شهر به عنوان بزرگ ترین اختراع بشر، موجودی زنده است که فراتر از یک مکانیزم کالبدی یا یک بنای مصنوع می باشد. با ظهور انقلاب صنعتی تغییرات بسیار زیادی در توزیع جمعیت و به دنبال آن ساختار فضایی شهرها صورت پذیرفت. ساختار فضایی شهرها یکی از مهمترین زیرسیستم¬های شهری بشمار می¬رود. بنابراین بر طبق نظریه سیستمی، بایستی شهرسازان و برنامه¬ریزان شهری در مطالعه و تحلیل عوامل موثر بر شکل¬گیری و روند تحولات ساختار فضایی شهرها از رویکردهای گوناگونی استفاده کنند. کشورهای با برنامه¬ریزی متمرکز مانند ایران مسائل و چالش¬های ناشی از تصمیمات انتزاعی در خصوص سیاست¬های فضایی همچون تراکم، ساخت¬های فضایی را دچار دگرگونی¬های اساسی کرده است. آثار و تبعات ناشی از تصمیم در خصوص سیاست¬های فضایی در مقیاس ملی و محلی قابل بررسی است. سیاست¬های فضایی نادرست به مشکلات زیادی از قبیل ترافیک، آلودگی، بحران اجتماعی - اقتصادی و بی نظمی در ساختار فضایی شهرها کرده است. محدوده مورد مطالعه در این تحقیق کلان شهر تهران و روش مورد استفاده روش توصیفی – تحلیلی است. شناخت ساختار فضایی و تاثیرگذاری سیاست¬های فضایی مربوط به تراکم بر این ساختار هدف این تحقیق می¬باشد. در این تحقیق از مدل-های آنتروپی شانون ، تراکم ، آزمون tو مدل hot- spot برای تحلیل عمیق و بیشتر هم چنین از نرم افزار¬های spss,excel,arc gis برای پردازش داده¬ها بهره¬گیری شد. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می¬دهد که شهر تهران دارای ساختار فضایی گسترده و پراکنده می باشد که خود ناشی از سیاست¬های اعمال شده در زمینه تراکم می باشد، اما در سال¬های اخیر این شهر کمی به سمت فشردگی تمایل دارد.