چکیده: هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی مدل گروهی مشاوره نظام مند انگیزشی (smc) برکاهش تعارض کار -خانواده در زنان شاغل شهر بجنورد می باشد. روش: روش پژوهش در این مطالعه به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان متاهل شاغل می باشد؛ زنانی که در سال 92 به طور تمام وقت (8ساعت) در یکی از ارگان های دولتی شهر بجنورد به کار اشتغال داشتند، که متقاضی شرکت در جلسات آموزشی مشاوره نظام مند انگیزشی، بودند. نمونه پژوهش شامل30 نفر زن متأهل شاغل می گردد که به شکل جایگزینی تصادفی میان گروه آزمایش وکنترل (هر یک 15 نفر) تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر مقیاس تعارض کار – خانواده کارلسون و همکاران می باشد. مراحل مداخله بر اساس توصیف عملی جلسات آموزشی مشاوره نظام مند انگیزشی به شیوه کوکس و کلینگر طی10 جلسه اجرا گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و روش های آمار استنباطی شامل آزمون کلموگروف – اسمیرنوف، آزمونt مستقل، آزمون لوین، آزمون کای اسکوئر و آزمون آماری کواریانس و با استفاده از نرم افزارspss19 انجام شد. یافته ها: نتایج بررسی تحلیل کواریانس نشان داد که مداخله به شیوه آموزشی مشاوره نظام مند انگیزشی به طور معناداری موجب کاهش نمره تعارض کار-خانواده (0001/0p<) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردید. نتیجه گیری: مشاوره گروهی نظام مند انگیزشی از طریق ایجاد مهارتهای اولویت بندی و تعقیب اهداف، کاهش تعارض اهداف، گرایشی کردن اهداف، موجب کاهش تعارض کار-خانواده شده است.