چکیده کارایی مناسب در محل اجرا، پارامتری اساسی برای بتن خودتراکم می باشد، زیرا در صورت عدم وجود کارایی مناسب، جانمایی و تراکم بتن نیز به درستی انجام نشده و در نتیجه سبب ضعف در خصوصیات مکانیکی و دوام بتن در مرحله سخت شده می شود. در بعضی مواقع، در طی اختلاط طولانی، انرژی ناشی از اختلاط طولانی مدت به به درون سیستم وارد شده که ممکن است سبب بروز انواع مختلف ناپایداری مانند آب انداختگی، جداشدگی و نشست سنگدانه می شود. در این پایان نامه، تاثیر نسبت آب به سیمان، افزودنی های شیمیایی و معدنی شامل فوق روان کننده، مواد قوام آور، خاکستر بادی و پودر زئولیت، بر روانی، پایداری، خصوصیات رئولوژیکی و مکانیکی ملات خودتراکم، تحت اختلاط طولانی مدت مورد بررسی قرار گرفته است. در کل 55 طرح مخلوط در دو سطح روانی 20-25 سانتیمتر و 30-35 سانتیمتر ساخته شد و همچنین کل مخلوط ها تحت اختلاط پیوسته 60 دقیقه ای قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان می دهد که، با افزایش سطح روانی و افزایش زمان میکس، چسبندگی ملات خودتراکم کاهش یافته و بنابرایناحتمال وقوع ناپایداری نظیر آب انداختگی و جداشدگی افزایش می یابد. به علاوه، استفاده از مواد قوام آور و پودر زئولیت، ابزاری مناسب برای پایدار کردن ملات خودتراکم بوده و از بروز هرگونه ناپایداری در طی اختلاط طولانی، جلوگیری می نماید. بنابراین استفاده از فوق روان کننده و مواد قوام آور یا فوق روان کننده و پودر زئولیت در ملات خودتراکم عاملی مهم در دستیابی به مخلوطی با روانی بالا و بدون هیچ گونه ناپایداری در طول زمان، می باشد. کلمات کلیدی: ملات خودتراکم – اختلاط طولانی مدت – افزودنی های شیمیایی – افزودنی های معدنی.