)وگواه(12نفر) قرارگرفتند. (میانگین ± انحراف معیارگروه تمرین، قد 47/6 ± 67/133، جرم 14/7 ± 54/28، سن29/0 ± 76/9، bmi18/1 ± 46/15 و گروه گواه، قد58/5 ± 45/136، جرم45/3 ± 75/29، سن35/0 ± 39/9، bmi12/1 ± 04/15( ابتدا ازتمام آزمودنی ها نمونه¬های خونی ناشتا 48ساعت قبل از شروع تمرینات به منظوراندازه گیری سطوح هورمون رشد گرفته شد. سپس آزمودنیهای گروه تمرین به مدت 8هفته و هفته ای 3جلسه و باشدت 60 تا 75درصدحداکثرضربان قلب بیشینه به تمرینات منتخب درآب پرداختند. آزمودنیهای گروه کنترل در این مدت هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. پس از 8هفته ازتمامی نمونه ها بار دیگرنمونه خونی گرفته شد. برای بررسی دقیق آثار درون گروهی و بین گروهی آزمون t همبسته نشان داد افزایش 26 درصدی در گروه آزمایش معنی¬دار بود (01/0=p؛ 3/24- = (tاما در گروه گواه تغییرات معنی¬دار نبود (453/0=p؛ 9/0- = (t. همچنین یافته آزمون t مستقل بیانگر عدم اختلاف معنی¬دار مقادیر هورمون رشد بین گروه¬ها در پیش آزمون (487/0=p؛ 835/0- = (t و اختلاف معنی¬دار در پس آزمون بود (027/0=p؛ 58/2 = (t. بطورکلی نتایج نشان دادانجام 8 هفته تمرینات منتخب در آب به طور معنی¬داری باعث افزایش هورمون رشد پسران 9 تا 11 ساله منطقه 6 تهران می¬شود. واژگان کلیدی:gh. تمرینات منتخب، پسران

هدف پژوهش حاضر تعیین اثرات سه برنامه تمرین تناوبی شدید (hit) بر عملکرد هوازی و بی¬هوازی دختران اسکیت باز سرعت بود. به این منظور 20 اسکیت باز زن تمرین کرده با میانگین سن 2.3±18.3 سال؛انتخاب و به چهار گروه 5 نفری (3 گروه تجربی با سه روش hit متفاوت و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. پیش و پس از برنامه تمرین، آزمودنی ها آزمون فزاینده برای تعیین vo2max و vvo2max و نیز آزمون tmax را اجرا کردند. اوج و میانگین برونده توان مطلق و نسبی با آزمون وینگیت 30 ثانیه ارزیابی شد. اجرای 300 و3000 متر اسکیت نیز سنجیده شد. برنامه تمرین در گروه های تجربی به مدت 3 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شد. برنامه تمرین گروه تجربی 1 (ghit1) شامل 6، 8 و 10 وهله 1 دقیقه ای دویدن روی نوارگردان با شدت%100vvo2max و 3 دقیقه استراحت بین هر وهله به ترتیب در هفته های اول، دوم و سوم بود. گروه های تجربی 2 (ghit2) و تجربی 3 (ghit3) همین برنامه را به ترتیب با شدت های %115 vvo2max و%130 vvo2max اجرا کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس(anova) یک طرفه و آزمون تعقیبی lsd استفاده شد. نتایج نشان داد پس از تمرین، vo2max در هر سه گروه افزایش معناداری داشت که این افزایش در گروه ghit1 نسبت به گروه های ghit3 و گروه کنترل و در گروه ghit2 نسبت به گروه کنترل معنادار بود. هم¬چنین vvo2max در هر سه گروه افزایش معناداری داشت که هر سه گروه اختلاف معناداری با گروه کنترل داشتند، با این حال اختلاف معناداری در بین سه گروه دیده نشد. اجرای 300 متر در هر سه گروه بهبود داشت که بین میزان بهبود اجرای 300 متر ghit2 و ghit3 اختلاف معناداری دیده شد. میانگین برونده توان مطلق و نسبی در هر سه گروه افزایش داشت که افزایش در هر سه گروه نسبت به گروه کنترل معنادار بود و اختلاف معناداری بین سه گروه در این متغیر دیده نشد. مقادیر tmax، اجرای 3000 متر و اوج برونده توان مطلق و نسبی افزایش معناداری نشان نداد. نتیجه این که یک دوره تمرین اینتروال شدید(hit) با توجه به حجم کم آن (6 تا10 وهله 1 دقیقه ای در هر جلسه و 3 دقیقه ریکاوری فعال بین هر وهله) موجب بهبود اجرای هوازی و بی¬هوازی اسکیت بازان زن تمرین کرده شد. بنابراین، در این گروه از ورزشکاران برای افزایش سرعت و توان هوازی به ترتیب می توان از تمرین اینتروال شدید(hit) با شدت %130 vvo2max و %100vvo2max بهره جست.

مقدمه: انجام فعالیت¬ها وتمرین¬های بدنی شدید و فعالیت برونگرا، به احتمال زیاد موجب آسیب غشای سلولی می¬شود ودر اثر آسیب غشای سلولی می¬شود و در اثر آسیب، رهایی آنزیم¬ها به درون جریان خون زیاد می¬شود. یکی از اندام¬های حیاتی درگیر درفعالیت¬های ورزشی گوناگون، کبد است که میزان آنزیم¬های آن ast ، altو alp درخون ممکن است در اثر فعالیت¬های ورزشی، افزایش یابد. امروزه برای کاهش اثرات التهابی و آسیب رسان فعالیت¬های ورزشی، مصرف مکمل¬های حفاظتی نیز بسیار گسترده شده است و مورد استفاده ورزشکاران قرار گرفته است. زعفران از گیاهانی با اثر ضد التهابی و محافظتی کبد می¬باشد. بر این اساس اثر عصاره زعفران برفعالیت آنزیم هایalt ، ast وalp طی یک جلسه فعالیت برونگرا در مردان فعال مورد مطالعه قرار گرفته است. روش کار:در یک کار آزمایی نیمه تجربی ، 21 مرد فعال بطور هدفمند در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه مکمل زعفران(7نفر)، گروه)کنترل مثبت) مکمل ویتامین c(7نفر)و گروه دارونما(7نفر) به مدت 14 روز به شکل کپسول دریافت کردند.بعد از 14 روز مکمل گیری،آزمودنی¬ها با شدت 70%حداکثر اکسیژن مصرفی روی تردمیل با شیب منفی 10% به مدت 45 دقیقه دویدند.5 میلی لیتر خون قبل از مکمل ، 14روز پس از مکمل ، بلافاصله بعد از فعالیت و60 دقیقه پس از فعالیت جهت ارزیابی مقادیر آنزیم هایalt ، ast وalp جمع آوری شد. یافته ها:نتایج نشان داد فعالیت بدنی و مکمل زعفران بر مقادیر آنزیم هایalt ، ast تغییر معنی¬داری را نشان نداد. وalp در گروه زعفران و ویتامین c افزایش داشته است.

