چکیده: گلایل یکی از گل های شاخه بریده مهم می باشد و مقام اول را از نظر سطح زیر کشت در ایران دارد. امروزه استفاده از کودهای آلی جهت تولید گل بسیار مورد توجه قرار گرفته است. ورمی کمپوست یکی از مهم ترین انواع کودهای آلی میباشد. استفاده از کودهای دامی جهت تولید ورمی کمپوست یکی از مرسوم ترین راه های تولید ورمی کمپوست است. این آزمایش با هدف بررسی تأثیر سطوح مختلف کود دامی و ورمی کمپوست بر رشد و گل دهی گلایل انجام شد. آزمایش بر اساس طرح کاملاً تصادفی با هفت تیمار و پنج تکرار انجام گردید. تیمارها شامل شاهد (ماسه وخاک زراعی به نسبت 1:2)، ورمی کمپوست 10، 20 و 30 درصد حجمی و کود دامی 10، 20 و 30 درصد حجمی بود. نتایج نشان داد اثر تیمارها بر همه صفات ارزیابی شده به جز تعداد برگ در سطح احتمال 01/0 معنی دار شد. تیمارهای حاوی ورمی کمپوست و کود دامی در همه صفات در مقایسه با شاهد به جز دو صفت قطر بزرگترین گلچه و وزن خشک ساقه گل دهنده باعث بهبود خصوصیات رشد و گل دهی گلایل در مقایسه با شاهد شدند. تیمار ورمی کمپوست 20 درصد بیش ترین افزایش رشد و گل دهی را نشان داد، به طوری که با کاربرد آن بیش ترین قطر طوقه، قطر ساقه گل دهنده، وزن تر و خشک گیاه حاصل شد. همچنین بیش ترین وزن تر و خشک پداژه نیز در تیمارهای ورمی کمپوست 20 و30 درصد به دست آمد. تیمار کود دامی 30 درصد از نظر بهبود خصوصیات رشد و گل دهی بعد از تیمار ورمی کمپوست 20 درصد قرار گرفت. عمر بریده گل از پنج روز در تیمار شاهد به بالاتر از هشت روز در تمام تیمارهای کود دامی و ورمی کمپوست افزایش یافت. بر اساس نتایج این پژوهش بهترین ترکیب بستر کاشت برای تولید گلایل شامل 53 درصد ماسه، 26 درصد خاک زراعی و20 درصد ورمی کمپوست می باشد.

تکنیک تسلیح با اتصال خارجی (ebr) که رایج ترین شیوه برای تقویت اعضای بتن آرمه می باشد با دو معضل اساسی جداشدگی زودرس ورقه ی frp از سطح بتن (debonding) و آسیب پذیری در مقابل شرایط نامساعد محیطی مواجه می باشد. تکنیک های توسعه یافته تر خانواده ی ebr نظیر روش اتصال با نصب سطحی بر روی شیار (ebrog)، روش اتصال با نصب سطحی در درون شیار ebrig))، روش تسلیح با اتصال خارجی و مهارهای مکانیکی mf-ebr))، روش سوراخ زنی (holing) و روش شیارهای دایره ای موفق شده اند پدیده ی جداشدگی را تا حد زیادی به تعویق بیندازند و یا حتی در مواردی به طور کامل از بین ببرند؛ با این حال مشکل آسیب پذیری از شرایط محیطی در این روش ها هم چنان بی پاسخ گذارده شده است. تکنیک نصب در نزدیک سطح (nsm)، در زمینه ی برطرف کردن این مشکلات، توفیق بیش تری دارد و می توان در آن از انواع متنوعی از مصالح frp نظیر تسمه ها، ورقه ها، آرماتورها و میله های دست ساز frp استفاده نمود. تکنیک nsm نیز اگرچه مود شکست جداشدگی ورقه ی frp را از بین می برد لیکن خود نیز با مودهای شکست نامطلوبی مواجه می باشد. یکی از این مودهای شکست، جداشدگی مجموعه ی سیستم تقویت و پوشش بتن از وجه کششی عضو تقویت شده (delamination) می باشد که با بالا رفتن درصد تسلیح با مصالح frp احتمال وقوع آن افزایش می یابد. پژوهش حاضر به بررسی راه کارهای مقابله با این مودهای شکست می پردازد. برنامه ی آزمایشگاهی تدارک دیده شده در این پژوهش، شامل سه گام می باشد. در گام اول با افزایش درصد تسلیح در تکنیک های رایج از خانواده های ebr و nsm مودهای شکست نامطلوب آن ها نمایش داده می شود. در گام دوم با ارائه ی نوع جدیدی از میله های دست ساز frp و سیستم های مهاری به مقابله با این مودهای شکست پرداخته می شود. در گام سوم نیز عملکرد میله های دست ساز و سیستم مهاری آن ها در سه حوزه ی بتن های با مقامت پایین، متوسط و زیاد مورد ارزیابی قرار می گیرد. نتایج حاصله از توفیق این میله ها و سیستم مهاری آن ها در حذف کامل پدیده ی جداشدگی پوشش بتن و به دنبال آن افزایش شکل پذیری اعضای تقویت شده با این تکنیک در قیاس با سایر روش های تقویت حکایت دارد.