هنر گچبری از دیرباز در ایران مرسوم بوده ،ایرانیان این هنر را بیشتر در معماری برای زیبایی و تزیین به کار می بردند. گچ به عنوان ماده ای ساده، ارزان قیمت و در دسترس با تعالیم اسلامی مبنی بر سادگی، تمیزی و بی پیرایگی همسو و همخو بوده است که در دست هنرمند ایرانی به اوج شکوه هنری و قابلیت فنی خود دست پیدا می کند. در نقوش گچبری دره شهر(سیمره) تزیینات از تنوع و تکرار نقش مایه های گیاهی همچون برگ ها و پیچک های مو و خوشه های انگور، برگ کنگر، برگ نخل، میوه انار و... بهره گرفته شده است که با استفاده از علوم ریاضی و پیروی از قوانین درون قاب بندی های مختلف الشکل طراحی شده اند. این شهر وام دار مستقیم هنر به جای مانده از دوره ساسانی است و نقش مهمی در انتقال ساسانی به دوره اسلامی دارد. سازندگان این شهر در عین حال که از سنت های ایرانی پیروی کرده اند، از الگوهای هنر سوریه و مصر دوران اموی برای زیبا تر کردن محیط خود استفاده نموده اندو تاثیر فراوان پذیرفته اند. دیدن گیاهان و طبیعت منجمد شده در قاب های گچبری دره شهر نشان از علاقه ایرانیان به طبیعت با ساختن فضایی که تمثیلی از بهشت باشد پیوند داشته افزون بر اینکه شرایط بومی و محیطی منطقه در آفرینش گچبری ها تاثیر گذار بوده است. این تحقیق برپایه کاوش های باستان شناسی حاوی نقوش ارزشمندی است که با کاربردی کردن آن با استفاده از گرافیک محیطی و پیوند با سنت های گذشته به شیوه کتابخانه ای، به روش تطبیقی و به صورت استنتاجی انجام شده است.