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتیدر زمینه فاکتور رشد شبه انسولینی و اینترلوکین 15 هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح igf-1 و il-15 سرم زنان جوان فعال بود. بدین منظور 21 زن در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. از گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی اخذ شد. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - باعث افزایش igf-1 و il-15 سرم زنان جوان فعال می شود. از طرفی در مقایسه بین تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی تفاوت معناداری در افزایش igf-1 و il-15 سرم مشاهده نشد. به نظر می رسد یک دوره تمرین مقاومتی باعث تاثیرات آنابولیک در بدن زنان جوان فعال می شود، و شاید مهم نباشد که این تمرین از نوع تداومی یا تناوبی باشد. به هر حال جهت نتیجه گیری دقیق تر نیاز به پژوهش های بیشتر می باشد

با توجه به کمبود پژوهش¬ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بالاتنه، پائین تنه و ترکیب آنها بر سطوح سدیم، پتاسیم و اسیداوریکخون و ادرار زنان جوان فعال بود. بدین منظور30زن جوان فعال، به طور تصادفی به سه گروه تمرین بالاتنه (سن 02/3±50/24 سال و شاخص توده بدنی 30/0±75/23کیلوگرم بر متر مربع بدن)، تمرین پائین تنه(سن 60/2±90/25 سال و شاخص توده بدنی 91/0±15/23 کیلوگرم بر متر مربع بدن) و ترکیب تمرین بالاتنه و پائین تنه(سن 90/1±50/26 سال و شاخص توده بدنی 58/0±73/23 کیلوگرم بر متر مربع بدن) تقسیم شدند. سه گروه در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی و ادراری از آزمودنی¬ها گرفته شد. جهت بررسی و مقایسه تغییرات متغیرهای مورد مطالعه گروه¬های پژوهش، از آزمون تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر استفاده شد. بین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بالاتنه، پائین تنه و ترکیب بالاتنه و پائین تنه بر سدیم و پتاسیم خون و ادرار زنان جوان فعال تفاوت معنادار مشاهده نشد (به ترتیب p=0. 21، p=0. 13، p=0. 46 و p=0. 8 برای سدیم و پتاسیم خون و سدیم و پتاسیم ادرار). در واقع هر سه گروه تمرینی کاهش معنادار سدیم و پتاسیم خون و ادرار زنان جوان فعال را نشاندادند (p<0. 05)، اما تفاوت بین سه گروه معنادار نبود (p>0. 05). بین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بالاتنه، پائین تنه و ترکیب بالاتنه و پائین تنه بر اسید اوریک خون و ادرار زنان جوان فعال تفاوت معنادار مشاهده نشد (به ترتیب p=0. 66 و p=0. 19 برای اسیداوریک خون و ادرار). هر سه گروه تمرینی افزایش معنادار اسید اوریک خون و ادرار زنان جوان فعال را نشان دادند (p<0. 05)، اما تفاوت بین سه گروه معنادار نبود (p>0. 05). به طور کلی یافته¬های پژوهش حاضر نشان داد که گروه¬های پژوهش، در طول زمان از الگوی تغییرات متفاوتی که به لحاظ آماری معنادار باشد پیروی نکردند. یافته¬های حاضر نشان می¬دهد که از این نظر تفاوتی بین تمرینات مقاومتی بالاتنه، پائین تنه و ترکیب آنها وجود ندارد، اما جهت دستیابی به نتایج دقیقتر نیاز به بررسی¬های بیشتری می¬باشد. واژگان کلیدی: سدیم، پتاسیم، اسیداوریک، تمرین بالاتنه و پائین تنه، تمرین مقاومتی

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی در زمینه هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولینی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح gh و igf-1 سرم مردان جوان فعال بود. بدین منظور 21 زن در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. از گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی اخذ شد. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه تداومی و تناوبی، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. جهت مقایسه بین گروه تمرین تداومی و گروه تمرین تناوبی، در مرحله قبل از فعالیت با توجه به حضور گروه کنترل، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه مستقل و در مرحله بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از فعالیت، از آزمون t مستقل استفاده شد. جهت اطمینان از عدم حصول تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در گروه کنترل نیز، از آزمون t جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی - هر دو - باعث افزایش gh و igf-1 سرم مردان جوان فعال می شود. از طرفی تفاوتی بین نوع تداومی و تناوبی تمرین مقاومتی در افزایش gh و igf-1 سرم مشاهده نشد. به نظر می رسد تمرینات مقاومتی اثرات حاد و مزمن آنابولیک را در بدن مردان جوان فعال بوجود می آورد و این تاثیرات ربطی به نوع تداومی و تناوبی تمرینات مقاومتی ندارد. به هر حال جهت نتیجه گیری دقیق نیاز به بررسی های بیشتر با تعداد آزمودنی بیشتر و اندازه گیری متغیرهای تاثیر گذار دیگر می باشد.

