وحشی بافقی از شاعران توانای قرن دهم، و از پدید آورندگان مکتب واسوخت در شعر فارسی می باشد. در دیوان وحشی انواع مختلف شعر به چشم می خورد، ولی وی بیشتر شهرت شاعریش را مدیون غزلهایش است. در این کار پژوهشی غزلهای وحشی از دید زیبایی شناسی نوین و در چهار سطح: موسیقی، تخیل، زبان و عاطفه مورد بررسی قرار گرفته است. غزلهای وحشی از نظر وزن و موسیقی روان و دلپذیر بوده و تسلط موسیقی بر شعر وی را مشخص می کنند. هر چند وحشی هرگز در پی آرایش کلامش نبوده ولی از نظر تخیل و آرایه های بدیعی و بیانی در شعرش کمبودی احساس نمی شود. زبان شعر وحشی ساده و همه فهم است و به ندرت به لغات و اسطلاحات دشوار و کهن برمی خوریم. غزلهای وحشی هر چند از نظر احساس به سطح استادان مسلم غزل فارسی چون سعدی و حافظ نمی رسد، ولی هر مخاطب با احساسی را تحت تاثیر قرار می دهد. اندیشه های حاکم بر غزل وحشی را می توان در مواردی چون ستایش فقر و بی نیازی، افتادگی و فروتنی، عشق و شیدایی و شکوه و شکایت خلاصه کرد