لباس یکی از نمونه¬های عینی و مجسم فرهنگ هر جامعه است. پوشاک در جوامع سنتی دارای قواعدی معنادار است به نحوی که تخطی از این قواعد نوعی هنجارشکنی و خروج از چارچوب¬های ارزشی جامعه تلقی می¬شود. به این دلیل تحول پوشاک در این جوامع به کندی صورت می¬پذیرد. اما امروزه با صنعتی شدن شیوه¬های تولید، تغییرات فرم پوشاک تحت تبعیت مد قرار گرفته و تصمیم¬گیری برای لباس در مراکز مد انجام می¬پذیرد. مد با تکیه بر ذوق زیباشناختی و استفاده از تمایل طبیعی بشر به تنوع و تحول چرخه¬ی تولید لباس را همواره پویا نگاه می¬دارد. تمدن ایران با سابقه¬ی چند هزار ساله خود، دارای سبکی از پوشاک است که حتی امروزه با وجود تأثیرات قابل توجه از سبک¬های غربی همچنان خصلت متمایز خود را حفظ نموده است. این الگوی پوشش بر پایه¬ی فرهنگ، هنر و جهان¬بینی و زیست محیط، شیوه¬ی معیشت و اوضاع سیاسی و روابط این سرزمین با سایر فرهنگ¬ها و تمدن¬ها و اقوام شکل گرفته است و لیکن همواره متضمن درون¬مایه¬ای است که آن را به عنوان پوشش ایرانی، هویت می¬بخشد. این ویژگی¬ها می¬تواند به عنوان مبنایی برای طراحی لباس به سبک ایرانی و در عین حال متناسب با نیازهای امروزین جامعه مورد استفاده قرار بگیرد. این پایان نامه با روشی توصیفی- تحلیلی به بررسی الگوهای معیار برای طراحی لباس به سبک ایرانی- اسلامی می پردازد.