پژوهش حاضر، درصدد بررسی عوامل اجتماعی موثر بر گرایش به رفتارهای نوع دوستانه در هنگام بروز موقعیت های غالباً اضطراری می باشد. اینکه چه عواملی نقش تسهیل کننده یا مانع شونده در مداخله و ارائه رفتار یاری گرانه دارند. در این راستا، به نظریه های مرتبط با مفاهیم دین داری، اعتماد اجتماعی، احساس آنومی، شهر گرایی، فردگرایی، خوشایندی یا ناخوشایندی تجربه های گذشته، مسئولیت پذیری اجتماعی و همدلی، مراجعه و فرضیه های تحقیق از آن ها استخراج شد. روش تحقیق، پیمایش و تکنیک مورد استفاده، مصاحبه به کمک پرسشنامه محقق ساخته با سوال های بسته است. جامعه آماری این تحقیق را شهروندان 18سال و بالاتر شهرستان همدان تشکیل می دهند که با استفاده از فرمول کوکران، 384 نفر تعیین گردید. نتایج تحقیق نشان داد که، با افزایش میزان احساس آنومی شهروندان، و افزایش در شهر گرایی و فردگرایی، میزان گرایش به رفتارهای نوع دوستانه کاهش می یابد. در مقابل، هرچه میزان دین داری، اعتماد اجتماعی، خوشایندی تجربه های گذشته افراد از یاری رسانی، مسئولیت پذیری اجتماعی و همدلی شهروندان بیشتر باشد، احتمال انجام رفتارهای نوع دوستانه آنها نیز بالاتر می رود. براساس نتایج حاصل از رگرسیون چند متغیره می توان گفت مجموع متغیرهای مستقل تحقیق، حدود 34 درصد از تغییرات متغیر گرایش به رفتارهای نوع دوستانه را تبیین می کنند.