مقدمه: در برنامه تمرینی قهرمانان باید عواملی نظیر دستگاه های انرژی درگیر،الگوهای حرکتی و ویژگیهای موثر در عملکرد مورد توجه قرار گیرند. تمرینات تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شود. اثر این گونه تمرین ها برسازگاریهای فیزیولوژیک مردان فوتسالیست به ویژه کم توان ذهنی تا کنون بررسی نشده است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف یافتن تاثیر تمرینات تناوبی شدید کوتاه مدت (hit) بر توان هوازی مردان فوتسالیست id انجام شد. مواد و روش ها : در پژوهش حاضر 16 آزمودنی با میانگین سنی 20 تا 29 سال به صورت داوطلب شرکت کردندکه به طور تصادفی در دو گروه تمریناتhit (n = 10)و تمرینات هوازی (n=6) تقسیم شدند.. تمرینات شامل ده جلسه و سه جلسه در هفته بود. جلسات تمرینی شامل گرم کردن، بخش اصلی تمرین و سرد کردن بود. گروه تمرین هوازی در مرحله اصلی تمرین بر روی تردمیل دویدند، گرم کردن گروه hit به صورت عمومی و اختصاصی (تمرینات ایستگاهی-اینتروال، دایره ای) انجام شد و در مرحله اصلی داوطلبان بر روی تردمیل بر مبنای vo2peak دویدند. زمان فعالیت به استراحت 1 به 3 منظور گردید و روند افزایش شدت تمرینات به شکل زیر بود: سه جلسه ابتدایی 100%، جلسه چهارم و پنجم 110%، جلسه ششم و هفتم 120% و سه جلسه آخر 130 درصد vo2peak. سرد کردن شامل 20 دقیقه تمرینات ریلکسیشن و کشش های پردامنه جهت ریکاوری بود. آزمون ها یک هفته قبل از اجرای پروتکل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی گرفته شد. از روش های آماری t-مستقل و وابسته جهت تجزیه تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها : نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل تمرین hit و هوازی بر vo2peak، vvo2peak، ضربان قلب در vo2peak، نبض اکسیژن، مسافت طی شده تا رسیدن به vo2peak، ضربان قلب تاثیر معنادار ندارد. نتیجه گیری: در کل نتایج تحقیق حاضر برای اولین بار نشان داد یک دوره کوتاه مدت تمرینات hit در فوتسالیست های نخبه id منجر تغییر معناداری در آمادگی هوازی نگردید. احتمالاً کوتاه بودن دوره تمرین و نحوه تمرینات گروه هوازی باعث شده است در این پژوهش تمرینات hit بر توان هوازی بی تاثیر باشد، اما دلیل اصلی آن می تواند سطح بالای آمادگی هوازی افراد باشد به نحوی که احتمال دارد به سطح حداکثری پاسخ های قلبی عروقی خود رسیده باشند. vvo2peak

چکیده رساله (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده): بافت آدیپوز به عنوان یک اندام هورمونی مهم، هورمون های مختلفی از جمله آدیپونکتین و لپتین تولید و ترشح می کند که عملکردهای بیولوژیک متنوعی را تنظیم می کنند. هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر تمرینات مقاومتی بالاتنه، پایین تنه و ترکیبی بر اپتین، آدیپونکتین و hsl در بین زنان تمرین نکرده بود. مواد و روش ها: 56 زن سالم(سن: 3 ± 21 سال، وزن: 5 ± 60 کیلوگرم، قد: 5 ± 160 سانتی متر، شاخص توده بدن: (bmi)5/3 ±5/21 کیلوگرمبرمترمربع) داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. بعد از دو جلسه آشنایی و تعیین قدرت بیشینه آزمودنی ها به طور تصادفی به چهار گروه (مقاومتی بالاتنه، مقاومتی پایین تنه، ترکیبی و کنترل) تقسیم شدند. گروه های تمرینی سه جلسه در هفته، 6حرکت مقاومتی برای بالاتنه، پایین تنه، ترکیب بالاتنه و پایین تنه را اجرا کردند. نمونه ها ی خون جهت اندازه گیری لپتین، آدیپونکتین و hsl قبل، بعد از چهار هفته و در پایان دوره تمرین(8 هفته) گرفته شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه نشان داد که سطوح آدیپونکتین در زمان های اندازه گیری شده افزایش معنی دار داشت ولی در آزمون بین گروه ها افزایش در سطوح آدیپونکتین سرم مشاهده شد که به لحاظ آماری معنی داری نبود. همچنین، سطوح لپتین در زمان های اندازه گیری شده در گروه مقاومتی پایین تنه و ترکیبی کاهش غیر معنی داری یافت و در آزمون بین گروه ها سطوح لپتین در گروه مقاومتی پایین تنه و نرکیبی نسبت به گروه کنترل کاهش غیر معنی داری داشت. سطوح hslافزایش معنی داری در چهار گروه نسبت به گروه کنترل داشت و بین سایر گروه ها معنی دار نبود و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معنی داری بین گروه های تمرینی نسبت به گروه کنترل داشت. نتیجه گیری: اگر چه یک دوره تمرین مقاومتی بالا تنه (20درصد) پایین تنه (21درصد) و ترکیبی (19درصد) باعث افزایش و بهبود قدرت (یک تکرار بیشینه) و عملکرد شد، به نظر می رسدکه انواع مختلف تمرینات مقاومتی اعمال شده در این پژوهش باعث افزایش معنی دار سطوح آدیپونکتین و hsl و کاهش معنی دار شاخص مقاومت به انسولین در آزمودنی ها نسبت به گروه کنترل شد که با تغییرات وزن و شاخص توده بدن و درصد چربی بدن همراه بود. واژه های کلیدی: تمرین مقاومتی، بالاتنه، پایین تنه، لپتین، آدیپونکتین، hsl

