: امروزه با توجه به حجم ترافیک عبوری و نامساعد بودن شرایط بستر موجود برای راه سازی، روش های گوناگونی برای بهسازی خاک محل مورد توجه و بررسی قرار گرفته اند. یکی از روش-های موجود جهت کاهش نشست ها و افزایش باربری بسترهای نرم، جایگزین نمودن لایه فوقانی خاک با خاک متراکم می باشد. تسلیح خاک به کمک ژئوسنتتیک ها نیز در چند دهه اخیر به عنوان روشی موثر و قابل اعتماد برای افزایش مقاومت برشی، پایداری توده های خاکی و افزایش ظرفیت باربری به کار گرفته می شود. در میان ژئوسنتتیک های موجود، استفاده از ژئوتکستایل و ژئوگرید در راه سازی مورد اقبال بیشتری قرار گرفته است. در این پایان نامه دو نوع آزمایش cbr تحت بار استاتیکی و بارگذاری سیکلی (بارگذاری، باربرداری و بارگذاری مجدد) بر روی نمونه ماسه تنها و خاک مسلح با یک و دو لایه ژئوتکستایل انجام شده است. به منظور بررسی اثر عمق قرارگیری لایه تسلیح، یک لایه ژئوتکستایل در اعماق 1، 5/1، 2، 4، 6 و 8 سانتی متری از سطح نمونه درون خاک قرار گرفت. همچنین جهت بررسی اثر همزمان تراکم و تسلیح، از یک لایه خاک با تراکم 97% با ضخامت های متغیر بر روی بخش فوقانی نمونه و یک لایه ژئوتکستایل به عنوان مسلح کننده استفاده شد. به منظور بررسی اثر تعداد لایه های تسلیح، آزمایش با دو لایه ژئوتکستایل در حضور و عدم حضور لایه خاک متراکم فوقانی صورت گرفت. آزمایش بارگذاری سیکلی با استفاده از ماسه غیر مسلح و مسلح با ژئوتکستایل در تراز های بار 100، 200 و 400 کیلوگرم تا بیست سیکل بارگذاری-باربرداری به شیوه کنترل بار انجام گردید. نتایج حاصل از آزمایش های استاتیکی نشان می دهند که با قرارگیری ژئوتکستایل در عمقی معادل 3/0 قطر سنبه بارگذاری (5/1 سانتی متر از سطح نمونه) میزان بهبود باربری به بیشترین مقدار خود می-رسد و با افزایش عمق قرارگیری لایه تسلیح، از میزان تاثیر آن در افزایش ظرفیت باربری خاک مسلح کاسته می گردد. همچنین با افزایش عمق لایه متراکم، اثر تسلیح بر بهبود رفتار خاک مسلح کاهش می یابد. حضور دو لایه ژئوتکستایل باعث افزایش مقاومت خاک مسلح می گردد. نتایج آزمایش های سیکلی نیز نشان می دهند حضور لایه تسلیح موجب کاهش نشست کل و نشست پلاستیک می شود. با قرارگیری ژئوتکستایل در بین دو لایه متراکم از خاک فوقانی، میزان نشست ها در تراز های بالای نیرو کاهش بیشتری پیدا می کنند.