دانش آموزان در مدارس ممکن است با موقعیت های اضطراب آفرین متعددی روبه رو گردند که این امر در برخی موارد منجر به کاهش تمایل دانش آموز نسبت به حضور در مدرسه و احیاناً افزایش میزان غیبت و در نتیجه کاهش عملکرد تحصیلی گردد بنابراین تحقیق حاضر به منظور بررسی تأثیر اصلاح رفتار شناختی بر کاهش رفتار امتناع از مدرسه رفتن و افزایش عملکرد تحصیلی دانش آموزان دختر شهر تبریز انجام گردید. در این پژوهش چهار دانش آموز دارای رفتار امتناع از مدرسه بر اساس مقیاس تجدید نظر شدهی امتناع از مدرسه (فرم دانش آموز (srar-cو مصاحبه ساختار یافته انتخاب شدند؛ این دانش آموزان در طرح تک آزمودنی با چندین خط پایه از رفتارهای متعدد مورد مشاهده قرار گرفته و در 8 جلسه تحت آموزش اصلاح رفتار شناختی قرار گرفتند و طی دو هفته پس از مداخله نیز مورد پیگیری قرار گرفته و با داده های خط پایه براساس تحلیل بصری (سطح، روند و تغییرپذیری)، درصد داده های غیر همپوش با استفاد از شاخص pand و ضریب اثر مقایسه گردید. عملکرد تحصیلی دانش آموزان نیز با نمراتشان در دروس مندرج در هرم اضطراب و معدل ماهانه اشان در دوره مشاهده مداخله و پیگیری مورد بررسی قرار گرفت. یافته¬ها: نتایج نشان داد که اصلاح رفتار شناختی، رفتار امتناع از مدرسه را در آزمودنی ها به طور معنی دار کاهش داده است اما در عملکرد تحصیلی، داده های حاصل بیانگر پراکندگی نتایج می باشد. نتیجه¬گیری: بکارگیری اصلاح رفتار شناختی در کاهش رفتار امتناع از مدرسه و تا حدودی در بهبود عملکرد تحصیلی موثر است.