در دهه های اخیر رشد ناموزون و از هم گسیخته شهرها، همچنین رشد حومه ای موجب بروز مشکلات فراوانی در سطح شهرها شده است، مشکلات حمل و نقل مرکز شهر تبریز و ترافیک بالا در محورهای آن به دلیل عدم برنامه ریزی فضایی و کاربری زمین و پیش بینی های لازم بوده است. توسعه حمل و نقل محور(tod) راهبردی مناسب برای ارتقای کیفیت محیطی و برنامه ریزی کاربری زمین است. این رویکرد در صدد است تا از طریق ایجاد یکپارچگی بین برنامه ریزی حمل و نقل شهری و کاربری زمین، مردم را به زندگی در ناحیه ی مجاور ایستگاه های حمل و نقل همگانی و استفاده از آن تشویق نماید. پایانه ایستگاه سه راه امین شهر تبریز با توجه به مشکلات عدیده ای که دارد و تمرکز و تراکم کاربری های مهم شهری، پتانسیل مناسبی برای تبدیل شدن به یک مرکز tod را دارد. در این راستا، این پژوهش در پی آن است تا با روش توصیفی- تحلیلی، چارچوب الگوی کریدوری حمل و نقل همگانی محور به منظور افزایش پایداری و خلق یک محیط انسان دوستانه، افزایش قابلیت دسترسی، تقویت گزینه های حمل و نقل همگانی و کاهش چالش های زیست محیطی در مرکز شهر تبریز به کار گرفته شود. برای برنامه ریزی کاربری و ایجاد ویژگی های ذکر شده، یازده معیار لیتمن در این مورد، با swot ارزیابی و تحلیل شده و با روش تحلیل سلسله مراتبی(ahp) اولویت بندی شده است. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آن است که راهبردهای کاهش وابستگی به خودرو، پیاده راه سازی به همراه توسعه ی حمل و نقل همگانی و راهبرد افزایش دسترسی به حمل و نقل همگانی همچنین اتصال مسیرهای اصلی و بهبود حرکات جهت استفاده از پتانسیل های توسعه ی حمل و نقل همگانی محور و منافع آن بیشترین امتیاز را کسب کرده و در اولویت توسعه می باشند. برحسب اولویت های بدست آمده اهداف، راهبردها، سیاست ها و راهکارهای اجرایی به همراه نقشه های برنامه ریزی برای مرکز شهر تبریز پیشنهاد شده است.