طی سی سال پایانی قرن بیستم ارتباط شهر و محیط طبیعی از منظر فشارهایی که توسعه جوامع انسانی بر محیط طبیعی وارد آورده، دگرگون شده است. از این بین شهرهای ساحل که دارای محیط زیست آسیب پذیرتری می باشند بیشتر مورد تخریب و دگرگونی قرار گرفته اند. عدم وجود طرحی جامع و منسجم، برای توسعه و حفاظت از نوار ساحلی کاربری های برنامه ریزی نشده و نامتناسب با نیازهای منطقه، استفاده نادرست از ضوابط و مقررات طرح های تفضیلی درون شهری، تخریب و قطعه قطعه کردن بیشتر اراضی ساحلی و اختصاص یافتن آنها به ویلاهای تک واحدی موجب تخریب شدید نوار ساحلی شده است. در حالی که کمبود اقامتگاه های گردشگری- تفریحی و فضاهای جمعی شهری برای استفاده عموم مردم بیش از پیش احساس می شود. ایجاد یک بستر مناسب برای شکل گیری تعاملات اجتماعی و برقراری پیوند مجدد شهر و شهروندان با طبیعت به منظور حفظ و تجدید حیات عرصه های طبیعی بلا استفاده در دل شهرها مهم ترین هدف این پژوهش می باشد. در مطالعات انجام شده این نتیجه حاصل شد که تنها فضایی عرصه تعاملات اجتماعی قرار می گیرد که مورد خواست اجتماع و مطابق با نوع رفتارهای اجتماعی باشد. بدین منظور در طراحی فضا باید سه شرط زیر برقرار گردد: 1. تامین نیازهای انسان 2. برخوردای از الگوهای کابدی تقویت کننده روابط اجتماعی 3. ارتقا کیفیت فضایی