پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش خودکنترلی برکاهش پرخاشگری نوجوانان واسترس والدینی در سال 1391 درشهرستان اصفهان انجام شد. طرح این پژوهش از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه مورد مطالعه در این پژوهش 60 نفر(30 نفرگروه آزمایش و 30نفرگروه کنترل) از دانش آموزان مقطع راهنمایی شهر اصفهان می باشد که با روش نمونه گیری تصادفی ساده از بین مدارس راهنمایی شهراصفهان یک مدرسه انتخاب و پرسشنامه پرخاشگری توسط 150نفر از دانش آموزان تکمیل گردید.از بین دانش آموزانی که نمره ی آنها در این آزمون بیشتر از 12 شده بود، به صورت تصادفی ساده 60 نفر انتخاب و به دوگروه آزمایش وکنترل تقسیم شدند. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه پرخاشگری ایزنک(1975)، پرسشنامه تنیدگی والدینی ابیدین(1995)، پرسشنامه خودکنترلی رزنبام(1980)، پرسشنامه خودکنترلی دانش آموز از نظر معلم(1979)، هستند. برنامه آموزش خودکنترلی در طول 10 جلسه هفته ای دو جلسه برای گروه آزمایش اجرا گردید در حالیکه گروه کنترل برنامه عادی زندگی خود را طی می کردند. فرضیه های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمرات آموزش خودکنترلی ،پرخاشگری ،استرس والدینی و خودکنترلی دانش آموزان از نظر معلم در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. طبق نتایج حاصل آموزش خودکنترلی بر خودکنترلی دانش آموزان از نظر خودشان تأثیر نداشته است. به طور کلی این یافته ها بیانگر آن است که برنامه ی آموزش خودکنترلی به دانش آموزان گروه آزمایش کمک کرده است تا با بهبود خودکنترلی(ازنظر معلم)، پرخاشگری را کاهش داده و به طبع آن تأثیر مثبت بر استرس والدینی مادران آنها داشته باشد.