باروری مصنوعی به این معنی است که حمل یا جنین بدون مقاربت بین جنس نر وماده به وجودآید؛که انواع مختلفی دارد که به آن تلقیح مصنوعی گویند ،یعنی یک نطفه و یک تخمک یا از زن و شوهرقانونی یا اجنبی و اجنبیه را باهم ترکیب کنند و ترکیب این دو سبب بوجود آمدن یک نوزاد شود. باروری مصنوعی در فقه، از دو دیدگاه بررسی می شود. ازیک سوی حکم تکلیفی یعنی جواز وحرمت آن،واز سوی دیگر حکم وضعی وآثار حقوقی آن اعم از نسب وارث مورد مطالعه قرار می گیرد.در این پایان نامه به بیان موضوع و شیوه های مختلف باروری مصنوعی با استنادبه آیات وروایات و فتاوای فقها درباره اهدای جنین وگامت مورد مطالعه قرار گرفته است. ونظرات فقها وحقوق دانان را بادلایل آنان ذکر کرده،و در استفاده از گامت بیگانه اعم از اهدای اسپرم ،اهدای تخمک و اهدای جنین در جواز وعدم جواز اختلافاتی از سوی متخصصان ارائه شده است .که در این نوع از شیوه باروری به اتفاق نظر نرسیده اند.لکن قول مشهور حکم به عدم جواز داده اند.وبرخی از فقه پژوهان با استناد به این که شارع این عمل را منع نکرده وزنا درمورد آن صادق نیست حکم به جواز آن داده اند. از آنجا که حکم شرعی این عمل با اختلاف آراء مراجع، معین نیست. سوالاتی درزمینه باروری از گامت بیگانه مطرح شده است .که آیا این فرزندان مشروع اند یا نامشروع؟در صورت اثبات مشروعیت این کودکان،از کلیه حقوق متعلق به اولاد طبیعی اعم از نسب، ارث محرمیت و... برخوردارند.