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی بر پاسخ حاد و مزمن هورمونهای تیروئید، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی هرمی و هرمی واژگون بر سطوح t3، t4 و tsh سرم مردان جوان فعال بود. 20 آزمودنی مورد بررسی قرار گرفته در این پژوهش، به طور تصادفی به دو گروه تمرین هرمی و تمرین هرمی واژگون تقسیم شدند. دو گروه در 8 هفته تمرین مقاومتی هرمی و هرمی واژگون شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون ن هایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنی ها گرفته شد. جهت بررسی تغییرات متغیرهای مورد مطالعه در هر دو گروه هرمی و هرمی واژگون، از آزمون تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر استفاده شد. هیچکدام از گروه های تمرینی تاثیر معناداری بر tsh، t4 و t3 سرم مردان جوان فعال نشان ندادند و تفاوت بین دو گروه نیز معنادار نبود (p>0.05). به طور کلی یافته های حاضر نشان داد که گروه های پژوهش، در طول زمان از الگوی تغییرات متفاوتی که به لحاظ آماری معنادار باشد پیروی نکردند. (p>0.05). این نتایج نشان می دهد که یک دوره تمرین مقاومتی مشابه پروتوکل تمرینی مورد استفاده در پژوهش حاضر، در مردان جوان فعال باعث تغییرات معنادار متابولیک نمی شود. همچنین این نتایج نشان می دهد که این عدم تغییر معنادار ارتباطی با اینکه تمرین مقاومتی هرمی یا هرمی واژگون باشد ندارد.

ثب ت?خ? ث? ک ج??ظ پژ??م ?ب ظ? ? ی? ?? تبثی? ا ??اع ت ??ی ب?ت و?ب? ت?ی ظ? ? ی? ?? ??? ?? ?نع، کب تً?? ?نع نج? ا ک?? یُ ی? ? ای ت?? ?ُکی 15 ?عف ا? پژ??م زب ?َ، و?بیک? اث? زبظ ? ?? ظ? ??ع ت ??ی و?ب? ت?ی ?? ی? ? ?? ی? ?اژگ? ث? قط?ذ gh ? igf-1 ? il-15 ق? ??ظا خ?ا ک?ب ث?ظ. ثعی ظ???? 91 ??ظ ظ? ای پژ??م، ث? ?ِ? ت بًظکی ث? ظ? گ??? ت ??ی ?? ی? ? ت ??ی ?? ی? ?اژگ? )?? گ??? ت ??ی ی? 11 ل??( توکی نع ع?. ظ? گ??? ظ? 8 ?لت? ت ??ی و?ب? ت?ی )?? ی? یب ?? ی? ?اژگ? (? ن?ک ک?ظ ع?. هج ،َ ثلاکبی?ِ ث?ع ? ظ? قب? ث?ع ا? ا? ?? ا? ) 18 قب? هج ا? ن??ع ت ??ی ب?ت( ? ا? ?? ??بیی ) 18 قب? ث?ع ا? پبیب ت ??ی ب?ت(، ??? ?? ض? ی? ا? ا? ??ظ ی??ب گ?کت? نع. خ? ث??قی تیی?ات ت?ی??بی ???ظ ط?ب ?ُ? ظ? ?? ظ? گ??? ?? ی? ? ?? ی? ?اژگ? ،? ا? ا? ?? تس یِ ?ا?یب ف? ?ب ی?ِ اقتلبظ? نع. ت?بیح ه?ب ظاظ، 8 ?لت? ت ??ی و?ب? ت?ی ?? ی? ? ?? ی? ?اژگ? ?? ظ? ثب?ث اک?ایم - - gh ? igf-1 ? il-15 ق? ??ظا خ?ا ک?ب ی? ن?ظ. ا? ?ِکی تلب?تی ثی ??ع ?? ی? ? ?? ی? ?اژگ? ت ??ی و?ب? ت?ی ظ? اک?ایم gh ? igf-1 ? il-15 ق? ه?ب?ع? ه?ع. ث? ظ?? ی? ?قع ت ??ی ب?ت و?ب? ت?ی اث?ات زبظ ? ?? ا ب?ث? یُی ?ا ظ? ثع ??ظا خ?ا ک?ب ث?خ?ظ ی? ا??ظ ? ای تبثی?ات ?ثطی ث? ??ع ?? ی? ? ?? ی? ?اژگ? ت ??ی ب?ت و?ب? ت?ی ع?ا?ظ. ث? ?? زب خ? ت?ید? گی?ی ظهین ی?ب? ث? ث??قی ?بی ثیهت? ثب ت?عاظ ا? ??ظ ی? ثیهت? ? ا ع?ا?? گی?ی ت?ی??بی تبثی? گ?ا? ظیگ? ی? ثبنع. 1

هدف از این پژوهش، مقایسه ویژگی های آنتروپومتریکی ،بیوانرژیک و زیست حرکتی کاراته کاهای مرد نخبه و غیر نخبه ایران و ارائه الگوی مطلوب بود روش: بدین منظور تعداد 12 نفر از قهرمانان نخبه تیم ملی کاراته ایران و 12 نفر نیز بعنوان غیر نخبه به روش نمونه گیری تصادفی ساده، بعنوان آزمودنی انتخاب شدند. به منظور گرد آوری اطلاعات، دو فرم محقق ساخته تهیه گردید و که در اولی متغیر های آنتروپومتریکی و در دومی متغیرهای بیوانرژیک و زیست حرکتی درج گردید . همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از روشهای آمار توصیفی(پراکندگی، انحراف استاندارد و ...) و آمار استنباطی(آزمون t نمونه های مستقل) استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین میانگین های وزن چربی (72/0p=)، وزن بدون چربی (87/0p=)،قد ایستاده (37/0p=) ، قد نشسته (3/0p=) درصد چربی (42/0p=) ، شاخص توده بدن (87/0p=) ،نسبت دور کمر به دور لگن (89/0p=) ، نمرات آندومورف ، مزومورف ،اکتومورف (12/0p=)،(46/0p=)، (42/0p=)،ضخامت چربی زیرپوستی، دور و قطر اندامها و قدرت(24/0 p=)، چابکی(11/0 p=) تفاوت معناداری دیده نشد و در مقابل بین میانگین های سرعت (03/0p=)، و توان هوازی (00/0=p) ، توان بی هوازی(018/0p=) ، استقامت عضلانی (00/0=p)و انعطاف (00/0=p)تفاوت معناداری مشاهده گردید. یافته های این تحقیق، ضرورت تحقیقات بیشتر را در زمینه تأثیرات احتمالیِ این تفاوتها و همبستگی آنها با عملکرد و رسیدن به قهرمانی در این رشته، نشان می دهد. یافته های پژوهش حاضر، روشنگر این مطلب بود که علیرغم تحقیق بر روی کاراته کاران آن هم در سطوح قهرمانی در بسیاری از ویژگی های آنتروپومتریکی و فیزیولوژیکی تفاوتی با غیر نخبه ها مشاهده نگردید و در نهایت تعیین این ویژگی ها در قهرمانان کاراته و مقایسه آنها با افراد غیر نخبه این نکته را خاطر نشان می سازد که تفاوت ها بیشتر در آن دسته از ویژگی هائی می باشد که در قهرمان شدن ورزشکاران موثرتر است. در غیر اینصورت دلائلی بر وجود تغییرات چشمگیر همانطوری که در این تحقیق مشاهده گردید، در بسیاری از این ویژگی ها با افراد غیر نخبه وجود ندارد.

