در حوزه روابط بین الملل داشتن مناسبات راهبردی اهمیت ویژه ای دارد. روابط با کشورهایی که دیدگاه های نزدیکی در حوزه تحولات و مناسبات بین المللی با جمهوری اسلامی ایران دارند و در عین حال از کشورهای قدرتمند جهان محسوب می شوند، از اولویت های سیاست خارجی کشورمان محسوب می شود. روابط دو کشور ایران و چین در دوره معاصر حدود چهل سال پیش به طور رسمی آغاز شده و بعد از انقلاب کبیر اسلامی تقویت شده است. ایران و چین در حال حاضر دارای بسترهای زیادی برای گسترش روابط هستند، لذا تقویت مناسبات این دو کشور و جهت دهی و مدیریت راهبردی روابط نیز در همین مورد قابل بررسی است. این نوشتار برآن است با بررسی روابط دو کشور از گذشته تا به امروز از منظر تحلیلی- توصیفی به این پرسش کلیدی پاسخ دهد که: آیا روابط دو کشور راهبردی می باشد؟ و اگر هست راهبرد آن ها برای گسترش روابط چیست؟ البته نمی توان به صورت قطعی در این مورد نظر داد، زیرا با جمع بندی که در پایان نامه حاصل شد می توان نتیجه گرفت نوع روابط دو کشور براساس منافع اقتصادی و سیاسی شان پایه ریزی می شود. از این رو چین با داشتن روابط استراتژیک با کشورهای غربی به ویژه آمریکا و منافع بلند مدت در این کشورها، مناسبات راهبردی ایران و چین با مشکلاتی مواجه خواهد شد. با بحران در پرونده هسته ای ایران و قطعنامه های شورای امنیت علیه ایران و در پی آن محدودیت-های شدید پولی و مالی علیه ایران، چالش ها در روابط فی مابین را جدی تر کرد. ولی با این حال می توان امیدوار بود با بهبود جایگاه ایران در نظام بین الملل و همچنین رویکردهای مشابه دو کشور در قبال تحولات و مناسبات جهانی، روابط دو کشور به سطح راهبردی ارتقا پیدا کند.