زمان یکی از مهمترین مسائل مورد بحث در بین اندیشمندان و نظریه پردازان در حیطه ی علوم مختلف بوده و هست. همچنین زمان عنصر جدا نشدنی متن ادبی می باشد به طوری که، نمی توان زمان را از یک اثر ادبی جدا کرد. از طرفی مسئله ی زمان در دوران معاصر بسیار مورد توجه نمایشنامه نویسان قرار دارد طوری که با ایجاد تغییرات فرمی در زمان اثر، روایتی جدید و متفاوت را شکل می دهند. هدف از این تحقیق این است که نشان داده شود، زمان چگونه در آثار نغمه ثمینی، محمد یعقوبی و جلال تهرانی که نسل با تجربه و پرکار سالهای گذشته ی ایران می باشند نمود پیدا میکند. برای پاسخ به سوال پژوهش مبنی بر اینکه زمان در آثار نغمه ثمینی، محمد یعقوبی و جلال تهرانی چگونه است، ابتدا رویکردهای فلاسفه و اندیشمندان به زمان را در حوزه¬ی فلسفه و هنر آورده و سپس با استفاده از نظریات ژرار ژنت در باب زمان تحت سه مولفه ی "نظم و ترتیب"، "تداوم" و "بسامد" به بررسی آثار نمایشی نمایشنامه نویسان مورد نظر پرداخته شد. بدین صورت که ابتدا خلاصه ای از آثار ایشان و زمان های آثارشان آورده و از میان آثار یک اثر به صورت مبسوط شرح داده شده است. در پایان نتیجه گیری شد که هر کدام رویکردی مخصوص به خود را در مورد زمان دارا می باشند. نغمه ثمینی به زمان رویکردی خواب گونه دارد، محمد یعقوبی رویکردی تاریخی به زمان دارد و جلال تهرانی رویکرد ش به زمان گذشته نگر است.