عشق یا محبّت، نشانه ای بسیار بدیهی و کلید معنایی در متون عارفانه است که ماهیّت آن مبتنی بر شهود و مکاشفات درونی صوفیّه و سرشار از اندیشه های غنی و احساسات وعواطف شور انگیز عرفانی است. پژوهش حاضر، نگاهی دارد به «عشق» در آثار، اندیشه و تصوّف روزبهان بقلی شیرازی و برآن است تا تصویری جامع از عشق عارفانه ی این شیخ بزرگ را به شیوه ای توصیفی ـ تحلیلی ارایه دهد؛ چرا که مطالعه عناصر عرفانی، در حوزه های عرفان اسلامی به آثار بدیع وی که در حوزه های عشق الهی، انسانی و عرفانی نگاشته شده، متکی است و بدون بررسی آن ها نمی توان در مقوله ی عشق در عرفان اظهارنظر کرد، اما قبل از آن در ابتدای رساله به بررسی زندگی، آثار، مبانی اندیشه ها و دیدگاه خاصّ روزبهان درباره عشق پرداخته شده، سپس ویژگی ها، انواع، مراتب و مقامات عشق و رابطه ی آن با حسن، محبّت، جمال، زن، شاهد، تجلّی، تمثّل، تأویل، نور، شطح و مکاشفه مورد بررسی قرار گرفته است تا رساله ی حاضر گامی باشد هر چند کوچک، در راه آشنایی با نظریه ی خلاّق و کم مانند روزبهان بقلی شیرازی درباره «عشق».