در سال های اخیر، تمرینات پیلاتس به عنوان یک روش اصلاحی و با هدف بهبود ناهنجاری های قامتی، نظر پژوهشگران را به خود جلب کرده است، چراکه ادعا گردیده است که این تمرینات موجب بهبود تعادل و وضعیت بدنی افراد می شود. برای مشخص شدن هرچه بیشتر این ادعا، در این پژوهش بررسی اثر تمرینات پیلاتس بر گودی بیش از حد کمری دختران 15 تا 18 سال دنبال می شود. بدین منظور 23 دختر 15 تا 18 سال دبیرستانی مبتلا به گودی بیش از حد کمری که زاویه قوس کمری آنها یک انحراف استاندارد بالاتر از میانگین جامعه آماری (50/10=11/05+39/05) بود؛ انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات، از آزمون تعیین میزان قوس کمری با خط کش منعطف، آزمون درازونشست برای تعیین استقامت موضعی عضلات شکم و آزمون خمش به جلو بمنظور تعیین انعطاف پذیری عضلات کمری استفاده گردید. پروتکل تمرینی شامل اجرای تمرینات پیلاتس به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و یک ساعت در هر جلسه بود و اندازه گیری متغیرها در دو مرحله شامل قبل (پیش آزمون) و بعد (پس آزمون) از اجرای پروتکل انجام گردید. مقایسه میانگین ها با آزمون t همبسته تک گروهی قبل و بعد از تمرینات پیلاتس انجام شد و نتایج مشخص ساخت که میزان قوس کمری دختران پس از هشت هفته به طور معنی داری کاهش یافته است(p≤ 0/05 ؛ 7/36=t). از طرف دیگر، میزان استقامت موضعی عضلات شکم (p≤ 0/05؛ 8/18-= t ) و انعطاف پذیری عضلات کمر (p≤ 0/05 ؛ 9/86-=t) شرکت کنندگان نیز بر اثر تمرینات پیلاتس به طور معنی دار افزایش یافت. بر اساس نتایج بدست آمده، انجام تمرینات پیلاتس بر اصلاح ناهنجاری های وضعیتی دانش آموزان دختر مدارس موثر هستند و استفاده از آن در برنامه تربیت بدنی مدارس، مفید خواهد بود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثر تمرینات استقامت در سرعت و استقامت در قدرت بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و بیوانرژیکی تکواندوکاران برتر زن انجام گردید . تعداد 39 نفر از تکواندوکاران نخبه با میانگین سنی 1/3 7/19 سال ، قد2/7 5/162 سانتیمتر و وزن 2/9 8/52 کیلوگرم با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و برخی عوامل آمادگی جسمانی (سرعت، چابکی، توان، تعادل ایستا، تعادل پویا و سرعت واکنش ) و عوامل بیوانرژیک ( توان بی هوازی و توان هوازی ) با استفاده از تست های معتبر در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون ( بعد از هشت هفته تمرین ) اندازه گیری شد . افراد به سه گروه تقسیم شدند . گروه اول تمرینات استقامت در قدرت، گروه دوم تمرینات استقامت در سرعت و گروه سوم ( گروه کنترل) تمرینات متداول را انجام می دادند . برای بررسی مقادیر فوق از آزمونt زوج شده به منظور مقایسه سه گروه در فاکتورهای مورد نظر از آزمون آنالیز کواریانس ( ancova) و آزمون تعقیبی (lsd ( spss.v.15 و سطح معناداری 0/05≥α استفاده شد . یافته های پژوهش نشان داد در ورزشکارانی که تمرینات استقامت در قدرت و استقامت در سرعت را انجام می دادند میانگین نمره عوامل آمادگی جسمانی ( سرعت ، چابکی ، توان ، تعادل ایستا ، تعادل پویا و سرعت واکنش ) و فاکتورهای بیوانرژیک ( توان بی هوازی و توان هوازی ) در مقام مقایسه قبل و بعد از هشت هفته تمرین، بهبود یافت . جهت مقایسه سه گروه ، میانگین نمره فاکتورهای سرعت ، چابکی ، توان ، تعادل ایستا ، سرعت واکنش ، توان بی هوازی ، شاخص خستگی و توان هوازی در گروه استقامت در سرعت و میانگین نمره تعادل پویا در گروهی که تمرینات استقامت در قدرت را انجام دادند ، بهبود بیشتری یافت . در مجموع یافته های پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات استقامت در سرعت بیشترین اثر را بر عوامل جسمانی و بیوانرژیکی داشت .

