هدف از پژوهش حاضر، بررسی سهم هر یک از عوامل روانی، اجتماعی، جمعیت شناختی و محیطی - رفتاری موثر بر رفتار و تصادفات رانندگی در پسران جوان کلان شهر تهران به منظور طراحی مدل روانی- اجتماعی در راستای کاهش تصادفات و اثرات ناشی از آن می باشد. روش: برای رسیدن به هدف های پژوهش از یک رویکرد ترکیبی استفاده شد. داده های کیفی با روش تحلیل محتوای کیفی عرفی و قراردادی و با استفاده از پرسشنامه نیمه ساختاریافته از جوانان مشارکت کننده جمع آوری شد ومورد تحلیل قرارگرفت. پژوهش کمی با روش همبستگی انجام شد، نمونه ای مشتمل بر 253 نفر از پسران 18 تا 24 سال شهر تهران که به علت تصادف به مراکز بیمه، بیمارستان ها، کانون اصلاح تربیت و زندان مراجعه کرده بودند، به شیوه تصادفی طبقه ای انتخاب گردید یافته ها: نتایج پژوهش حاکی از آن است که از میان متغیرهای روان شناختی تنها عامل پرخاشگری توانست تصادفات را در جوانان پیش بینی کند. از میان عوامل اجتماعی موثر بر تصادفات، ادراک قوانین پلیس، سبک رانندگی و عوامل سال رانندگی، مصرف مواد و الکل، گواهی نامه و سابقه زندان و جرم قادر به پیش بینی تصادفات بودند که در مجموع عوامل روانی اجتماعی موثر بر تصادفات عامل ادراک قوانین پلیس و سال رانندگی با ضریب بتای 18/0 و 30/0 قوی ترین پیش بین تصادفات به شمار می آیند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد توجه به متغیرهای اجتماعی وروان شناختی موثر بر رفتار و تصادفات رانندگی می تواند پیش بین مناسبی برای تقلیل رفتارهای خطر آفرین رانندگی جوانان ودرنتیجه کاهش میزان تصادفات رانندگی ایشان باشد.