در این پژوهش اثرات ترتیب تمرین استقامتی و قدرتی بر شاخص های فیزیولوژیکی و پیکری زنان غیرفعال 20-30 سال بررسی شد که روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با استفاده از پیش آزمون و پس آزمون بود. برای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی از آزمون 20 متر شاتل ران استفاده شد. برای اندازه گیری قدرت بیشینه، از معادله ی یک تکرار بیشینه با تلاش زیر بیشینه استفاده شد. تعداد 20 زن سالم غیر فعال در 4 گروه 5 نفری به صورت گروه های استقامتی (e)، قدرتی (s)، قدرتی-استقامتی (s-e)، استقامتی-قدرتی (e-s) تقسیم شدند. میانگین سنی آزمودنی ها 64/3 ±10/25 سال، میانگین توده ی بدنی 01/8 ± 96/62 کیلوگرم و میانگین قد09/4 ± 85/160 سانتی متر بود که به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته به تمرینات ویژه ی خود پرداختند. نتایج پژوهش به این صورت بود که در گروه استقامتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست، دور باسن، دور کمر، فیله، vo2max، wsr به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری نداشت. در گروه قدرتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست و فیله به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری وجود نداشت. در گروه قدرتی-استقامتی تغییرات معناداری در متغیرهای درازنشست، درصد چربی، دور کمر، فیله، vo2max، whr، wsr به وجود آمد ولی بر متغیرهای دیگر تأثیر معناداری نداشت و در گروه چهارم، استقامتی-قدرتی، تأثیر معناداری در متغیرهای درازنشست، دور باسن، دور کمر، فیله، vo2max، wsr دیده شد ولی بر سایر متغیرها تأثیر معناداری دیده نشد. سطح معناداری05/0 >p فرض شده بود.

هدف از این مطالعه بررسی اثر 8 هفته تمرینات ورزشی مقاومتی-تنفسی بر شاخص های تنفسی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و توسعه استراتژی های پیگیرانه اولیه برای کمک به این افراد جهت زندگی بهتر در مبتلایان به بیماری انسدادی مزمن ریوی می باشد. 30 مرد مبتلا به copd مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری ، پس از گذراندن معیارهای ورود به مطالعه ودر حالت برابر بودن متغییر های پایه به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم و برنامه تمرینی شامل50 دقیقه تمرین قدرتی با همراهی تمرینات تنفسی (تنفس لب غنچه ای و دیافراگمی )را تکمیل کرده و قبل از شروع مداخله و بعد از 8 هفته پرسشنامهsf-12 را تکمیل کردند.اندازه گیری عملکرد ریه با استفاده از اسپیرومتر (spirolyser spl-10) مقادیر fvc و fev1 نسبت fev1/fvc قبل و بعد از تمرین اندازه گیری شده و با دستورالعمل ats/ers ارزیابی شده اند.

چکیده هدف مطالعه حاضر تاثیریک دوره تمرینات مقاومتی بالاتنه و پایین تنه بر سطوح فعالیت آنتی اکسیدانی غیرآنزیمی و پروتئین واکنشی - c در زنان تمرین نکرده بود. روش اجرا: تعداد 56 نفر زن سالم داوطلب که شرایط شرکت در این پژوهش با معیارهای انتخاب و ورود به پژوهش: دامنه سنی 23- 18سال، وزن 65-55 کیلوگرم شاخص توده ی بدنی25-18 کیلوگرم بر متر مربع بدن، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در چهار گروه تمرین مقاومتی بالاتنه (14 نفر)، تمرین مقاومتی پایین تنه (14 نفر)، ترکیب تمرینات مقاومتی بالا تنه و پایین تنه ( 14 نفر) و گروه کنترل (14 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرینی مورد استفاده در این تحقیق شامل 8 هفته و هر هفته 3 جلسه به مدت یک ساعت تمرین شامل تمرین مقاومتی بالاتنه، مقاومتی پایین تنه و ترکیبی بود. فعالیت بدنی با شدت 50? rm1 تمرین در روی هر دستگاه شروع شد و هر دو هفته یک بار5? به مقدار وزنه با rm1جدید اضافه گردید. در این پژوهش جهت مطالعه اثر برنامه تمرینی 8 هفته روی متغیر های مورد نظر، و در سه مرحله قبل از شروع تمرینات، بعد از هفته چهارم و بعد از انجام هشت هفته فعالیت بدنی خون گیری صورت گرفت. یافته ها: آزمون تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر فرضیه های پژوهش نشان دادترکیب تمرینات مقاومتی بالا تنه وپایین تنه بر سطوح مالون دی آلدیئد ( malonedialdehyde یا mda) تاثیر معناداری دارد. )05/0 p< ( این تاثیر کاهش است و اینکه تمرینات مقاومتی بالا تنه، تمرینات مقاومتی پایین تنه و ترکیب تمرینات مقاومتی بالا تنه وپایین تنه بر سطوح آنتی اکسیدانی تام ( total antioxidant capacityیا tac) تاثیر دارد )05/0 p< ( این تاثیر کاهش است ترکیب تمرینات مقاومتی بالا تنه وپایین تنه بر سطوح پروتئین واکنشی- c تاثیر دارد. )05/0 p< ( این تاثیر افزایش است نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان دادکه ترکیب تمرینات مقاومتی بالا تنه وپایین تنه روش مناسبی برای تقویت سیستم آنتی اکسیدانی غیر آنزیمی وپروتئین واکنشی_c در زنان سالم غیر فعال می باشد. واژهای کلیدی: تمرینات مقاومتی، مالون دی آلدیئد، آنتی اکسیدانی تام، crp

