قیمت گذاری تراکم یکی از سیاست های رایج مدیریت تقاضا در کلان شهرها برای کاهش تراکم وسایل نقلیه ی شخصی در معابر است. هدف از این پژوهش ارزیابی اثرات همزمان ناشی از سیاست قیمت گذاری تراکم و سیاست بهبود حمل و نقل همگانی بر نحوه ی انتخاب وسیله ی کاربران است. داده های مورد استفاده ی این مطالعه شامل دو دسته اطلاعات رجحان آشکارشده و بیان شده، از 251 پاسخ دهنده ی ناحیه ی زوج یا فرد شهر تهران جمع آوری گردیده است. داده های رجحان آشکارشده شامل اطلاعات وضعیت موجود تسهیلات حمل و نقل و داده های رجحان بیان شده، گزینه های انتخابی کاربران در برخورد با شرایط جدید سیاست ها را نشان می دهند. به دلیل فرضی بودن اطلاعات رجحان بیان شده نسبت به رجحان آشکارشده، این دو دسته اطلاعات ارزش یکسانی ندارند، از این رو در پرداخت مدل از ترکیب وزنی آن ها استفاده شده است. برای ارزیابی اثرات سیاست ها، مدل های انتخاب گسسته ی لوجیت آشیانه ای و ترکیبی مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد، مدل پرداخت شده با ترکیب داده ها، 17% اثر داده های رجحان بیان شده در توابع مطلوبیت را کاهش می دهد. همچنین سیاست کاهش زمان سفر اتوبوس نسبت به سایر سیاست های مدیریت تقاضای مورد استفاده در این پژوهش برای انتخاب حمل و نقل همگانی معنی داری بیش تری دارد، که نشان دهنده ی اهمیت زیاد این سیاست است. مقدار p2 برای مدل ترکیبی با روش تجزیه ی ضرایب تصادفی برابر 0/24 شد که نسبت به مدل های لوجیت آشیانه ای (0/18) دارای برازش بهتری است. نتایج مدل ترکیبی نشان دهنده ی وجود اختلاف سلیقه تصادفی در بین مسافران در ارتباط با هزینه ی پارکینگ و مالکیت حداقل یک خودروی خارجی به ترتیب برای مطلوبیت استفاده از مترو و خودروی شخصی بین 6:30 تا 9 صبح است. با استفاده از مدل تجزیه ی ضرایب تصادفی بخشی از اختلاف سلیقه ها، به ترتیب براساس ویژگی های تعداد وسیله ی نقلیه ی خانوار و کوتاه بودن مسافت سفر قابل توضیح هستند.