مقدمه و هدف: باوجود سابقه طولانی هم نویسندگی در حوزه های مختلف، این پدیده در ایران کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش با هدف بررسی وضعیت همکاری علمی میان حوزویان و دانشگاهیان، به بررسی پدیده هم نویسندگی پژوهشگران دانشگاه های دولتی تهران و حوزه علمیه قم طی سال های 1383- 1392 پرداخته است. روش: پژوهش از نوع کاربردی است و با روش کتابخانه ای انجام شده است. برای تعیین میزان مشارکت پذیری از فرمول ضریب مشارکت و نیز شاخص همکاری علمی استفاده شده است. جامعه پژوهش، تولیدات علمی پژوهشگران سه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، فرهنگ و اندیشه اسلامی و نیز حوزه و دانشگاه است. جمع آوری داده ها با مراجعه به اصل مقالات با استفاده از پایگاه های داخلی از جمله: نورمگز، مگیران، پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، پایگاه استنادی علوم جهان اسلام و پرتال علوم انسانی انجام شد. جهت ورود اطلاعات و نیز تحلیل داده¬ها از نرم افزار excel استفاده شد. یافته¬هاونتیجه¬گیری: بطور کلی تمایل به همکاری بین پژوهشگران در خلال سال¬های مورد بررسی روندی صعودی داشته و ضریب مشارکت گروهی در تألیف مقاله 55/0و کتاب62/0 می¬باشد که نشان از تمایل نویسندگان به انجام پژوهش¬های مشارکتی است. سهم مشارکت زنان در تولیدات علمی مشترک کمتر از مردان است. دانشگاه تهران در همکاری با حوزه علمیه در رأس قرار دارد. الگوی همکاری از نظر تعداد نویسندگان درتألیف کتاب، سه نویسنده ای و در حوزه علوم حدیث، روان شناسی، فلسفه و منطق می باشد و در تألیف مقاله، در الگوی دونویسنده ای و حوزه اقتصاد، بیشترین همکاری صورت گرفته است. باتوجه به مقدار ضریب مشارکت بدست آمده، اینگونه به نظر می¬رسد که نویسندگان گرایش زیادی به همکاری دارند، اما به دلیل پراکندگی و محدود بودن تعداد تولیدات علمی می توان این گونه استنباط کرد که تنها گروه خاصی از افراد دارای بیشترین تعداد تولیدات هستند و این نشان از یک مشارکت واقعی بین حوزویان و دانشگاهیان نمی باشد.