دردهای مزمن، یکی از مهم ترین معضلات پزشکی در تمام جهان است که هر سال میلیون ها نفر گرفتار آن می شوند و درمان مناسبی هم به آنها ارائه نمی شود. پژوهشها بیانگر این است که یکی از پیامدهای درد مزمن، واکنش های عاطفی مثل افسردگی، اضطراب و پرخاشگری است که به سبب اثرات درازمدت درد به وجود می آیند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی گروه درمانی شناختی و ترکیب آن با برنامه خود مدیریتی بر درد، افسردگی، اضطراب و پرخاشگری زنان مبتلا به درد مزمن است. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون ـ پس آزمون و گروه کنترل بود. در این پژوهش،50 زن مبتلا به درد مزمن عضلانی اسکلتی به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و 30 نفر با نمرات بالا در آزمون اضطراب و پرخاشگری مشخص شدند. سپس به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش (20 نفر) و یک گروه کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. ابتدا هر سه گروه، آزمون های dass-21، پرخاشگری، مقیاس چندوجهی درد را تکمیل نمودند. سپس گروه های آزمایش به مدت هشت جلسه تحت درمان قرار داشتند و مجدداً آزمون ها اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد که بین درد (05/0p<)، افسردگی (05/0 p<)، اضطراب (05/0 p<) و پرخاشگری (05/0 p<) گروه های آزمایش نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از این بود که گروه درمانی شناختی و همچنین ترکیب آن با برنامه خود مدیریتی می تواند درد، افسردگی، اضطراب و پرخاشگری زنان مبتلا به درد مزمن را کاهش دهد.