مشکل اصلی گلهای بریده رز، عمر گلجایی کوتاه آنها است و تعادل آبی نقش مهمی در کیفیت و ماندگاری پس از برداشت آنها دارد. معمولاً دلیل پژمردگی و خمیدگی گردن گلهای بریده رز، تنش آبی در طول دوره پس از برداشت است. این مطالعه با هدف بررسی اثر پراکسید هیدروژن همراه با ساکارز بر روی وضعیت پس از برداشت گل رز بریده رقم کندی انجام گرفت. این آزمایش در آزمایشگاه بیولوژی پس از برداشت گروه علوم باغبانی دانشگاه تبریز به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با دو فاکتور پراکسید هیدروژن در 5 سطح 0، 100، 300، 500 و 700 میکرومولار و ساکارز در 2 سطح 0 و 2% با 3 تکرار انجام شد. گل های شاخه بریده در دمای 23 ±2 درجه سانتی گراد، رطوبت نسبی 60 ±5% و شدت نور 12 میکرومول بر مترمربع در ثانیه با 12 ساعت روشنایی تا پایان عمر گلجایی نگهداری شدند. در این آزمایش، پارامترهایی مانند عمر گلجایی، میزان جذب محلول، وزن تر نسبی شاخه، فلورسنس کلروفیل، شاخص کلروفیل، هدایت روزنه ای، قطر گل و شاخص پایداری غشاء سلول، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از مقایسه میانگین ها نشان داد پراکسید هیدروژن در غلظت 700میکرومولار در مقایسه با شاهد، بیشترین تأثیر را در افزایش عمر گلجایی، کلروفیل کل ، محتوای نسبی آب برگ، قطر گل و شاخص پایداری غشاء و تیمار پراکسید هیدروژن همراه با ساکارز2% بیشترین تأثیر را در افزایش جذب محلول، وزن تر و کاهش هدایت روزنه¬ای داشت.