نام پژوهشگر: حسین میرزائینیا
عباس قناعتی حسین میرزائی نیا
با توجه به نقش ترجمه به عنوان یک پل ارتباطی در انتقال دانش¬ها و آموخته¬های جوامع، یکی از راه¬های استفاده از تجربیات و علوم دیگر کشورها، ترجمه کتاب¬هایی است که در زمینه ادبیات کودکان در آن کشورها به نگارش در آمده است. یکی از کتاب¬هایی که در این زمینه به رشته تحریر در آمده، کتاب «أدب الأطفال و ثقافتهم «قراءة نقدیة»» (نقدی بر فرهنگ و ادبیات کودک) می¬باشد که به نظر می¬رسد ترجمه این کتاب، کمک بزرگی به پژوهشگران، نویسندگان، خوانندگان و دست¬اندرکاران ادبیات کودکان بنماید؛ چرا که نویسنده آن سعی داشته با دید منتقدانه و حساسی که نسبت به ادبیات کودکان در قرن اخیر داشته، به جای بررسی توصیفی و تاریخی آن، به بررسی مشکلات موجود در این عرصه پرداخته و با بهره¬گیری از تحقیقات و پژوهش¬های جدید صورت گرفته در این زمینه، به دنبال یافتن مجموعه ارزش¬های فرهنگی عربی- اسلامی باشد تا بتواند ادبیاتی سالم و متناسب با نیازهای کودک قرن حاضر ارائه دهد. امید است بنده هم با ترجمه این کتاب، تا اندازه¬ای به هدف خود از این تحقیق که بیان اهمیت ادبیات کودکان و نقش ادبیات در ساختن شخصیت کودک، از طریق ترجمه این اثر برای فارسی¬زبانان است؛ نزدیکتر شوم چرا که ضرورت توجه بیشتر به ادبیات کودک و نیاز به انجام پژوهش در حوزه ادبیات کودکان در جامعه به شدت احساس می¬شود. روش کار من در این تحقیق به این صورت بود که ابتدا چند بار کتاب را مطالعه نمودم تا محتوا و مفهوم کتاب را دریابم و بعد از پیدا کردن ترجمه لغات سخت متن کتاب، لغات متناسب با محتوای کتاب را گزینش نمودم و آنگاه شروع به ترجمه کتاب نمودم.
منیژه علیخانی ثانی ابدال آبادی حسین میرزائی نیا
یکی از رسالت های مهم شعر، رسالت ملی و اجتماعی و توجه به مردم و سرنوشت آنان می باشد. این موضوع فراتر از منافع شخصی، عاملی در راه تحول و سازندگی ملت هاست، از این رو شاعر در برابر اجتماع و ملت خود مسئولیتی خطیر به عهده دارد که باید آن را در راه خدمت به ملت و میهنی که بدان وابسته است، به کار گیرد. خانم فدوی طوقان نیز یکی از این شاعران بود که وظیفه ی خود را به خوبی در قبال جامعه و مردمش انجام داد، فدوی که دوران کودکی و نوجوانی سختی را گذرانده بود، همیشه از ظلم و ستمی که به خاطر قید و بندهای آن روز جامعه ی نابلس گریبانگیر زنان جامعه ی عرب بود رنج می برد ، به همین دلیل در دوره اول ادبش شعر وی شیپوری بود که این ظلم و ستم را فریاد می زد، فدوی در بیان عواطف خود در زمینه عشق و معشوق، خصوصیات زنان و ... بسیار صادق بود و او رادر واقع شاعری درون گرا گفته اندکه فارغ از حوادث اجتماعی: فقط به خود و مصائب خویشتن می پرداخت.اما وقوع فاجعه 1967 م که در واقع همچون زلزله ای ویرانگر برای مردم و سرزمین فلسطین بود فدوی را نیز از این درون گرایی بدر آورد و به شعر او سمت و سوی تازه ای داد شعروی،کلامی حماسی شد که دیگربه دردها ورنجهای شخصی نمی پرداخت بلکه چون سلاحی آتشین ر برابر مصائب جامعه اش اعلام حضور نمود به دفاع از مردم و سرزمینش با زبان شعر پرداخت: