اگر کشور و نظام جمهوری اسلامی باید به این قدرت و اقتدار دست پیدا کند تا بتواند از ملت خود، از کشور خود، از ارزشهای خود و از نظام خود پشتیبانی کند و مصونیت ببخشد و اگر در کنار این به ثروت احتیاج دارد تا بتواند مشکلات گوناگونی را که میراث سالها حکومت استبدادی در این کشور است برطرف کند، باید علم را به دست بیاورد. وقتی در جامعه یی علم محترم شمرده می شود که استعداد و سرچشمه ی درونی عناصر انسانی کشور جوشان شود و علم بومی گردد. از این جهت می توان دانشگاه را مهمترین زیرساخت پیشرفت و توسعه ی کشور دانست زیرا دانشگاه نیروی انسانی را تربیت می کند که مهمترین سرمایه ی کشور نیروی انسانی است. دانشگاه باید این توان را در خود به وجود آورد که یک جنبش نرم افزاریِ همه جانبه و عمیق در اختیار این کشور و این ملت بگذارد تا کسانی که اهل کار و تلاش هستند، با پیشنهادها و با قالبها و نوآوریهای علمیِ خودی بتوانند بنای حقیقی یک جامعه ی آباد و عادلانه ی مبتنی بر تفکّرات و ارزشهای اسلامی را بالا ببرند. به نظر می رسد علت تامه در تحقق اقتدار علمی، نقش ممتاز عناصر حاضر در دو سنگر علمی نظام اسلامی یعنی حوزه و دانشگاه می باشد که عبارتند از استاد، دانشجو و نیز فضای حاکم بر این سنگرهای علمی. این پژوهش با استفاده از روش تئوری پردازی داده بنیاد به بررسی دانشگاه مطلوب در نظام اسلامی در سه بعد استاد، دانشجو و فضای حاکم بر آن پرداخته است و برای تبیین آن در قالب مدل دانشگاه مطلوب جمهوری اسلامی ایران، بیانات مقام معظم رهبری را به عنوان ولی فقیه و سیاستگذار کلان کشور طی دوره بیست ساله رهبری ایشان به عنوان مبنا برگزیده است.