این رساله تلاشی برای دفاع از وجود داشتن ارتباطی مفهومی و تاریخی بین رساله ی «درباره ی ابطال های سوفیستی» ارسطو و دو نظریه ی منطقی قرون وسطاییِ «دلالت و اطلاق» است. نظریه ی دلالت که ریشه کاملاً ارسطویی دارد توسط منطق دانان قرون وسطی دچار تحولات شگرفی گردید و منشاء پیدایش نظریه های بدیع و گوناگونی گشت. از سوی دیگر نظریه ی اطلاق که در ذیل بحث «ویژگی های حدود» مطرح گردیده، یکی از چند نظریه ی مهم منطقی است که ادبیات گسترده ای را در آثار منطق دانان قرون وسطی شکل داده است. هدف از این پژوهش در گام نخست شرح رساله ی «درباره ی ابطال های سوفیستی» ارسطو است که به اعتقاد بسیاری از منطق پژوهان معاصر منشأ اثربخش تفکرات منطقی قرون وسطی است و توضیح و بررسی سیر برخی از تحولات و تطورات نظریه های دلالت و اطلاق از دیدگاه متفکران برجسته قرون وسطی است و در گام بعدی به شرح و بیان دیدگاه معاصرین و نگارنده مبنی بر وجود داشتن/نداشتن رابطهی مفهومی پرداخته می شود.