پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بی خوابی بر خواب و کیفیت زندگی سالمندان انجام شد. نمونه ی مورد مطالعه در این پژوهش شبه آزمایشی، 20 نفر از زنان سالمند شهر مشهد با میانگین سنی 64 سال مبتلا به اختلال بی خوابی بود که از طریق مصاحبه و ارزیابی به وسیله ی شاخص شدت بی خوابی انتخاب شدند. آزمودنی ها به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. تعداد اعضای گروه آزمایش 9 نفر وگروه کنترل 10 نفر بودند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله پرسشنامه کیفیت خواب پیترزبورگ وکیفیت زندگی سالمندان لیپاد را تکمیل نمودند. سپس گروه آزمایش تحت گروه درمانی شناختی رفتاری بی خوابی قرار گرفتند. یافته های به دست آمده از مقایسه ی تفاضل میانگین نمرات دو گروه نشان داد، شدت بی خوابی، کیفیت خواب، کیفیت زندگی و کفایت خواب در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بهبود معناداری یافت، درحالی که تغییر معناداری در رابطه با عملکرد ذهنی مشاهده نشد. بنابراین نتایج نشان می دهد که درمان شناختی رفتاری بی خوابی می تواند باعث بهبود خواب و کیفیت زندگی سالمندان گردد.

دردهای مزمن، یکی از مهم ترین معضلات پزشکی در تمام جهان است که هر سال میلیون ها نفر گرفتار آن می شوند و درمان مناسبی هم به آنها ارائه نمی شود. پژوهشها بیانگر این است که یکی از پیامدهای درد مزمن، واکنش های عاطفی مثل افسردگی، اضطراب و پرخاشگری است که به سبب اثرات درازمدت درد به وجود می آیند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی گروه درمانی شناختی و ترکیب آن با برنامه خود مدیریتی بر درد، افسردگی، اضطراب و پرخاشگری زنان مبتلا به درد مزمن است. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون ـ پس آزمون و گروه کنترل بود. در این پژوهش،50 زن مبتلا به درد مزمن عضلانی اسکلتی به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و 30 نفر با نمرات بالا در آزمون اضطراب و پرخاشگری مشخص شدند. سپس به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و یک گروه کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. ابتدا هر سه گروه، آزمون های dass-21، پرخاشگری، مقیاس چندوجهی درد را تکمیل نمودند. سپس گروه های آزمایش به مدت هشت جلسه تحت درمان قرار داشتند و مجدداً آزمون ها اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که بین درد (05/0p<)، افسردگی (05/0 p<)، اضطراب (05/0 p<) و پرخاشگری (05/0 p<) گروه های آزمایش نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از این بود که گروه درمانی شناختی و همچنین ترکیب آن با برنامه خود مدیریتی می تواند درد، افسردگی، اضطراب و پرخاشگری زنان مبتلا به درد مزمن را کاهش دهد.

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر گرایش به مواد، تاب آوری و حل تعارض زنان سوءمصرف کننده ی مواد بوده است. روش : پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون– پس آزمون و گروه کنترل می باشد، 22 نفر از زنان سوءمصرف کننده ی مواد به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، به طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل قرار گرفتند. ابتدا برای هر دو گروه، پرسشنامه های اطلاعات فردی سوء مصرف مواد ، کیفیت زندگی 26 سوالی (فرم کوتاه)، تاب آوری کانر و دیویدسون و حل تعارض crq اجرا شد. سپس گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی 15 جلسه ای برای گروه آزمایش، برگزار شد، در آخر، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که تاب آوری و حل تعارض بهبود معنادار و گرایش به مواد کاهش معنادار در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، داشت. نتیجه گیری: گروه درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی سبب افزایش تاب آوری، بهبود مهارت حل تعارض و کاهش گرایش به مواد زنان سوءمصرف کننده-ی مواد شد.

زمینه مسأله و هدف پژوهش: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری در کاهش علائم روانشناختی بیماران مبتلا به افتادگی دریچه میترال صورت گرفت. روش : روش تحقیق شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. 16 نفر بیمار مبتلا به افتادگی دریچه میترال مورد بررسی قرار گرفتند. برای آزمودنی‏ها مقیاس وحشتزدگی البانی، اضطراب منتشر(gad-7)، افسردگی بک، نگرانی‏های سلامت (دوش و اسپات)، اضطراب مرگ تمپلر و خستگی کراپ، به صورت پیش آزمون، پس آزمون انجام شد سپس داده‏ها با روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‏ ها: داده‏های جمع‏ آوری شده از طریق تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد نتایج نشان داد که حملات وحشت زدگی، اضطراب منتشر، افسردگی، نگرانی و خستگی مفرط به طور معنی‏داری در گروه آزمایش کاهش یافته است، اما اضطراب مرگ کاهش معنی‏ داری نداشت. نتیجه گیری: درمان شناختی رفتاری در کاهش علائم روانشناختی بیماران مبتلا به افتادگی دریچه میترال دارای کارایی قابل ملاحظه‏ای می‏باشد.