چکیده: مقدمه:از زمانی که پرسلن لامینت ونیرها معرفی شده اند، محبوبیت آن ها افزایش یافته است. آماده سازی دندان با استفاده از این روش، محافظه کارانه بوده و همچنین این رستوریشن ها، زیبا می باشند؛ اگرچه بعضی از مطالعات مشکلاتی را از جمله عدم تطابق مارجین و failure load پایین را برای آن ها گزارش کرده اند. جهت ساخت لامینت تراش دندان باید در مینا باشد و عاج را در برنگیرد. در نتیجه محدودیت هایی درباره ضخامت لامینت وجود دارد و آماده سازی دندان نباید از 0.7 میلیمتر عمیقتر باشد. . با کاربرد زیرکونیا به ضخامت 5/0 میلیمتر در روکش های تمام سرامیک، استحکام این روکش های تمام سرامیک به میزان زیادی افزایش پیدا کرده است. ضخامت لامینیت با بیس زیرکونیا باید تا 0.3 میلیمتر کاهش یابد تا قرار دادن حداقل میزان 0.4 میلیمتر پرسلن بر روی بیس زیرکونیا برای حاصل کردن زیبایی قابل قبول لامینیت ونیرها، امکان پذیر شود. هدف این مطالعه بررسی تأثیر ضخامت زیرکونیا بر میزان نیروی شکست (failure load) رستوریشنهای تمام سرامیکی دارای بیس زیرکونیا می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه 20 دیسک تمام سرامیک دارای بیس زیرکونیا ساخته و به دو گروه تقسیم شدند. در گروه 1 (با ضخامت mm9/0) قطر دیسک هاmm 15 و در گروه 2 (با ضخامت mm7/0) قطر دیسک ها mm10 بود. استحکام شکست به وسیله دستگاه instron با سرعت crosshead، 1 mm/min ارزیابی گردید. استحکام شکست به صورت دو نقطه peak و break نمایش داده شد که در مورد نمونه های ترد مانند زیرکونیا مساوی هم می باشند. یافته ها: نتایج مطالعه ی ما نشان داد که میانگین میزان حداکثر استرس کششی گروهی که ضخامت دیسک mm9/0 داشت کمتر از میانگین میزان حداکثر استرس کششی گروهی بود که ضخامت دیسک mm7/0 داشتند. با این وجود میانگین میزان نیروی شکست دو گروه تفاوت معناداری نداشتند. نتیجه گیری: تأثیر ضخامت های مختلف زیرکونیا (0.3 و 0.5 میلی متر) بر میزان نیروی شکست (failure load) رستوریشنهای تمام سرامیکی با بیس زیرکونیا تفاوت معناداری ندارد. کلمات کلیدی:زیرکونیا، نیروی شکست، لامینت

چکیده: مقدمه: یک قالب نگاره ای منفی از وضعیت دهانی- دندانی بیمار است که کست ها به عنوان یک رکورد دایمی از روی آن ساخته می شوند. دقت قالب دقت کست را تحت تاثیر قرار می دهد و یک قالب دقیق برای ساخت یک پروتز با حداکثر تطابق ضروری می باشد. کاهش این عدم تطابق هدف کلی در علم پروتز و ایمپلنت های دندانی است. هدف از این مطالعه نیز بررسی تاثیر تکنیک ها و مواد قالب گیری بر عدم تطابق عمودی بریج های سه واحدی پیچ شونده متکی بر ایمپلنت می باشد. مواد و روش ها: مدل اصلی یک بلاک آکریلی با دو عدد ایمپلنت iti بود. اباتمنت های mm1.5 روی فیکسچرها با تورک n.cm25 بسته شدند. فریم از جنس فلز بیس متال روی پایه های پلاک آکریلی ساخته شد و روی اباتمنت ها قرار گرفت. اباتمنت ها از مدل آکریلی باز شدند و قالب گیری سطح فیکسچر انجام شد. تکنیک های قالب گیری شامل closed/open و مواد قالب گیری شامل ماده rigid پلی اتر و ماده با انعطاف پذیری بیشتر پلی وینیل سایلوکسان بود. تری اختصاصی آکریلی برای هر بار قالب گیری ساخته شد. gap مارژینال پایه مقابل در سه نقطه باکال، لینگوال، دیستال با استفاده از میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 250 × اندازه گیری شد. یافته ها: در این مطالعه، نشان دادیم که در کل 360 نمونه ی مورد بررسی، میانگین عدم تطابق عمودی نمونه های پلی اتر، در دندان های مولر و پره مولر، به طور معناداری کمتر از پلی وینیل سایلوکسان بود (به ترتیب p<0.001 و p=0.017). به طور کلی در هر سه ناحیه ی باکال، دیستال و لینگوال مولر و همچنین لینگوال پره مولر، میانگین عدم تطابق عمودی نمونه های پلی اتر به طور معناداری کمتر بود (p<0.01). از سوی دیگر، هرچند میانگین عدم تطابق عمودی روش open tray در دندان های مولر به طور معناداری کمتر از closed tray بود (p=0.002) ولی درکل تفاوتی بین دو تکنیک open tray و closed tray مشاهده نشد (p=0.87). نتیجه گیری: در مطالعه ی ما مشخص شد که در کل به طور معناداری میانگین عدم تطابق عمودی نمونه های پلی اتر کمتر از پلی وینیل سایلوکسان بود ولی بین روش های open tray و closed tray اختلاف معناداری مشاهده نشد. کلمات کلیدی: قالب گیری، ایمپلنت دندانی، عدم تطابق عمودی