پایان نام? حاضر پژوهشی است در نحو گویش لری، یکی از گویش های غرب کشور ایران، که در چهارچوب یکی از صورت های تحوّل یافت? دستور زایشی، یعنی نظریّ? حاکمیّت و مرجع گزینی، انجام شده است. نظریّ? مرجع گزینی یکی از زیرنظریّه های بسیار مهمّ نظریّ? حاکمیّت و مرجع گزینی است. بر اساس این اصل ضمایر ارجاعی باید در مقول? حاکم خود مقیّد شوند. در این پایان نامه، اصل اوّل مرجع گزینی به عنوان یکی از اصول سه گان? نظریّ? مرجع-گزینی، توسط داده هایی از گویش لری خرّم آبادی محک زده می شود تا اثبات دیگری باشد بر جهانی بودن این نظریّه. در ابتدا چهارچوب نظری این پایان نامه به طور مفصّل ارائه شد تا مقدمه ای باشد برای فرض اصلی این تحقیق مبنی بر صدق اصل اوّل مرجع گزینی در گویش لری. پس از ارائ? توضیح در مورد گویش لری خرّم آبادی و بیان پاره ای از ویژگی های آن، اصل اوّل مرجع گزینی در این گویش محک زده شد. برای اثبات فرضی? تحقیق، جملاتی از چند گویشور بومی این گویش جمع آوری گردید و با ارائ? استدلال هایی نشان داده شد که این اصل به-خوبی در این گویش آرایش نحوی جملات را توجیه می کند.