مقدمه: برنامه تمرین بر مبنای مهارت بصورت گسترده برای بهبود عملکرد مهارتهای تکنیکی و جسمانی بخصوص برای ورزشکاران ورزشهای تیمی استفاده می گردد همچنین یکی از روشهای تمرینی رایج در فوتبال بهره گیری از روشهای تناوبی شدید ((hiit است. در مورد ترکیب این دو شیوه تمرینی به صورت تمرینات تناوبی شدید بر پایه مهارت در فوتبالیست های جوان آماتور مطالعات اندکی صورت گرفته است و ابعاد مختلفی از آن بدون پاسخ مانده است لذا پژوهش حاضر در صدد این است تا تاثیر تمرینات تناوبی شدید بر پایه مهارت های فوتبال را بر توان هوازی، توان بی هوازی، سرعت ،چابکی و پرش عمودی بازیکنان فوتبال جوان مورد بررسی قرار دهد. مواد و روش ها: 22 آزمودنی با میانگین سن 65/0 ± 13/16 سال که همگی عضو یک تیم بودند به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین تناوبی شدید ((hiit بر پایه مهارت (12 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. تمرینات شامل 12 جلسه و 2 جلسه در هفته بود. یک هفته قبل از اجرای پژوهش، آموزش های لازم به آزمودنی ها داده شد. برنامه تمرینی تیم مورد نظر هفته ای 3 جلسه بود که هر دو گروه با هم انجام می دادند ولی گروه تمرین ((hiit بر پایه مهارت علاوه بر این 3 جلسه، 2 جلسه دیگر پروتکل پژوهش را انجام دادند. برنامه تمرینی گروه تمرینی شامل 4 ایستگاه به ترتیب دریبلینگ و دوی سرعت، چابکی و شوت، دوی سرعت به شکل t و سر زدن، دوی سرعت به شکل w و دریافت های مختلف و پاس بود که در دو هفته اول با 2 تکرار برای هر ایستگاه ،دو هفته دوم 3 تکرار برای هر ایستگاه و دو هفته آخر با 4 تکرار هر ایستگاه را با حداکثر توان انجام دادند که هر تکرار ایستگاه ها بین 15 تا 20 ثانیه بود، زمان ریکاوری بین تکرارها 40 ثانیه و زمان ریکاوری بین ایستگاه ها در دو هفته اول 3 دقیقه و در دو هفته دوم و سوم 4 دقیقه بود. ضمنا شدت تمرینات با استفاده از ضربان سنج های پلار اندازه گیری شد. آزمون های پژوهش یک هفته قبل از برنامه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی انجام گرفته شد. از آزمون های آماری t مستقل و وابسته برای تجزیه و تحلیل داده های آماری استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که برنامه تناوبی شدید بر پایه مهارت بر حداکثر اکسیژن مصرفی (001/0>p )، اوج توان (001/0 p <)، حداقل توان (001/0 p <)، میانگین توان (001/0>p )، شاخص خستگی (003/0 p =)، چابکی (013/0 p =) و دوی سرعت 30 متر(048/0 p =) تاثیر معنادار داشته و بر دوی سرعت 10 متر(261/0 p =) و پرش عمودی (172/0 p =) تاثیر معناداری ندارد. نتیجه گیری: با توجه به بهبود توان هوازی، حداکثر ،حداقل، میانگین توان ،شاخص خستگی، چابکی و دوی سرعت 30 متر استفاده از این تمرینات با توجه به اصل ویژگی تمرین ضروری است و در مورد عدم تغییر دوی سرعت 10 متر و پرش عمودی احتمالا تمرینات با مدت زمان طولانی تر و یا نسبت کار به استراحت دیگری لازم است تا بهبود در این شاخص ها صورت گیرد و توصیه می گردد این تمرینات در مقاطع مختلف فصل با دیگر تمرینات همراه گردد.

با توجه به کمبود پژوهش¬ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات استقامتی، مقاومتی و موازی بر پروتئین¬اوری، هدف از پژوهش حاضر تعیین و مقایسه تاثیر سه نوع تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی بر پروتئین اوری استراحتی زنان جوان فعال بود. بدین منظور 28 زن جوان فعال به صورت هدفمند در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به چهار گروه استقامتی، مقاومتی، موازی و کنترل تقسیم شدند. سه گروه تجربی در 8 هفته تمرین استقامتی یا مقاومتی یا موازی فزاینده شرکت کردند. گروه کنترل از هیچ برنامه فعالیت منظم پیروی نکرد. قبل و بعد از دوره تمرین نمونه ادراری استراحتی از آزمودنی¬ها گرفته شد. برای هر نمونه آلبومین، توتال پروتئین، بتا2 میکروگلوبولین، کراتینین و نسبت پروتئین به کراتینین اندازه گیری و محاسبه شد. جهت بررسی و مقایسه تغییرات متغیر¬ها در چهار گروه پژوهش از روش آماری تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد، 8 هفته تمرین (استقامتی، مقاومتی و موازی) باعث تغییر معنادار پروتئین¬اوری گلومرولی و توبولی – هر دو - در زنان جوان فعال نشدند (p>0. 05). از طرفی بین سه نوع تمرین نیز تفاوت معناداری در هیچکدام از متغیر¬ها وجود نداشت (p>0. 05). نسبت پروتئین به کراتینین ادراری نیز در دامنه طبیعی خود قرار داشت. به نظر می¬رسد تمرین باعث تغییر معنی دار در پروتئین اوری استراحتی نشود و این موضوع ارتباطی به نوع تمرین نداشته باشد. به هر حال نتایج متفاوت در ادبیات پژوهش لزوم انجام بررسی¬های بیشتر در آینده را نشان می¬دهد. فعال بودن آزمودنی¬های پژوهش حاضر، تعداد کم آن¬ها و شدت نه چندان بالا در پژوهش حاضر می¬تواند در آینده مورد توجه قرار گیرد. اما در پژوهش حاضر چنین پروتوکلی با چنین آزمودنی¬ها، تغییری در کارکرد گلومرولی و توبولی کلیه¬ها در زنان استراحت ایجاد نکرد.

