ادبیات پژوهشی بر اهمیت نشانه های بیش فعالی در کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه- بیش فعالی و همچنین نوع رابطه مادر- کودک صحه می گذارد. در پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی آموزش گروهی فرزندپروری مثبت بر ورابط مادر- کودک از دید کودک و نشانه های اختلال نقص توجه- بیش فعالی در کودکان پسر پرداخته شده است. در این مطالعه دو گروه آزمایش و کنترل وجود داشت که گروه کنترل 30 نفر و گروه آزمایش 33 نفر، به مدت 5/1 ماه در موقعیت مدرسه تحت آموزش قرار گرفتند. همچنین از پرسشنامه های علائم مرضی کودکان (csi-4)، گزارش کودک از رفتار والدین (crpbi-c) و سبک ها و ابعاد فرزندپروری (رابینسون و همکاران) استفاده شد. روش تحقیق شبه آزمایشی و نمونه ها از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. یافته ها نشان داد که در پس آزمون، نمرات گروه آزمایش و کنترل در نشانه های بیش فعالی، شیوه فرزندپروری و روابط مادر- کودک از دید کودک تفاوت معناداری با یکدیگر دارند. به علاوه در نمره نشانه های بیش فعالی و نمره ی کل شیوه فرزندپروری و گزارش کودک از رفتار مادر، گروه آزمایش نمره ی کمتری در پس آزمون نشان داد. اما در دو زیر مقیاس شیوه فرزندپروری (زیر مقیاس های غیر استدلالی / تنبیهی و استقلال)، گروه آزمایش در پس آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت. در کل به نظر می رسد که آموزش گروهی فرزندپروری مثبت یک مداخله معنادار و کارآمد است. همچنین نتایج نوید تعمیم این آموزش در زندگی واقعی خانواده های دارای فرزند مبتلا به اختلال نقص توجه - بیش فعالی را می دهد.