ازهمان آغاز دعوت نبوی، آیات آسمانی قرآن مورد هجوم دشمنان و ناآگاهان، قرار داشته است و می‏گفتندمقصود قرآن چیست؟(ماذاأَرادَاللَّهُ بهذامَثَلاً) (بقره: ۲۶)ویا با دانش ویقین به انکار وحی، می‏پرداختند، (وَ جَحَدُوا بها وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا)(نمل: ۱۴) ویا این که، اصل نزول وحی را نفی می‏کردند و می‏گفتند؛ خداوند چیزی نازل نکرده است (وَمَا أَنْزَلَ الرَّحْمَٰنُ مِنْ شَیْءٍ)(یس: ۱۵) ودر نهایت، دست به تحریف سخن خداوند می‏زدند(یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَنْ مَوَاضِعِهِ)(نساء: ۴۶) ما می‏بینیم، در حوزه وحی قرآنی، اختلاف قرآئت می‏تواند، بستر خوب و دستاویزمناسبی برای مشوّش جلوه دادن نصِّ قرآن باشد، چرا که گاه آن را مساوی با تحریف قرآن دانسته وگاه آن را ناشی از جواز نسخ دانسته ویا دلیل بر نقص وکاستی قرآن ویادستبرد افراد در آن ویا دخالت آنان در متن قرآن تلقّی کرده اند، بلاشر نیز، هم چون دیگر مستشرقان، به این معنا دامن می‏زند، وخود به نوعی، در سردر گمی گرفتار آمده است، وما دراین جا، با دقّت در سخن‏های او، که در کتاب در آستانه قرآن بیان کرده، ریشه‏ها وزمینه‏ها وعوامل این جریان، واختلاف قرآئت‎ها را، مانند اختلاف لهجه‏ها وگویش‏ها وابتدایی بودن خطّ و نوشت افزارها‏ی ساده آن روزگار و... بررسی نموده ودر یک تحلیل منطقی روشن می‏شود، که هیچ کدام از این موارد و زمینه‏ها و علّت‏ها و ویژگی‏های یاد شده، نمی‏توانند، موجبات سستی و کاستی و تحریف در متن قرآن را فراهم نمایند و در نهایت این که براساس دیدگاه شیعه و تواتر قرائت موجود، نزول قرآن تنها، بریک قرائت بوده، واختلاف قرائت هاوادّعای تحریف قرآن بی پایه و اساس است وهیچ گونه خدشه‏ای بر ساحت مقدّس قران وارد نیست و قرآن موجود، مو به مو، همان وحی و کلام خداست، که از جانب خداوند به وسیله جبریل امین، بر حضرت محمد(ص) پیامبر خاتم(ص) فرود آمده است.