تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه بین مدیریت زمان و بهره وری در مربیان تیمهای ورزشی دانشگاه های دولتی شهر تهران در سال تحصیلی 92-1391 انجام شده است. روش تحقیق حاضر از نوع همبستگی است. جامعه این پژوهش شامل کلیه مربیان تیمهای ورزشی دانشگاههای دولتی شهر تهران می باشند که تعداد آنها 100 نفر بود. به علت کوچک بودن حجم جامعه آماری، نمونه آماری برابر با جامعه آماری انتخاب شد، که در نهایت تعداد 80 نفر(47 مرد و 33 زن) به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار سنجش عبارت بود از پرسشنامه محقق ساخته مدیریت زمان بر اساس پرسشنامه رفتارهای مدیریت زمان "ماکان" و پرسشنامه محقق ساخته بهره وری سازمانی که پایایی آن ها با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب 0/74 و 0/96 بدست آمد. برای حصول اطمینان از روایی محتوا، پرسشنامه ها در اختیار 15 نفر از اساتید متخصص در رشته مدیریت ورزشی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از آمار توصیفی شامل؛ جداول توزیع فراوانی و نمودارها، میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی شامل آزمون کولموگروف اسمیرنوف، آزمون همبستگی پیرسون، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد. کلیه فرضیه های تحقیق در سطح p کوچکتر یا مساوی (0/05 ) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحقیق نشان داد که بین مدیریت زمان و بهره وری مربیان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(0/49=r). بین هدفگذاری(تعیین هدف) و بهره وری مربیان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(0/33=r). بین اولویت بندی اهداف و فعالیتها و بهره وری مربیان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(0/37=r). بین برنامه ریزی و بهره وری مربیان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(0/43=r). بین میزان مدیریت زمان مربیان با توجه به ویژگی های جمعیت شناختی (جنسیت، رشته تحصیلی، سطح تحصیلات، سنوات خدمت و درجه مربیگری) تفاوت معناداری مشاهده نگردید. بین میزان مدیریت زمان مربیان با توجه به وضعیت تأهل تفاوت معناداری مشاهده گردید. بین میزان بهره وری مربیان با توجه به ویژگیهای جمعیت شناختی (جنسیت، رشته تحصیلی، سنوات خدمت،وضعیت تأهل و درجه مربیگری) تفاوت معناداری مشاهده گردید. بین میزان بهره وری مربیان با توجه به سطح تحصیلات تفاوت معناداری مشاهده نگردید.