هدف از پژوهش حاضر تعیین روایی ریکاوری یویو2(yirt2) در برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی(vo2max) بازیکنان فوتسال مردان نخبه بود. آزمودنی¬های پژوهش را کلیه بازیکنان دعوت شده به اردوی تیم ملی فوتسال مردان ایران به تعداد 30 بازیکن(میانگین سن، متولدین 39/4±53. 64 سال؛ قد 55/6±09/ 160سانتی متر؛ توده بدن 12/11±77/72 کیلوگرم) تشکیل می دادند که برای شرکت در مسابقات قهرمانی فوتسال بانوان آسیا 2013 آماده می شدند. به منظور گرد آوری داده¬ها، آزمودنی¬ها در 3 جلسه آزمون گیری شرکت کردند. در جلسه اول، vo2max با استفاده از دستگاه تجزیه گازهای تنفسی(دستگاهk4b2 ساخت شرکت cosmed ایتالیا)، ترکیب بدنی با استفاده از دستگاه سنجش ترکیبات بدنی ( دستگاه inbody 220 ساخت کره) و ویژگی¬های پیکری در محل آکادمی ملی المپیک اندازه گیری شد. در جلسه دوم به فاصله یک هفته از جلسه اول، اولین yirt2 برای برآورد vo2max و با هدف تعیین اعتبار آزمون اجرا شد. در جلسه سوم به فاصله یک هفته از جلسه دوم، دومین yirt2 با هدف تعیین روایی آزمون اجرا شد. داده¬های آماری، همبستگی قوی و بالایی را بین بازیکنان فوتسال مرد نخبه می باشد.

هدف از اجرای این پژوهش بررسی تاثیر ترکیب تمرین مقاومتی و عصاره آبی گیاه خارخاسک بر tac ( ظرفیت آنتی اکسیدانی تام ) و سیستاتین c در بافت کلیوی رتهای نر ویستار سالم بود. به این منظور 90 رت سالم نر با وزن 360-260 گرم انتخاب و به طور تصادفی در 10 گروه تقسیم بندی شدند.3 دوز از داروی خارخاسک 5 ، 10 و 15 mg به ازای کیلوگرم وزن بدن به تنهائی و همراه با تمرین مقاومتی، گروه تمرین به تنهائی، گروه کنترل ، و نیز یک داروی بدنسازی ( استانوزولول ) به تنهائی و همراه با تمرین مقاومتی تشکیل دهنده گروه های این پژوهش بودند. به این موش ها به مدت 8 هفته 5 بار در روز تمرین مقاومتی با وزنه های متصل به دم آنها داده شد و در یک زمان مشخص در روز به گروه های تمرین و عصاره، و عصاره به تنهائی، عصاره خارخاسک گاواژ می شد. به گروه دارو هم به میزان 2 mg به ازای کیلوگرم وزن بدن داروی استانوزولول گاواژ شد.48 ساعت پس از آخرین دوره تمرینی حیوانات بیهوش شده و نمونه گیری بافتی از آنها انجام شد. پس از هموژنیزاسیون بافتی میزان فاکتورهای tac و سیستاتین c در بافت کلیوی رت ها اندازه گیری شدند. بر طبق تحلیل داده ها با نرم افزار spss نسخه 20 و از روش آنوای یکطرفه و تست تعقیبی توکی مشخص شد که دوز 10 mg به ازای کیلوگرم وزن بدن عصاره خارخاسک می تواند روی فاکتور tac اثر معنی دار داشته باشد. اما روی فاکتور سیساتین c اثر معنی داری را نداشت. نتیجه گیری : در کل عصاره آبی گیاه خارخاسک بر فاکتور tac به صورت معناداری موثراست، ولیکن بر فاکتور سیستاتین c تاثیر معناداری را نشان نداد. پس این عصاره در کنار تمرین مقاومتی می تواند ظرفیت آنتی اکسیدانی بافت کلیوی را در آزمودنی های این پژوهش افزایش دهد.

هدف از اجرای این طرح بررسی اثر 7 روز مصرف مکمل بتا آلانین بر فاکتورهای توان بی هوازی در مردان جوان میباشد. تعداد20 نفر به طور تصادفی با جایگزینی به دو گروه 10 نفره، [شامل گروه اول تجربی با دوز مصرف مکمل بتا الانین بمیزان 4/6 گرم در روز وگروه دوم کنترل بدون مصرف مکمل] تقسیم شدند و جهت اجرای فعالیت ورزشی در یک دوره 9 روزه، تحت آزمایش قرار گرفتند.نحوه اجرای پروتکل و مکمل سازی ازمودنیها عبارتست از: گرم کردن برای گرم کردن آزمودنی¬ها در ابتدای هر جلسه تمرینی ابتدا حرکات کششی را بر روی عضلات بزرگ و درگیر در فعالیت ورزشی اجرا کرده و سپس به مدت 5 دقیقه بر روی دوچرخه بدون اعمال نیرو رکاب زدند. آزمون وینگیت 30 ثانیه برای اندازه گیری توان بی هوازی اوج،میانگین،حداقل،و شاخص خستگی در آزمون وینگیت 30 ثانیه،از چرخ کارسنج مونارک استفاده شد.پیش از اجرای آزمون ارتفاع صندلی چرخ با طول اندام تحتانی آزمودنیها(زاویه مفصل زانو 170 تا 175 درجه)و میزان بار مورد نیاز آزمون متناسب با توده بدن آزمودنیها (75 گرم به ازای هر کیلوگرم از توده بدن)تنظیم شد. به منظور گرم کردن قبل از اجرای آزمون 5 تا 10 دقیقه آزمودنی ها بدون اعمال نیرو شروع به رکاب زدن کردند پس از اعلام آمادگی برای انجام تست با فرمان محقق آزمودنیها 3 ثانیه زمان لازم داشتند تا به حداکثر سرعت برسند.پس از آن بار مورد نظر به مدت 30 ثانیه اعمال شد. نحوه تهیه مکمل مکمل بتا الانین که بصورت پودر بود در دوز مصرفی 6/1گرم اندازه گیری و داخل کپسول های خالی قرار گرفت که میزان مصرف شامل روزانه 4 کپسول مکمل بتا آلانین جمعاً 4/6 گرم بود. آزمودنی ها باید کپسول ها را در 4 نوبت صبح،ظهر،عصر و شب به فواصل 4 ساعت مصرف می کردند. در پایان می توان چنین نتیجه گرفت که با وجود مطالعات بسیاری که در رابطه با اثرات مثبت مصرف بتاآلانین بر شاخص های خستگی وجود دارد، اما همه مطالعات از اثر مثبت مصرف بتا الانین بر عملکرد ورزشی حمایت نکرده اند و تفاوت وابسته به مدت زمان مکمل گیری، مدت زمان فعالیت ورزشی، و میزان کلی مصرف مکمل در نتایج تحقیقات وجود دارد. با توجه به نتایج تحقیق بنظر می رسد دوره های زمانی کوتاه مدت مکمل گیری اثر معنی داری در بهبود ظرفیت بافری و عملکرد ورزشی ندارند. لذا تحقیقات بیشتری برای روشن نمودن دستورالعمل دقیق تجویز و مصرف مکمل بتا آلانین در ورزشکاران رشته¬های با الگوی فعالیت بیشینه بی هوازی در آینده ضروری بنظر می رسد.