هدف از این پژوهش تعیین تأثیر اضافه وزن بر عملکرد ریوی دانشجویان آماده و غیر آماده به لحاظ بدنی دانشگاه بیرجند است. 60 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه بیرجند بر اساس شاخص توده بدنی (30 نفر دارای اضافه وزن و 30نفر با وزن طبیعی) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. شاخص های ترکیب بدنی شامل قد، وزن، شاخص توده بدنی (bmi)، محیط کمر (wc) و نسبت محیط کمر به محیط لگن (whr) با متر نواری و ترازو؛ شاخص های عملکرد ریوی شامل ظرفیت حیاتی بافشار (fvc)، حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول (fev1)، نسبت حجم بازدمی با فشار در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی (fev1/fvc) و اوج جریان بازدمی (pef) به روش اسپیرومتری؛ و آمادگی هوازی (vo2max) توسط آزمون زیربیشینه ی استورر - دیویس بر روی چرخ کارسنج اندازه گیری شدند. برای بررسی رابطه بین متغیرها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، برای مقایسه گروه ها از آزمون t-student در گروه های مستقل و همچنین برای تعیین رابطه خطی و پیش بینی عملکرد ریوی از روش تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده گردید. میزان خطا 0/05 درنظر گرفته شد. بر اساس یافته¬های تحقیق حاضر می¬توان اظهار داشت که اضافه وزن، به ویژه تجمع چربی در ناحیه شکم، بواسطه اثرات مکانیکی که بر عضلات تنفسی و قفسه سینه وارد می¬کند، موجب کاهش در شاخص¬¬های عملکرد ریوی نظیر fvc، fev1 و pef می¬شود و این ارتباط مستقل از میزان آمادگی هوازی است. نتایج تحلیل رگرسون چندگانه نیز نشان داد که wc، whr و vo2max در معادلات پیش¬بینی عملکرد ریوی سهم دارند.

هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر مصرف شیر کم چرب بر سطوح سرمی شاخص های التهابی و آسیب عضلانی متعاقب یک جلسه تمرین پلایومتریک بود. جامعه آماری این تحقیق، کلیه دانشجویان پسر مقطع کارشناسی رشته تربیت بدنی دانشگاه بیرجند بودند که از بین آن ها تعداد 20 نفر که به طور تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب، و به طور تصادفی به دو گروه 10 نفری مکمل و دارونما تقسیم شدند. آزمودنی ها در این تحقیق به مدت 30 دقیقه به تمرینات پلایومتریک شامل: حرکات پرش گام بلند، پرش جفت، پرش به پهلو از روی موانع و پرش جفت از روی موانع (به طور متوسط 210 حرکت) پرداختند و بلافاصله پس از آزمون، گروه مکمل500 میلی لیتر شیر کم چرب مصرف کردند. گروه دارونما ضمن اجرای پروتکل مشابه، به همین میزان دارونما (آب) مصرف کردند. به منظور طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، و همچنین جهت تجزیه تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (anova، بونفرونی و t مستقل) به کمک نرم افزار spss19 استفاده شد. این پژوهش نشان داد که تغییرات درون گروهی شاخص های آسیب عضلانی در دو گروه مکمل و دارونما در زمان¬های مختلف نمونه گیری (قبل آزمون و 4، 24 و 48 ساعت بعد از آزمون)، معنی دار می باشد (05/0 ≥p)، با این حال، این تغییرات در شاخص های التهابی فقط در گروه دارونما معنی دار بود (0/05 ≥p). علاوه بر این، آزمون t مستقل مشخص کرد، که غلظت 6-il و ldh در فاصله زمانی 4 ساعت پس از پروتکل و همچنین غلظت crp و ck در 24 ساعت، در گروه مکمل به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما می باشد(0/05 ≥p). نتایج تحقیق حاکی از آن است که یک جلسه تمرین پلایومتریک باعث افزایش شاخص های آسیب عضلانی و التهابی می شود، اما مصرف شیر کم چرب بلافاصله پس از تمرین، از این افزایش جلوگیری می کند.

