از گذشته تا کنون سفر و گردشگری همواره از جایگاه مهمی در زندگی انسان ها بر خوردار بوده است، امروزه فارغ از جنبه های گردشگری، سفر به یک منبع اقتصادی تبدیل شده است. صنعت توریسم و به تبع آن صنعت هتل داری هر کشور وابسته به جاذبه های محیطی، تاریخی، تجاری و اقتصادی می باشد که در این راستا همواره ایران پذیرای گردشگران بی شماری در طول تاریخ بوده است.سهمی از گردشگری به گردشگری فرهنگی اختصاص می یابد بدین صورت که گردشگر فرهنگی بتواند مکان های مختلف را تجربه کند، بدین منظور محل اقامت گردشگر نیز می تواند از طریق پیوند با بستر خود این امکان را فراهم آورد. این پیوند علاوه بر اینکه موجب احساس راحتی از یک محیط می شود، از مفاهیم فرهنگی مورد نظر مردم، روابط اجتماعی و فرهنگی جامعه در یک مکان مشخص حمایت کرده و موجب خاطره انگیزی برای افراد می شود. متأسفانه امروزه بیشتر هتل هایی که ساخته می شوند تنها به جنبه های ظاهری و لوکس بودن فضا ها توجه می کنند، چنان که مفهوم واقعی اقامت، سکونت و هم چنین هویت یک مکان نادیده گرفته می شوند. این رساله که موضوع آن طراحی هتل در شهر شیراز می باشد با محوریت قراردادن مسأله مورد اشاره و از مجرای تأمل بر مفهوم اقامت و در پی آن با طرح مفهوم سکونت به بیان این دیدگاه اهتمام دارد که در هر اقامتگاه گردشگری می توان بسته به میزان تحقق حس مکان مقصد سفر ، اقامت را به سکونت و اقامت گاه را به سکونت گاه تبدیل و بدین ترتیب تجربه ای با تاثیر گذاری ماندگارتر بر ذهن گردشگر ایجاد نمود. این شکل از تقرب نظری و عملی به موضوع معماری در حوزه گردشگری امید آن دارد که به سهم خود کیفیت گردشگری را دست کم از بعد محیطی و فرهنگی ارتقاء دهد.