چکیده: مقدمه : شیوع دیابت نوع 2 به طور چشمگیری در حال افزایش است. یکی از عوامل مطرح شده در بیماری دیابت افزایش سطح انسولین می باشد که ناشی از افزایش غلظت گلوکز خون می باشد. از مهمترین مکانیسم های تنظیم میزان انسولین، از طریق لیپاز حساس به هورمون می باشد. لیپاز حساس به هورمون در شکستن تریگلیسیریدها به اسیدهای چرب نقش مهمی دارد. داده های اندکی در مورد تأثیر تمرین ورزشی بر سطوح لیپاز حساس به هورمون در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 وجود دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین مقاومتی بر سطوح لیپاز حساس به هورمون و نیمرخ لیپیدی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. مواد و روش ها: 24 زن بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 به طور تصادفی به گروه های تمرین مقاومتی(12 نفر) و کنترل( 12 نفر) تقسیم شدند. برنامه ی تمرین مقاومتی 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته بود. سطوح ایپاز حساس به هورمون و سطوح شاخص های متابولیکی از قبیل نیمرخ لیپیدی، گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شدند. برای بررسی درون گروهی متغیرها از آزمون t همبسته و همچنین برای مقایسه ی بین گروهی از آزمون کوواریانس استفاده گردید. یافته ها: نتایج بررسی درون گروهی نشان داد که تغییرات سطوح لیپاز حساس به هورمون، کلسترول، تری گلیسرید، و ldl در هر دو گروه تمرینی معنی دار نبود. در حالیکه سطوح hdl در گروه تجربی افزایش معنی داری را نشان داد. همچنین نتایج بررسی بین گروهی نشان داد که بین سطوح لیپاز حساس به هورمون، کلسترول، تری گلیسرید و hdl در آزمودنی های گروه تمرین نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود ندارد درحالیکه بین سطوح استراحتی ldl پلاسما در آزمودنی های گروه تمرین نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده شد. در حالیکه نتایج سطوح انسولین و مقاومت به انسولین در گروه تجربی کاهش معنی داری را نشان دادند، ولی در گروه کنترل تغییرات آنها معنی دار نبود. نتایج بررسی بین گروهی نشان داد بین سطوح انسولین و شاخص مقاومت به انسولین پلاسما در آزمودنی های گروه تمرین نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به پژوهش حاضر، متعاقب یک دوره تمرین مقاومتی تغییر معنی داری در سطوح hsl مشاهده نشد و همچنین نشان داده شد که یک دوره هفته تمرین مقاومتی منجر به افزایش معنی دار در سطوح لیپوپپروتئین پرچگال گردید. شاید مدت و شدت تمرین و حجم نمونه بیشتری نیاز باشد تا اثر ورزش بر سطوح hsl در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 روشن شود. واژگان کلیدی: تمرین مقاومتی، لیپاز حساس به هورمون، نیمرخ لیپیدی، دیابت نوع 2

با توجه به داده های بدست آمده، به نظر می رسد سطوح بالای تستوسترون و il-6در تمرین بدون محدودیت جریان بالاتر است. از آنجا که جایگاه تولید هورمون ها عضله اسکلتی نمی باشد، افزایش کمتر دو هورمون کورتیزول و تستوسترون در آزمایش محدودیت جریان خون پذیرفتنی می باشد و به نظر می رسد محدود کردن جریان خون بیشترین تاثیر را بر سلول های عضلانی و مسیرهای سیگنالینگ درون عضلانی برای هایپرتروفی دارد.

این پژوهش بررسی اثر 8 هفته مصرف ویتامین e به همراه تمرینات هوازی بر برخی فاکتورهای همولیز در دختران دبیرستان ورزش بررسی می کند زیرا دختران جدیدالورود این دبیرستان پس از چند ماه تمرین ورزشی دچار خونریزیهای مخاطی از بینی ، دهان و دستگاه گوارشی و علائم کم خونی می شدند بنابراین دختران دانش آموز جدیدالورود دبیرستان ورزش به طور تصادفی در 3 گروه ویتامین e و تمرین ، دارونما وتمرین و تمرین تقسیم شدند و یک گروه کنترل بدون دارو و ورزش بطور تصادفی از دبیرستان غیر ورزشی انتخاب شد فاکتورهای همولیز قبل و بعد از 8 هفته تمرین و دریافت مکمل چک شد.از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف ،لون ، آنالیز واریانس دو راهه و نرم افزار spsss.16 و excel 2010 در تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.