هدف از این تحقیق، بررسی رابطه بین وضعیت نشستن و دردهای اسکلتی _عضلانی در دانش آموزان پسر 9 تا 13 ساله شهرستان بیرجند بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه سوم تا ششم ابتدایی شهرستان بیرجند که در سال تحصیلی 93-1392 مشغول به تحصیل بود. نمونه آماری شامل 60 نفر از دانش آموز بود که به صورت تصادفی-خوشه ای انتخاب شدند. با استفاده از دو دوربین فیلم برداری و برای هر دانش آموز 30 دقیقه فیلم برداری صورت گرفت. سپس ویژگی های آنتروپومتری، آزمودنی ها شامل قد، وزن و ... با ابزار استاندارد اندازه گیری شد. اطلاعات مربوط به درد کمر و گردن با استفاده از پرسشنامه نورودیک اصلاح شده جمع آوری شد. فیلم های جمع آوری شده از وضعیت نشستن دانش آموزان با نرم افزار کینوا تجزیه وتحلیل و زاویه های وضعیتی و میانگین انحرافات از وضعیت مطلوب برای هر دانش آموز ثبت شد. جهت بررسی اطلاعات فردی و پرسش نامه از آمار توصیفی و با آمار استنباطی ابتدا طبیعی بودن توزیع داده ها توسط آزمون کولموگروف – اسمیرنورف مورد بررسی قرارگرفت. سپس ارتباط بین متغیرها با استفاده از ضریب همبستگی اتا موردبررسی قرار گرفت.کلیه محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه18 انجام شد. نتایج نشان داد که بین زاویه خمش ، کمر و گردن و درد اسکلتی عضلانی کمر و گردن ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین بین زاویه چرخش کمر و گردن و درد اسکلتی عضلانی کمر و گردن ارتباط معناداری وجود دارد. از طرفی شیوع درد کمر و گردن در بین دانش آموزان به ترتیب 40 و 38.33 درصد بود. به طورکلی نتایج تحقیق نشان می دهد که وضعیت نشستن دانش آموزان در کلاس های درس نامناسب است و این رابطه معناداری با درد اسکلتی –عضلانی دارد و ازآنجایی که وضعیت نامناسب در هنگام نشستن باعث به وجود آمدن سازگاری های نامطلوب در سیستم اسکلتی عضلانی در بزرگ سالی می شود و عادت نشستن نامطلوب در بزرگ سالی را فراهم می سازد ازاین رو اصلاح و آموزش وضعیت نشستن در سنین پایین ضروری به نظر می رسد.

این پژوهش، تأثیر آسیب دیدگی های ورزشی بر میزان انگیزش و تحلیل رفتگی ورزشکاران زبده هندبال را بررسی می نماید(151=n). جامعه تحقیق در دو گروه آسیب دیده و غیر آسیب دیده طبقه بندی شدند. نمونه آماری گروه آسیب دیده برابر با 28 نفر و تعداد نمونه غیر آسیب دیده نیز برابر با 123 نفر بود. از پرسشنامه مقیاس انگیزش ورزشی(sms) پل لیتیر و همکاران (1995) برای بررسی میزان انگیزش و پرسشنامه تحلیل رفتگی ورزشی(abq) ریدیک و اسمیت(2001) برای اندازه گیری میزان تحلیل رفتگی استفاده گردید. برای بررسی فرضیه های تحقیق، داده ها با استفاده از آزمون ناپارامتری u من ویتنی با سطح معنی داری کمتر از 0/05 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد بین انگیزش، انگیزش درونی و انگیزش بیرونی ورزشکاران آسیب دیده و غیر- آسیب دیده تفاوت معنی داری وجود دارد(0/05>p)، در حالی که این تفاوت در مورد بی انگیزشی مشاهده نشد. همچنین بین تحلیل رفتگی و خرده مقیاس های آن (کاهش عملکرد، فرسودگی عاطفی و جسمانی، تخریب ورزشی) تفاوت معنی داری در دو گروه آزمودنی مشاهده شد(0/05>p). در مجموع، با وجود تفاوت معنی دار بین فاکتورهای روانی مورد نظر در دو جامعه، نقش مهم مداخلات روانشناختی در دوران توان بخشی و بازگشت به ورزش بیش از پیش نمایان می شود. به عبارت دیگر، توجه به رفتارها و نگرش های ورزشکاران پس از آسیب دیدگی حائز اهمیت بوده و استفاده از روانشناسان ورزشی در کنار تیم های ورزشی را اجتناب ناپذیر می نماید..