گسترش فیزیکی نابسامان و بی رویه ی شهرها یکی از مشکلات شهر و شهرنشینی جهان سوم در دوران معاصر می باشد؛ به طوری که طی فرآیندی مداوم محدوده های فیزیکی و فضاهای کالبدی شهر در جهات عمودی و افقی به لحاظ کمی و کیفی رشد می یابد و اگر این روند سریع و بی برنامه باشد به ترکیبی نامتناسب از فضاهای شهری مشکل زا خواهد انجامید. لذا یکی از علل شکل گیری این روند و همچنین یکی از مهمترین پیامدهای آن اسکان غیررسمی و حاشیه نشینی شهری است. بنابراین هدف این تحقیق بررسی راهکارهای بهبود و ساماندهی سکونتگاههای غیررسمی شمال شهر تبریز (محله یوسف آباد) بر اساس رویکرد توسعه شهری cds می باشد. روش پژوهش کاربردی از نوع توصیفی - تحلیلی است که برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزارهای کامپیوتری excel، arc gis و spss و همچنین آزمون های آماری پیرسون و مدل topsis استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که رویکرد cds می تواند به ارائه راهکارهای مناسب برای بهبود وضعیت سکونتگاههای دست یابد. از طرفی بکارگیری پارادایم تکنوکراسی بر خلاف رویکرد cds نه تنها موجب کاهش مشکلات نشده است بلکه به توجه به رویکرد خود باعث افزایش مناطق اسکان غیررسمی شده است. نتایج تحقیق نیز نشان می دهد تسلط نگرش فن گرایی (تکنوکراسی) در سطوح مختلف برنامه ریزی و مدیریت شهری ایران از مهم ترین چالش های فراروی شهرهای ایران به شمار می رود که در کلانشهر تبریز نیز وجود این نوع نگرش موجب افزایش سکونتگاههای غیررسمی و عدم مشارکت ساکنان این مناطق در تهیه طرح های توسعه شهری گردیده است.