پژوهش حاضر به مطالعه ماهیت نمادین رنگ در مضامین اساطیری شاهنامه فردوسی پرداخته است. بکارگیری عنصر رنگ در ساختار شعری و تجسّمی در شاهنامه فردوسی از جنبه های زیباسازی اثر ادبی، تناسب رنگ با فضای حماسی و اسطوره ای شاهنامه و معنای نمادین، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته شده است. چگونگی بهره بردن فردوسی از عنصر رنگ در شاهنامه و ارتباط بین رنگ ها و معنای نمادین آن ها و مضامین اساطیری، پرسش هایی هستند که در این پژوهش به آن ها پرداخته شده است. بررسی نمادشناسی رنگ در مضامین اساطیری به منظور شناخت عمیق تر اساطیر و بازشناسی ابعاد پنهان مضامین اساطیری از اهداف این پژوهش بوده است. در این پژوهش ابیات رنگی مربوط به بخش مضامین اساطیری شاهنامه مطالعه و واژگان رنگی دسته بندی شدند و اطلاعات ضروری تحقیق از روش توصیفی- تحلیلی که شامل مطالعه اسنادی است، جمع آوری شده است. بطور کلی یافته های این پژوهش به استخراج واژگان رنگی و جانشینان رنگی، موارد کاربرد و تعداد دفعات کاربرد هر رنگ منجر شد و در پی آن پیوندی میان معنای نمادین رنگ ها با مضامین اساطیری برقرار گردید. نتایج تحقیق نشان می دهد که فردوسی رنگ را نه از آن جهت که فقط رنگ را بکار ببرد، بلکه به عنوان عنصری برای انتقال حس و بیان تصاویر از آن بهره برده است و آن را متناسب با مضامین اساطیری و معنای نمادین رنگ بکار گرفته است.