یک شبکه حسگر بیسیم شبکه ای با افزاره های کوچک است که گره حسگر نامیده شده و درون یک ناحیه پراکنده شده اند. گره های حسگر که می توانند در دو حالت ایستا یا متحرک باشند، از محیط، اطلاعات جمع آوری کرده و آن ها را با همکاری یکدیگر از طریق ارتباطات بیسیم به مقصد ارسالمی کنند. مسیر انتقال داده تا مقصد توسط پروتکل های مسیریابی تعیین می شود. از آنجایی که این پروتکل ها در شبکه های حسگر بیسیم می تواند عواملی چون طول عمر شبکه، مصرف انرژی و تأخیر انتها به انتها را تحت تأثیر قرار دهد؛ لذا استفاده از روشی مناسب در مسیریابی می تواند باعث بهبود عملکرد شبکه، از نظر پارامترهای مذکور شود. بررسی ها نشان می دهند که بهره گیری از منطق فازی، الگوریتمastarو منطقه بندی شبکه به صورت همزمان می توان تأخیر انتها به انتها و مصرف انرژی در شبکه را کاهش داد. در این پایان نامه یک پروتکل مسیریابی معرفی می شود که در آن گره ها متحرک بوده و با استفاده از معیار ارزش گره مربوط به گره های دیگر، مسیری بهینه برای انتقال داده خود به سمت چاهک فراهم می کنند. این معیار برای هر گره از سه پارامتر درونی گره یعنی بار ترافیکی، انرژی باقی مانده و فاصله تا چاهک تشکیل شده که برای گره ها امکان همکاری با یکدیگر را در جهت انتقال داده به چاهک میسر می سازد. برای کاهش تأخیر و انتقال بهینه داده، منطقه هایی در نظر گرفته شده به طوری گره ها مجبورند داده خود را از طریق آن ها به چاهک منتقل کنند. معیار ارزش گره با استفاده از منطق فازی و بهره گیری از الگوریتم astarمحاسبه می شود. در این پایان نامه، پروتکل پیشنهادی با پروتکل هایleach-m و lfcp-mwsnمقایسه شد. نتایج مقایسه ها نشان می دهند که پروتکل پیشنهادی از نظر مصرف انرژی و تأخیر انتها به انتها کارآمد تر از دو پروتکل دیگر می باشد.