هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارت های ارتباط میان فردی بر خود کارآمدی و فرسودگی شغلی کارکنان سازمان تأمین اجتماعی شهر مشهد صورت پذیرفت. روش پژوهش: روش پژوهش، شبه آزمایشی و از نوع پیش¬آزمون- پس¬آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 30 نفر از کارکنان سازمان تأمین اجتماعی شهر مشهد بودند که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. قبل و بعد از اجرای آموزش مهارت های ارتباط میان فردی آزمون¬های فرسودگی شغلی مسلش و خودکارآمدی عمومی بر روی اعضای نمونه اجرا شد. اعضای گروه آزمایش در دوره¬ای یک ماه و نیمه آموزش مهارت ارتباطی (10 جلسه، به مدت90 دقیقه) را دریافت کردند، اما به گروه کنترل مداخله خاصی ارائه نشد. به منظور تجزیه و تحلیل داده¬ها علاوه بر روش¬های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، از روش¬های آمار استنباطی (آنکوا و مانکوا) نیز استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد آموزش مهارت¬های ارتباطی میان فردی باعث بهبود خودکارآمدی عمومی گروه آزمایش شده است. نتایج آزمون آنکوا نیز نشان داد آموزش مهارت¬های ارتباطی میان فردی باعث کاهش فرسودگی شغلی در گروه آزمایش شده است. یافته ها : نتایج این پژوهش موید این مهم است که آموزش مهارت¬های ارتباطی میان فردی می¬تواند باعث کاهش فرسودگی شغلی و افزایش خود کارآمدی عمومی کارکنان شود.