ناسیونالیسم یا ملی گرایی به عنوان ایدئولوژی، جنبش یا نظریه بیشترین توجهش را به ایجاد دولتی می کند که اعضای آن کانون وفاداریشان را ملت می دانند. آموزه ناسیونالیسم هیچ سیاستی را نه به صورت ایجابی تایید و نه سیاستی را به صورت سلبی نفی نمی کند، ولی مهمترین اهداف ناسیونالیسم ایجاد وحدت ملی با توسل به هویت ملی و نهایتاً استقلال ملی است. تنوع عناصر سازنده هویت ملی چون زبان، تاریخ مشترک، سرزمین، نژاد، قانون مشترک، قومیت از سویی و گوناگونی ارزش ها در جوامع مختلف، سیاستهای رسیدن به اهداف مذکور را با توجه به نوع جامعه و شخصیت سیاستمداران متنوع می نماید. سوالی که این پژوهش قصد پاسخگویی به آن را دارد این است؛ سیاستگذاری ملی در دوره ی رضاشاه(1304-1320) چه نسبتی با ناسیونالیسم دارد؟ این پژوهش از نوع توصیفی – تحلیلی است و رابطه بین متغیر اصلی و فرعی از نوع همبستگی و همخوانی است و سعی دارد تا میزان همبستگی سیاست های رضاشاه را با مولفه های ناسیونالیسم بسنجد.