مراکز ارائه دهنده خدمات مراقبت بهداشتی درمانی به عنوان یکی از مهم ترین سازمان های اجتماعی، نقش عمده ای در بهبود وضعیت سلامت کشور و ارایه خدمات سلامتی دارند که برای اداره صحیح آن ها باید اطلاعات به شکلی صحیح گردآوری شوند و پس از پایش و دسته بندی و استنتاج به شکل مناسب و در زمان مناسب در اختیار تصمیم گیران بیمارستان به خصوص مدیران و روسای آن قرار گیرد. سیستم های اطلاعات بیمارستانی یکی از مهم ترین سیستم ها در جهت ارتقای کیفیت مراقبات سلامت می باشند. با توجه به هزینه های هنگفتی که صرف نصب و اجرای سیستم های اطلاعات سلامت می شود، ارزیابی این سیستم ها بسیار مهم است. سیستمی که نتواند نیاز کاربران را برآورده کند و مشتری محور نباشد به عنوان یک سیستم ضعیف تلقی خواهد شد. در طراحی سیستم های اطلاعاتی کارکنان مراکز بهداشتی و درمانی، عناصر کلیدی هستند و نقش مهمی در توسعه، اجرا و ارزیابی این سیستم ها دارند. طراحی محصولات نرم افزاری نظیر his باید ضمن مطابقت با نیازهای و انتظارات کاربران، کارایی، تأثیر و رضایت کاربر را نیز تضمین کنند. هدف از این تحقیق بررسی میزان تطبیق عملکرد سیستم های اطلاعات بیمارستانی بخش آزمایشگاه، بیمارستان های دانشگاهی شهر اصفهان با اصول استاندارد بین المللی ایزو 110-9241 می باشد. این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی می باشد. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد ایزومتریک 110-9241، درجه بندی شده در مقیاس لایکرت 5 گزینه ای و توزیع آن میان کاربران بخش آزمایشگاه بیمارستان های دانشگاهی شهر اصفهان انجام شده است. پرسشنامه مورد استفاده در 7 بخش کلی تنظیم شده و دارای 35 پرسش می باشد. روایی پرسشنامه توسط متخصصان و پایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ 952/0 به تایید رسید. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که کلیه سیستم های اطلاعات بیمارستانی مورد مطالعه (کوثر با میانگین تطابق 3.65، رایاوران توسعه با میانگین تطابق 3.47، سایان رایان اکباتان با میانگین تطابق 3.25 و پویا سامانه دیوا با میانگین تطابق 3.09) بر اساس اصول هفتگانه استاندارد ایزو 110-9241، در حد متوسط رو به بالا و به عبارتی مطلوب گزارش شده اند. میزان تطابق نرم افزارهای مورد مطالعه با اصول هفتگانه ایزو 9241 از نظر کلیه کاربران به ترتیب مناسب بودن برای انجام وظایف 81/3، قابلیت خود توصیف کنندگی 68/3، سازگاری با نیاز کاربر 47/3، خطاپذیری 45/3، قابلیت کنترل 44/3، امکان آموزش مطلوب کاربر 42/3 و شخصی سازی جهت کاربر 05/3 می باشد. لازم است طراحان سیستم ضمن توجه به ارتقای اصول هفتگانه، توجه خاصی به ارتقای قابلیت آموزش و امکان پذیر کردن اعمال تغییرات شخصی در نرم افزار توسط کاربران نمایند.