استفاده از مجاورت و ترکیب تصاویر، به منظور ایجاد مفاهیم جدید در عکاسی که در مقاطع زمانی خاص، تأثیرات شگرفی بر جامعه­ی زمان خود نهاد، فتومونتاژ نام دارد. فتومونتاژ و عکس­های ترکیبی حاصل نگاه و اندیشه­ی خلاقانه­ی سازنده­ی اثر برای ارائه­ی تصویری است که از دو یا چند جزء برای رسیدن به یک کل ساخته شده است. این پژوهش، ابتدا، شرحی از چگونگی ابداع این تکنیک ارائه می­دهد و سپس، با تکیه بر نمونه­های تصویری هنرمندان پست­مدرن به تشریح جلوه­ی ظهور این تکنیک در کار طراحان گرافیک بزرگ معاصر می­پردازد. سوالاتی ازجمله اینکه؛ چگونه از فتومونتاژ برای بیان مفاهیم پست­مدرن بهره گرفته شده است؟ آیا ایجاد تغییر و دست کاری عکس با استفاده از تکنیک فتومونتاژ مانع رسیدن پیام اثر به مخاطب می­شود؟ به عنوان مسئله پژوهش مطرح و پاسخ داده شده است. این پژوهش در حوزه­ی پژوهش­های کیفی از نوع توصیفی- تحلیلی قرار می­گیرد و بر آن است با روشن کردن ماهیت فتومونتاژ در آثار طراحی گرافیک، امکان وجود بازنماییِ صرف را در طراحی گرافیک رد کرده و نشان دهد که استفاده از این تکنیک در آثار گرافیک دوران معاصر با استفاده از امکانات و ابزار دیجیتالی جدید، می­تواند کمک موثرتری در رسیدن پیام به مخاطب اثر باشد. این مکتوب فتومونتاژ را محصول تکنولوژی و خواستگاه جامعه­ی معاصر می­شناسد، جامعه­ای که در گذار از مدرنیسم، اندیشه­ی انتقادی و مقایسه­گر خود را در تعدد تجربه­های پراکنده، بی­حدوحصر و زاویه­های متفاوت نگاه به دست آورده است و در پی آن برای آسودن از این تعدد و سردرگمی و رسیدن به پیوستاری ذهنی به دنبال تعریفی جدید از جهانی بی­مرز و یکپارچه می­گردد.