سازمان وکالت امامان شیعه(ع) تشکیلاتی بوده است مخفی و در عین حال اجتماعی که در زمان امام صادق(ع) تأسیس شد و در دوران امامان بعدی گسترش یافت و روز به روز بر دامنه فعالیت آن افزوده گردید و در شرایط سیاسی و اجتماعی گوناگون، تغییر و تحولاتی را تجربه کرد و تا پایان غیبت صغری ادامه یافت. این تشکیلات دارای کارکردهای مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی بود. از جمله اهداف این سازمان برقراری ارتباط بین شیعیان با امامان (ع)، با پدید آوردن مجموعه ای از وکلا با برنامه ای مشخص بود تا در اقصی نقاط جهان اسلام به فعالیت بپردازند. اطلاق عنوان سازمان بر آن ناشی از وجود شکلی نهادینه، منسجم و منظم در این مجموعه است. در این پژوهش با روش اسنادی و کتابخانه ای سازمان وکالت را از دیدگاه کارکردگرایی ساختاری پارسونز تجزیه و تحلیل کرده ایم و به این نتیجه رسیدیم که همانند هر نظام اجتماعی این سازمان نیز دارای کارکردهای مختلفی بود که توانست به حیات خود ادامه داده و در پیشبرد، گسترش و موجودیت مذهب تشیع نقش مهمی ایفا کند.