هویّت یا پرسش از کیستی، مهّم ترین دغدغه ای است که بشرازنخستین روزهای حیات با خود داشت. کوشش انسان ها برای یافتن پاسخی مناسب به این پرسش، اساسی و مهّم است و داشتن یک هویّت مشخّص و مستقل برای افراد یک کشور، نه تنها عنصر اصلی زندگی افراد تلقّی می شود، بلکه به زندگی فردی و اجتماعی انسان نیزمعنی می دهد و آن را از پویایی خاصّی برخوردارمی نماید. پس هویّت، اساس وبنیانی فراگیر و پیچیده داردواهمیّت آن در بین جوامع، بسیار زیاداست؛ زیرا دولت و ملّتی استواراست که بتواند در فرآیند هویّت یابیِ درست قراربگیرد وبتواند عناوین مختلف هویّتی را به درستی درکشورخویش سازمان دهی واجراکند. در این زمینه شعر به عنوان یکی از حلقه های با اهمیّت هنروفرهنگ، همواره یکی از عناصر هویّت ساز بوده و شاعران همواره افکار و تجربیّات خود را که در طول تاریخ کسب کرده اند؛ به نسل های بعدی خود انتقال می دهند. شاعران دفاع مقدّس با استفاده از بن مایه های دینی، فرهنگی، تاریخی و...؛ هویّت ایرانی – ملّی خویش را اعلام می نمایند و با مجموعه دانستنی های خود، به معرّفی پایگاه و حافظ? تاریخی هویّت در گفتمان های بشری می پردازند وازاین راه به ایفای نقش شعر به عنوان یکی از عوامل هویّت بخشیِ تفکّر ملّی کمک می کنند. هرکدام از انواع هویّت دارای مضامین خاصی می¬باشند که در خصوص با علوم مختلف، تعاریف ویژه خود را در برمی گیرندکه از نظرگاه شاعران دفاع مقدّس با توجّه به ذوق و علاقه و همچنین حس ملّی گرایانه و وطنی آن ها، جایگاه هویّت در شعر آن ها به گونه ای خاصّ، هویدا می¬شود.