هدف از این تحقیق مقایسه مصرف محلول الکترولیت - کربوهیدراتی با محلول گلیسرولی روی برخی از عوامل آمادگی جسمانی و فیزیولوژیکی کشتی گیران بود. بدین منظور 9 نفر از کشتی گیران شهرستان دره شهر با میانگین سن 62/1 ± 11/20 سال، وزن 47/1 ± 26/65 کیلوگرم و قد 91/3 ± 33/171 سانتی متر بطور داوطلب انتخاب شدند. آزمودنی های این پژوهش طی سه هفته متوالی و با آرایش تصادفی به سه گروه آب (کنترل)، الکترولیت - کربوهیدرات و گروه گلیسرول - الکترولیت - کربوهیدرات تقسیم شدند. در پیش آزمون ظرفیت قلبی - عروقی و استقامت عضلانی اندازه گیری شد و خونگیری ناشتا بعمل آمد. سپس آبزدایی بدن از طریق سونا انجام شد. 30 دقیقه بعد پس از آزمون اول مشابه پیش آزمون گرفته شد. بلافاصله پس از این مرحله، 180 دقیقه آبگیری با محلول های فوق انجام شد. 16 ساعت پس از آبزدایی پس آزمون دوم مشابه پس آزمون اول و پیش آزمون گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های توصیفی و استنباطی تحلیل واریانس دو طرفه با انداه گیری مکرر استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 > p برای رد یا قبول فرضیات در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که مصرف محلول گلیسرولی - الکترولیتی - کربوهیدراتی نسبت به محلول الکترولیتی - کربوهیدراتی یا آب باعث افزایش معنی دار در بازگشت حجم پلاسما، درصد بازگشت وزن بدن، درصد جذب مایع و بازگشت استقامت قلبی - عروقی شد. ولی در استقامت عضلانی بین سه تا گروه تغییری مشاهده نشد. بر اساس نتایج تحقیق استنباط می شود که محلول گلیسرول - الکترولیت - کربوهیدرات می تواند محلول آبگیری مناسبی برای بازگشت ظرفیت های فیزیولوژیکی و عملکردی ورزشکاران به سطح قبل از آبزدایی باشد.